drommels werden aan de regering als offers gebragt en in stukken ge-
houwen, en de opsland door betaling eener ontzettende som gelds
gedempt (1788). Later berigtte Fu zijn’ opperlleer, dat hij overeen-
komstig zijn’ last de oproerlingen uitgeroeid en het land vrede verschalt
had. Ling leefde echter nog lang in het land als de rijkste kodonist,
wiens invloed zieh allerwege uilstrekte en die met een’ wenk eene
aanzienlijke manschap onder de wapenen kon roepen. De mandarijnen
gedroegen zieh ook inschikkelijker, en de inwoners, wars van den
oorlog, waardoor zij te gronde gerigt waren, verkozen den vrede
boven den voordeeligslen strijd en gedroegen zieh vele jaren lang rüstig.
Toen de woeste stammen van Turkestan voor de magt der Man
tschuren gezwicht en Sungarien den schepter van Kien long gehuldigd
had, bleef van al de aangrenzende landen Thibet nog over, dat de
keizer ook bij zijn Rijk wenschte in te lijven. Dit was le noodzakelijker
omdat hij nooit de heerschappij in het noorden over de Mongolen met
zekerheid kon uitoefenen, voordat de Dalai-Lama zijne magt gehuldigd
had. Het was dus altijd de Staatkunde van het Pe kingsche hof,
dezen priesler tot zieh te trekken, deels door beloflen en geschenken,
deels door hem bescherming te vergunnen. Van zijnen kant was deze
priestervorst zeer verheugd dat men hem zooveel opmerkzaamheid be-
wees, want de Mongolen verklaarden zulks als hoogachting voor den
magtigslen monarch der aarde, en beschouwden hem als het wereldlijk
opperhoofd hunner godsdienst. Daarom hadden des keizers bevelen iets
heiligs voor hen allen, en hunne eigene priesters, die te Lassa geor-
dend werden, prentten onbepaalde gehoorzaamheid in aan den bescher-
mer der heilige stad. De Chinesche monarch verscheen dus in hetzelfde
licht, als de Turksche sultan len opzigte van Mekka en Medina, aan
alle Mohammedaansche volken, en hoewel hij zijn eigen Mufti was,
beschouwde men het bevel, dat uit zijn’ mond kwam, met denzelfden
huiverenden eerbied in alle woestijnen.
Kien long zelf was uit overtuiging een Schamaan. Van zijn’ vader had
hij al den haat legen het pausdom overgeerfd en was een uitgemaakte
heiden. Daarom bewees hij ook den Dalai-Lama zeer groote e e r, en
verkleinde de wereldlijke magt des konings in zulk een’ graad, dat
hem slechls de schaduw van zijn’ vroesferen invloed overbleef; ja wel-
ras verdween de koninklijke waardigheid. Nu was de groote Lama
zonder mededingers, maar werd ook hoovaardig op zijn geluk, en
beeldde zieh in , dat de edelmoedige Chinezen enkel en alleen om hem
te verhelfen den heer des lands vernederd hadden. Niets strookte echter
minder met des keizers wenschen, hoezeer hij den priester met deze
höop vleide. In plaats van den koning met zijn hof verscheen er een
aantal mandarijnen te Lassa, welke wedijverden, wie het meest
kon plünderen en afpersen, en de geheele geestelijkheid door de fijnste
poliliek als in banden hielden. Het was vruchteloos zieh daartegen te
verzetten, het net was veel te kunstig gespannen, en ongehoorzaam-
heid had oogenblikkelijke straf ten gevolge. Dus werd alles in den
grooten tempel volgens Kien long’s w7il verrigt, en geen Lama mögt
zieh onderstaan ten tweedemale geboren te worden, zonder daartoe
uildrukkelijk bevel van den Chineschen keizer te hebben. Daarbij ont-
brak het evenwel niet aan uitdrukkingen der diepste hoogachting, en
de keizer verlangde dikvvijls gewijde kaarsen en wierook, om die
bij het offeren te gebruiken en de handeling nog plegtiger te maken.
Bovendien sprak Kien long veel over de geeslelijke waardigheid van
den heiligen heer, en verblijdde zieh in zijne zegeningen,-die hem ook
geregeld in herderlijke brieven en heiligverklaringen werden toegezon-
den. Eindelijk waagde de Lama der Tschu het zelf de keizersstad te be-
zoeken. Zijn grool gevolg en het aantal velgemesle priesters vertraagden
de reize aanmerkelijk. Men moest de bergen, die Thibet van Ko ko nor
gescheidenhouden, overklimmen, en dit was met groote gevaren verbon-
den; want zij zijn veel hooger dan de Cordilleras, en de naauwe passen
bijna ontoegankelijk. — Eindelijk kwam de Lama in Ko ko nor aan ;
daar bediende hij zieh .van de eerste gelegenheid om de verbaasde
menigle van een heuvel zijn’ zegen te geven. Vervolgens trok.de pleg-
tige stoet weder voorwaarts. Overal hadden de mandarijnen in last,
den magtigen priester op de feestelijkste wijze te ontvangen, hoewel
zij in hun hart den spot dreven met zijne heiligheid. De Chinezen
vroegen natuurlijk wat hun heer met dezen paus wilde, maar waren
nogtans verwonderd over zijne pracht, en wisten niet wat zij van de
veelvuldige formuliergebeden, die hij bij den rozenkrans prevelde, moesten
zeggen. De schaar van. geestelijken kwam eindelijk te Pe king aan,
en hoewel men den Lama met groote staatsie op vele plaatsen in de
provincies ontvangen had, was dit niets in vergelijking bij de pracht
en praal, die hem in de hoofdstad wachlten. Daar aangekomen sprak
hij in het openbaar den zegen over Kien long u it, die bij hem gebiechl
had, ging vervolgens naar het harem, om ook de vrouwen in zijne
gunst te doen deelen, en sleet den overigen tijd als een afgod in een
it. 15