verdreven koning van dat land met al de teekenen zijner waardigheid
als smeekeling tot den keizer, om den magtigen monarcli als wreker
van het hem aangedaan onregt in te roepen. Dit strookte zoo geheel
met des keizers wenschen, dat hij den smeekeling met de grootste
minzaamheid ontving en hem van al het noodige voorzag, opdat hij
als koning in de residentie kon leven. Tot eene proeve zijner edele
denkwijze zond hij een der censors naar An nam, om den overweldiger
te gelasten alles terstond lerug te geven. De mandarijn, vervuld van het ge-
wigt der hem opgedragen taak, beval hem op trotschen toon om den keizer
oogenblikkelijk te gehoorzamen. ln plaats van hem legen te spreken,
antwoordde de wederregtelijke bezitter des koningrijks , dat hij waarlijk
onregt gepleegd had en berouw gevoelde, en dus bereid was, als een
gehoorzaam vassaal des grootmagligen keizers, terstond het land aan
den verjaagden vorst over te leveren. Dit was eene heerlijke beken-
tenis voor Jong lo , maar al te rond om welgemeend te zijn. De keizer
zond 3000 man met den koning, om hem naar zijn vaderland terug
te brengen. Zoodra hij de grenzen bereikt had, liet hij vragen of hij
nu terstond het rijk weder kon overnemen. Het antwoord luidde, dat
men hem tot een onderhoud verwachlte en de rijkssieraden gereed hield,
om ze den regtmatigen bezitter ter hand te stellen. De koning begaf
zieh dadelijk vrolijk en welgemoed met zijne Soldaten op weg; maar
naauwelijks was hij in de bergkloven gekomen, of de overweldiger viel
woedend op hem aan en vermeide het geheele leger. Hijzelf onlvlugtte
en begaf zieh ijlings naar zijn gastvrijen opperheer. Het berigt van
de nederlaag zijner troepen, en de huichelachtige trouweloosheid van den
misdadigen gebieder ergerde hem grootelijks, en hij beval terstond een
ontzettend leger, overeenkomslig de uitgebreidheid van het rijk, te
verzamelen. Dit geschiedde; want de oorlogzuchtige geest was onder
de Chinezen nog niet uitgebluscht. ,Na vele moeijelijkheden en ver-
liezen kwam men eindelijk tot een beslissenden slag, waarin de
Cochin-Chinezen eene totale nederlaag ondergingen. De verrader werd
met zijn’ geheelen aanhang gevangen genomen, en naar de hoofdstad
gezonden. In plaats van hem neer te sabelen, zoo als de gewoonte
te Pe king is, om zieh aari de laalste stuiptrekkingen van het slagt-
ofFer te verlustigen, behandelde Jong lo hem met groote toegevendheid;
hij zelte hem slechts gevangen en liet zijne medepligtigen zelfs op vrije
voeten.
Cochin-China was toen reeds een zeer belangrijk koningrijk, dat 25
millioen inwoners en daarenboven nog meer dan 2 millioen woeste berg-
bewoners telde. De jaarlijksche opbrengst der landen was omstreeks
136 millioen sclii rijst, ieder op 150 pond gerekend. Cochin-China
had eene vrij aanzienlijke scheepvaart, zoodat nagenoeg 800 jonken de
zee bevoeren. Het is dus zeer waarschijnlijk, dat verschillende Iand-
slreken van Indie vöör de komst der Portugezen in veel bloeijender
toestand waren, dan zelfs heden het geval is, nu zij bestendigen vrede
en,vrije gemeenschap genieten.
Jong lo’s roem werd weldra naar Indie verbreid, en de Radja van
Malacca zond een’ afgevaardigde, om den grooten keizer zijne hulde te
brengen. Ook uit Bengalen bragt men hem schatting, en begiftigde
den magtigen monarch met dieren tot hiertoe nog nooit gezien en
andere zeldzaamheden. Men zegt ook, dat de koning van A tschin eenigen
zijner edelen naar Pe king gezonden, en de koslbaarheden van zijn
land den gebieder aangeboden heeft, opdat hij hem als leenman onder
zijne vorsten zou opnemen. Gaarne stond Jong.lo dit verlangen toe, en
zijne praalzucht en hoogmoed werden dagelijks grooter. Het veroorzaakte
hem de hartelijkste blijdschap, dat zijn roem tot de afgelegenste deelen
der wereld was doorgedrongen, en hij dacht met trotsche fierheid aan
de dagen, waarop hij, omringd van zijne vassalen, op de geheele wereld
als zijn eigendom zou nederzien.
Deze blijdschap werd intusschen zeer spoedig verbitterd, en de ge-
lukkige keizer ondervond, hetgeen de menschen zoo bezwaarlijk leeren,
dat het genot der aarde slechts ijdelheid is. Te welen, de bewoners van
Cochin-China, den Chineschen invloed moede, geraakten weder in op-
stand, en het kostte eindelooze moeile, om dit onheilte stuiten. Eindelijk
kwam men op het denkbeeid om de muiters tot aanzienlijke posten te
verhelfen, en hen op die wijze günstig voor den Chineschen opperheer
te stemmen. Maar deze ondankbare menschen bevestigden de onder-
danen slechts te meer in hunnen haat jegens de vreemdelingen , en zoo
verloor Jong lo bijna allen invloed. Zijn moeijelijk verworren roem
werd weder vernietigd, en het land bleef even onafhankelijk als vroeger.
De keizer vesligde de meeste aandacht op Tarlarije; want van daar
duchtte hij den gevaarlijksten vijand. Om de grenzen tegen de Mongolen
te beveiligen, wenschle de monarch hen de woeslijnen dieper
in te drijven. De opperhoofden, die voor ’t rijk het nuttigst waren,
werden in Chinesche dienst genomen en rijkelijk voor hunne verknöcht-
beid beloond. Was er nu een of andere Khan weerspannig geworden,