gene zijde des oceaans een kruid groeit, dat dcngeen die het eet,
onsterfelijkheid verlecnt. Schi hoang li, die altijd verlangde om iets
nieuws le onldekken, gaf terslond bevel, dat een gelijk gelal jongc
meisjes en jongelingen zieh derwaarts begeven moesten. Zij bestegen de
jonken; doch een vreesselijke slorm overviel hen, en slechts een vaartuig
keerde terug. Men heeft te regt vermoed, dat deze avonturiers of het
eiland Japan, welks geschiedenis van dit tijdslip af helderder wordt, of
zelfs Amerika bereikt hadden. Wien het laatste onmogelijk mögt voor-
komen, die behoeft zieh slechts te herinneren dat vöör eenige jaren
verscheiden Japansche jonken, zonder roer en mast, naar de Amerikaan-
sche kust gedreven werden, en waarom zou zulks ook loenmaals geen
plaats gehad kunnen hebben?
Schi hoang ti nain steeds kraehtige en doortastende maalregelen,
zonder zieh aan het geschreeuw der geleerden te stören. Hij had een
uitmuntend paleis gebouwd, waarin de edellieden en grooten des Iands
vergaderden, en zonder onderscheid den wierook der vleijerij aan
den onbeperkten gebieder bragten. Maar de vereerders van het oude
wilden alleen van Jao eri Schun weten, en dewijl vele maalregelen der
regering niet slrookten met de leerstellingen dezer oudvaders, lieten zij
luid hun afkeerend oordeel hooren. Buitendien was de vorst volstrekt
niet geneigd, om aan louter bespiegelende wijsgeeren ambten op te
dragen, en de mannen van de school gevoelden zieh zeer gekrenkt, dal
men hen dus ler zijde schoof. Om de klove nog grooter te maken, schreef
de eerste minister tegen de volgelingen van Kong fu tse, en Schi hoang li
gelastte daarop, dat hunne boeken alle verbrand moesten worden. Vele
aanhangers van den wijze verdroegen de vreesselijkste doodstraf en
wilden hunne grondstellingen niet verloochenen. De geschiedschrijvers
meenen, dat op die wijze de geheele boekenschat, met uilzondering der
historische werken, verloren geraakt is —- eene bewering, die naauwelijks
wederlegging verdient; — want hoe zou men in zulk een. uitgestrekt
land, waar duizendtallen exemplaren onder het volk verspreid waren, ze
alle hebben kunnen vernietigen, en kon men in grotlcn, bcrgspleten en de
afgelegenste slreken volstrekt gecne van deze bainboezen tafeltjes verbergen?
Deze vervolging der beschaafden heeft men met de zwartsle
kleuren afgeschilderd, om den naam des overweldigers met onuilwisch-
bare schände te bedekken. De geschiedschrijvers hebben zieh beijverd.
om al de goede daden van den vaslberaden keizer of met stilzwijgen
voorbij le gaan of in een valsch licht le plaatsen; inaar desnietlegenstaande
kan zijne grootheid van karakter niet verduisterd worden.
Altijd bezig, altijd werkzaam, altijd ondernemend, duchtte Schi hoang ti
geene gevaren. Een gehuurde moordenaar wilde hem op een zijner
reistoglen met eene ijzeren kolf doodslaan, doch trof slechts het rad
van zijn wagen, en niemand kon den sluipmoordenaar onldekken. Te
midden van zijne loopbaan werd de keizer door den dood overval-
len (210), en zijn laatste reistogt was een bezoek bij het graf van Ju.
Deze keizer gelijkt volstrekt niet op Alexander, en slechts daarin
komen zij overeen,dat beide veroveraars waren en hunne rijken kort van
duur. China heeft weinig vorsten voortgebragt, die op zulk eene hoogte
stonden, en ware het anders beschikt gewCest door den Wereldbestuurder,
dan zou bet land niet in denzelfden toestand gebleven, maar zeer
spoedig in beschaving en magt toegenomen zijn. —' Zijn togt tegen de
Hunnen, die volgens eene voorspelling een eind dachten te maken aan
zijn huis, was zijne laatste onderneming.
Toen hij stierf, had een gesnedene, die zieh als staatsman zeer be-
roemd gemaakt had, het rijkszegel in handen. Hij spoedde thans naar
Li sse, den magtigen minister, om hem de keuze van Hu hai, den jongsten
zoon des overleden keizers, voor te stellen. Deze stond lang in gedachten
verdiept, eer hij tot zulk een stap besluiten kon; maar zelfszucht behield
de overhand, en Hu hai werd onder den naam Orl schi Hoang t i , — of
keizer van het tweede geslacht — tot oppergebieder benoemd. Om den
oudsten broeder uit den weg te ruimen, bezigde men een ondergescho-
ven stuk, met een valsch bevel van den vader, waarin hij ter dood ver-
oordeeld was; de jongeling doodde zichzelven, om aan de wereld zijne
gehoorzaamheid jegens den gestorvene te toonen. Nog leefde er een ge-
vaarlijke vijand van den gesnedene: de opperbevelhebber Mong tien. Deze
grijze held, wien honderdduizenden Soldaten te dienst stonden, wilde
echter geen burgeroorlog verwekken; hij liet zieh daarom vrijwillig
gevangen nemen, en met zijn broeder ter dood veroordeeld, dronk hij
den giftbeker met hem. Er werd eene prächtige lijkstaatsie gehouden ter
eere van Schi Hoang ti, ende hovelingen verdrongen elkander thans,
vervuld van de schoonste verwachtingen, öm den jongen prins. Deze was
geheelenal ongelijk aan zijn vader, losbandig en aan het genot verslaafd.
De gesnedene vleide hem met de hoop, dat hij zieh door heilzame ge-
strengheid gemakkelijk op den troon zou kunnen handhaven, en alzoe
gaf hij den gunsteling de geheele regering in handen. Deze ‘maakle
gebruik van zijne magt,- om de verwanten des keizers uit den weg te