Nieltemin vond Hu pi lai, ondanks de schandelijke beharideling
van dezen officier, met wien alle groote verwachtingen des rijk-
doms te gronde gingen, eene onuitputtelijke mijn in de inslelling van
papieren geld van de kleinste tot de grootste waarde. Onder zekere
omslandigheden nam de regering deze munt weder in ontvangst; indien
het papier door het gebruik versleten was, en legen nieuwe stukken
moest ingewisseld worden, dan verloor de bezitter twee ten honderd.
Op de weigering om deze schuldbekentenissen voor klinkende munt
aan te nemen was de doodstraf .gesteld. Als er vreemde kooplieden
naar de hoofdstad kwamen, deed de Ehan eene keus uit hunne waren en
betaalde hen met dit geld. Zulk een koers was natuurlijk zeer voordee-
lig voor den keizer en het land werd daardoor overvoerd met banknoten,
terwijl de edeler metalen ongebruikt bleven liggen in de schatkamers
van den opperheer. Hu pi lai was te hebzuchtig om de ontzettende
schade te beseffen, welke hij op die wijze aan het rijk berokkende. Zijn
grootste genoegen bestond in het aanschouwen van zoo vele Stapels goud,
kisten vol parelen, en geheele kamers vol zilver, die hij alle zijn eigen-
dom kon noemen. Het grootste geldgebrek onder het volk en de treurige
tooneelen, die bij de verwisseling der schuldbrieven plaats vonden, troffen
hem niet.
In een ander opzigt was de Ehan zeer milddadig. Het groote kanaal
waardoor de gemeenschap van het zuiden met de hoofdstad bevorderd
wordt, heeft men voor een gedeelte aan zijne pogingen te danken en hij
bekreunde zieh weinig aan de kosten; want hij berekende het groote nut,
dat uit de voltooijng van het reusachtig werk zou voortspruiten. Bij het
aanvaarden zijner regering besteedde hij groote sommen, om de bronnen
der gele rivier op te sporen. De oorzaak was gedeeltelijk weetlust,
gedeeltelijk zijn ernstig verlangen om de vernielende overstrooming
van deze rivier te stuiten. Onder Hu pi lai’s bestuur werd een wetboek
verzameld, dat in deugdelijkheid den vorigen arbeid onder de Chinesche
keizers verre overtrof. Over het geheel* was het bestuur van den Ehan
krachlig, en de uitvoering zijner bevelen gestreng en spoedig; daarom
kon hij veel goeds stichten, dat den dralenden keizers van China nooit in
gedachte was gekomen. Vele officieren, die hij aan het hof verzameld
had, waren voortreffelijke menschen; daar zij bovendien pnet de inrigtin-
gen van het westen wel bekend waren, vermaakten zij menige uitmun-
tende instelling aan het hemelsche Rijk.
Demonarch bewonderde de trouw, waarmede enkelc Chinesche staatslieden
den gevallen keizer in het ongeluk aanhingen. Maar te vergeefs
poogde hij hen tot zijne partij over te halen. Belooningen, aanzienlijke
giften en beloften hadden geenSzins het gehoopte gevolg. Een hunner
rekende het voor de grootste eer, om na alle aanbiedingen met fierheid
afgewezen te hebben, onder de bijl des scherpregters te sterven en tot
het laatste oogenblik aan zijnen ouden meester getrouw te blijven.
Hu pi lai zelf was in de keuze zijner ministers zeer ongelukkig. A ha
ma (Achmed), een Mohammedaan, was geruimen tijd in het bezit van
alle belangrijke posten gebleven en zijn heer was zoo tevreden met zijn
bestuur dat de magtigste tegenstanders niets op hem winnen konden. Hij
was bovendien met de magtigste familien verbonden, daarom kon men
zulk een man niet doen vallen. Losbandig van aard, zocht hij de schoonste
meisjes op, ontrukte vrouwen aan de armen harer mannen, dochters aan
moeders, zusters aan broeders, om ze 4n zijn harem te verzamelen.
Zijne zonen waren met de hoogsle posten begiftigd, en alle magt en rijk—
dom die op zulk een wijs verworven was, viel aan Achmed’s familie ten
deel. Schaamteloos pleegde hij de schandelijkste daden, en gaf zieh zelfs
het aanzien van een rijksbestuurder, daar hij de hoogste magt in handen
had. Een Chinesche.Groote, wien hij door het sehenden zijner vrouw diep
beleedigd had, peinsde eindelijk op wraak en maakte zieh de afwezigheid
van den kroonprins en den keizer uit de hoofdstad ten nutte om zijn plan
te volvöeren. Tot dat einde bragt hij eene zamenzwering tot stand, die
-ten doel had om alle vreemdelingen in de residentie te vermoorden.
Laat in den nacht nog snelde hij naar het paleis van den magtigen, over-
meesterde hem door list, en sabelde hem aanstonds neder. Doch de
opperste der lijfwacht was geluige van dit voorval geweest, en schoot den
dader terstond met eene pijl ter neer, terwijl alle schuldigen door de Mongolen
gegrepen en weldra onder de vreesselijkste martelingen ter dood
gebragt werden. Toen alles rüstig was keerde Hu pi lai naar de residentie
terug en beweende zijn’ lieveling; maar hoe groot was zijn verbazing,
toen bij nader onderzoek de wandaden des gunstelings aan het licht kwamen,
en men ontdekte dat hij de doodstraf meer dan verdiend had. Zoo
werden Achmed’s aanzienlijke goederen verbeurd verklaard, al zijne
schatten aan den Ehan overgeleverd en zijn lijk op straat geworpen om
door het volk vertrapt te worden. Die van zijne verwanten en zonen aan
zijne misdrijven deel haddeii genomen, werden levend gevild. Het Islamismus
werd aanmerkelijk beperkt, en de officieren die dit geloof hadden
aangenomen, werden; met achtgrdochtige oogen bewaakt. De Ehan kon