Dit verzoek werd echter niettoegestaan; de vrouw gevoelde de smart, zieh te
vergeefs tot haar eigen kind gewend te hebben, en wierp vergift in den
vreugdebeker, waaraan de regent ook terstond stierf. Daar haar kleinzoon
nog tejong was, nam zijzelvede regering waar, en verwierf door voorzig-
tigheid en ijver de algemeene achting.
Intusschen zette Lieu ju de kroon op het hoofd. Zoodra de onbedui-
dende prins, die nog in leven was, daarvan hoorde, bragt hij eenemenigte
zijner aanhangers bijeen, die in allerijl voor de hoofstad aankwamen en
zieh däär legerden. Het gevaar was dreigend, en de val van den jongen
regent schier onvermijdelijk, toen twee vrienden het besluit namen om
zieh op te offeren voor den troon. Zij begaven zieh daartoe naar het vijan-
delijk leger, bodenmet groote welsprekendheid den vorst hunne diensten
aan, en werden onder de lijfwachten opgenomen. Reeds twee dagen later
stonden zij op schildwacht5 in de stilte van den nacht slopen zij mel
groote omzigtigheid in de tent van hunnen heer en sneden hem het hoofd
af. Vervolgens slopen zij onbemerkt weg en gaven dit bewijs hunncr
vermetelheid aan een ondergeschikte, die in plaats van dit geschenk aan
Lieu ju te overhandigen, het uit vrees van ontdekt te worden in den
Jang tse wierp. Verscheidene dagen hield men den dood des mededin-
gers verzwegen, enzijne Soldaten hadden de wallen van de hofplaats reeds
beklommen toen zieh het gerucht verspreidde, dat de opperheer zijn
hoofd kwijt was. Op hetzelfde oogenblik kwam ook het keizerlijk leger
aan, en de geheele magt van den rebel werd vernield.
Om den troon vastheid te geven verklaarde men Lieuju, die in de
geschiedenis den naam draagt van Tsang wu wang, reeds op zijn twaalfde
jaar meerderjarig. Doch de knaap was geenszins met de pracht van
het hof tevreden, maar liep als een baldadige straatjongen door de stad,
hield zieh liefst met losse knapen in de kroegen op, gaf voor de zoon
van een burgerman te zijn, wierp de staatskleederen af, en gedroeg zieh
over het algemeen zoo onwaardig, dat zijne eigene moederop de gedachte
kwam om haar kind te verslooten. Toen de knaap grooter geworden was,
speelde hij den baas met een bende gewapende booswichten, en sloeg op
den openbaren weg menschen dood, die hen ontmoetten. De oude Siao
tao tsching, zijn leermeester, was eens in slaap gevallen toen de prins,
van een zijner togten terugkeerend, binnentrad. Hij ontblootte den buik
des generaals, trok een cirkel om den navel, en school er een pijl op af.
Gelukkig onlwaakte de oude held, en weerde het schot niet een plank af;
maar de op de proef gestelde krijgsman vergaf dit zijn’ spottenden kweekeling
niet. Na eenigen tijd had dit monster, als naar gewoonte, den
geheelen dag rondgezworven, en wierp zieh des avonds vermoeid in een
tempel neer. Toen eischtehij brandewijn, dronk er rijkelijk van, en ging
vervolgens in een bed liggen. De kamerlingen, die reeds bevel van Siao
tao tsching ontvangen hadden, sloegen hem oogenblikkelijk het hoofd van
den romp. — De Rijksraad vergaderde onmiddellijk, en de vraag, wie
thans het land regeren moest, hield de aanwezigen eenige oogenblikken
bezig; want de geheele familie van Song was immers reeds uitgeroeid.
Alle wezen op den bekwamen veldheer, als den waardigsten man, Hie het
roer van Staat in handen kon nemen. Doch hij schudde het grijze hoofd
en antwoordde met bedachtzaamheid: laat de derde aangenomen zoon
van Ming ti den troon beklimmen. Deze werd derhalve tot keizer uitge-
roepen (477) en verkreeg den titel van Schun ti.
Thans was de generaal Siao tao tsching in den eigenlijken zin opperheer.
Door den nijd zijner vroegere krijgsmakkers ontstond er een körte burger-
oorlog; want zij zagen hem niet gaarne in het bezit aller magt. Zijne
breeders, zonen en overige verwanten bekleedden de hoogste eereposten,
en zijne tegenstanders stierven op het schavot. Eindelijk werd hij tot
prins van Tsi benoemd. Nu kon hij zijn verlangen naar de kroon
niet langer bedwingen, Schun ti moest afstand doen (479) en werd met
zijne moeder en de getrouw gebleven dienaars naar een ander paleis
gebragt, terwijl Siao tao tsching hem den titel van koning gaf.
Naauwelijks waren de feesten der krooning voorbij, of er plaatsle zieh
een eerewacht rondom het slot dat Schun ti bewoon de, onder voor-
wendsel om hem als een voornaam prins hunne achting te betuigen.
Doch dit waren ijdele woorden, want weinige dagen daarna drongen
eenige afgerigte schurken het gebouw binnen, zonder dat de schildwachten
zieh daaraan bekreunden, en vermoordden de overgeblevenen
der familie van Song. Slechts een minderjarig kind bjeef gespaard;
de keizerin benevens al hare vrouwen besproeide met haar bloed
de staatszaal. Aldus verlodr dit moordlustige geslacht voor allijd den
troon.
Geen regerend huis evenaart dat van Song in blpeddorst. Yernieling
was de levensvoorwaarde der keizers, en dikwijls misbruikten zij hunne
goede en overigens voortreffelijke talenten tot zoodanige gruwelen.
Enkelen verstonden de kunst van regeren uitnemend go cd; ook hetgeluk
der onderdanen namen zij ter harte; slechts tegen hun eigen geslacht en
tegen de aanzienlijken woedden zij met misdadige wreedheid. China had