Verscheiden dezer opperhoofden haatten den eerzuchtigen veroveraar,
wiens magt zieh over Bochara en Samarkand uitstrekte, en die den
Turkschen stammen vele sieden en landerijen had ontnomen. Maar het
was zoo gemakkelijk niet hem te dooden ; want hij had een belangrijk
leger en was door alle stammen gevreesd , zoodat zelfs bezoldigde
sluipmoordenaars in zijne tegenwoordigheid beefden. De belofte van
rijke belooningen had daardoor weinig invloed bij de Beg’s in Turkestan.
Daarenboven was het aanzien des Kaldans te Lassa zeer wel gevestigd,
en de Dalai-Lama, dat wil zeggen , de beheerscher des gewetens aller
Mongolen, was de getrouwe vriend van den intrigant. Maar deze slierf
eindelijk, en Kang hi beval dat hij niet weder, zonder zijne uitdruk-
kelijke vergunning, mögt geboren worden. Maar plotseling vertoonde
zieh een knaap, die beweerde dat de geest des voorgangers zieh in
zijn ligehaam ophield , en spoedig erkende men hem als den altijd
levenden Boeddha. De monareh was intusschen met deze goochelarij
niet tevreden; van dit oogenblik af liet hij zieh niet slechts met veel
gestrengheid uit tegen de Lamaas, maar deed er ook verscheidenen, die
met den Kaldan in betrekking gestaan hadden, gevangen nemen.
Het werd den keizer duidelijk, dat men, zonder de bovenhand in
Thibet te hebben, nooh Mongolen noch Kalmukken kon regeren ;
daarom maakte hij een ernslig begin om dit land onder het juk te
brengen. Met eene rampzalige hiérarchie, met eenen zwakken koning
en eene natie, die geheel door priesters geregeerd werd, liet zieh dit
zeer gemakkelijk doen, en Kang hi vroeg niet welke middelen er
moesten aangewend worden, als hij zijn doel slechts bereikte.
Terwijlhij met jagen en soortgelijke dingen bezig was , kwam eindelijk
de tijding, dat de zoon van den Kaldan gevangen was genomen. Weldra
verscheen de knaap ook in zijn kamp, en Kang hi had een zeer langdurig
onderhoud met hem, waardoor hij zieh overtuigde dat de geest
des vaders den knaap bezielde, zoodat het een bijzonder geluk was
hem in zijne magt te hehben. Het kind toonde niet den geringsten
zweem van vrees, maar hoorde bedaard alle dreigementen aan. Toen
de jonge vorst de tent van den monareh verliet, vielen alle Kalmukken
, die tot de keizerlijken waren overgeloopen, op hunne knien, om den
gevangene door tränen zelfs in het ongeluk de verschuldigde eér te bewij-
zen. De troepen der Man tschuren bragten den Kaldan intusschen zeer
in het naauw. Hij ondervond eindelijk dat alles hier op aarde ijdelheid
was, en men zieh nergens met zekerheid op verlaten kon. Al zijn
streven naar pracht en geluk was te vergeefs geweest; teleurge-
steld Cn zonder betere hoop dan die , welke de wereld den mensch
biedt, verviel hij in eene diepe zwaarmoedigheid. Daarmede paarde
zieh eene ziekte, aan wier gevolgen de woelzieke man weldra stierf.
Men verbrandde nu zijn lijk (1697), en zond berigt van het voorge-
vallene aan Kang hi. Het scheen hem bijkans ongeloofelijk dat zijn
vijand eindelijk deze aarde verlaten had , maar zoodra zijne eigene
verspieders hem deswege berigt hadden , was hij verrukt van blijd-
schap. Toen verlangde de keizer dat Tsi wang Ra plan, de mederegent
van den Kaldan, naar ’t geen wij vermoeden, hem de van den brandstapel
overig gebleven beenderen zou zenden en tevens ook de dochter van
zijn’ vijand overleveren; want het liof wilde-, gelijk zulks bij Wu san
kuei het geval was, de beenderen tot poeder wrijven en in den wind
strooijen, en de beide kinderen zoowel als de ollicieren ten aanschouwen
van het geheele leger ter dood brengen. Ra ptan antwoordde op dit
voorstel vrijmoedig en ede l, dat hij geen oorlog voerde met het
gebeente van den doode, en nooit de kinderen zou willen straffen voor
de misdaden hunner ouders, noch het schoone geslacht opofferen aan de
wraak der vijanden. — Dit antwoord mishaagde den keizer; hij maakte
Ra ptan zoo beangst, dat deze, geheel tegen zijne beginselen, zieh
genoodzaakt vond, het stoffelijk overschot van den Kaldan zoowel als
de prinses naar Pe king te zenden. Twee jaren waren er echter reeds
verstreken; de haat van Kang hi was door den tijd verdoofd , de
ouderdom herinnerde hem aan zijne zwakheid : hij schonk zijn’ vijand
vergiffenis, en in plaats van den prins en zijne zuster in stukken te
houwen, huwelijkte hij ze beiden uit, en zij woonden lang in eer en
deugd aan het hof. Deze goede bebandeling strekt den autokraat tot
veel grooter eer, dan wanneer hij zijne wraak door bloed bevredigd
had. De Kalmukken waren nu den oorlog moede. Ra ptan hield zieh
nog lang staande, maar een gedeelte van het tegenwoordige Sungarien
werd reeds toenmaals aan de Chinesche heerschappij onderworpen ,
en de Kalmukken verloren schier al hunnen invloed in midden-Azie.
Zij waren dweepzieke vereerders van de Lamaas, en dus natuurlijke
vijanden der Mohammedanern Als beschermers van Thibet en verde-
digers van Lassa met zijne talrijke tempels, beschouwden zij zieh als de
hoofden aller Schamanen, en eiscliten de onderwerping, waartoe hun
verheven stand hun het regt gaf. Uit dit oogpunt beschouwde heu
de scherpzinnige Kang h i, daarom grondvestte bij eene onbeperkle