hij zijn vijand mot builengewonen ijver. Zijne gemalin zond hij naar
hare woning terug, met bevel, om zoodra de lijding van zijne ncderlaag
kwam, zijn slot in brand te steken. Met dezen last ging de getrouwe
vrouw naar de hofplaats, diep bedroefd over de afwezigheid van haren
echtgenoot; hij streed dapper en bragt den Liang’schen vorst geheel in het
naauw. Deze riep, nadat hij den slag verloren had, zijne dienaren bijeen,
en beraadslaagde wat hij in zulk een hagchelijken toestand doen moest.
Toen zwegen de hovelingen en maakten reeds plannen, hoe zij den
nieuwen heer hunne hulde zouden kunnen brengen. ^en slechts sprak
beslissend, en wilde met den vorst uit Liangs huis naar de oude hoofd-
slad gaan, om daar een nieuw leger te werven, en indien het niet anders
kon, met zijnen heer aan de spits des legers voor den troon en de eer
strijdende te sneuvelen. Een ander ried den vorst aan öm zieh over te
§even i doch hij wilde daarin nog niet toestemmen en nam de wijk in
een toren. Om het heilig rijkszeg§l te bewaren lag hij het onder zijn
hoofd; maar naauwelijks sluimerde hij een weinig of een van zijn gevolg
nam het behendig weg, zonder dat de ongelukkige prins het bemerkte.
Toen hij zieh overtuigd had dat het kleinood verloren was, slond hij op
en smeekte zijn getrouwen dienaar, om hem den doodsteek te geven. Deze
gaf ten antwoord: «nooit zal ik mijn’ heer dooden,» en wilde aanstonds
zichzelven den strot afsnijden. Toen hernam de prins: «laatons tezamen
sterven, wat baat het leven ons voortaan?» Ten gevolge van dezen eisch
doorstak de kamerheer eerst den monarch en daarna zichzelven. Dit was
het einde van den laatsten teig uit de familie Liang, wiens geheele re-
gering eene aaneenschakeling van ongelukken geweest-was.
Het hof en een van de ministers gingen over tot Tschoang tsong, ter- 1
wijl een staatsman van Liang zichzelven uit mislroostigheid worgde.
Toen de nieuwe keizer de hoofdstad in bezithadgenomen, verbranddehij
het Walhalla der Liang, en liet de doodkislen uit de graven nemen, om
zijn afschuw van Tai tsu’s onwaardig gedrag jegens de vorsten van Tang
aan den dag te leggen.
Uit alle deelen des rijks kwamen thans afgevaardigden, om hunne on-
derwerping te betuigen. Sommigen bragten ook zeer rijke geschenken,
waarover het hof zieh uitermate verblijdde, en hen naderhand met aan-
zienlijke posten beloonde. De tooneeispelers hadden de regering in
handen, omdat de keizer hen begunstigde en in gedurigen omgang met
hen zijn meesten en besten tijd doorbragt. Maar dezekringbestond in het
geheel niet uit liglvaardige menschen , zij stelden zieh dikwijis met goed
gevolg in de bres voor onderdrukte onderdanen. Zoo had hij voorbeeld
de keizer met zijne jagers de korenlanden plat gelrapt, waarover een
ambtenaar zeer emstige vermaningen deed. De monarch was overde vrij-
moedigheid van dezen lageren overheidspersoon zoo verbitterd, dat hij
hem ter dood veroordeelde. Toen zeide een der tooneeispelers: «ik moet
bij de strafoefening tegenwoordig zijn; want dit is imierdaad een ver-
foeijelijke boosdoener, daar hij ten beste van de boeren zijn opperheer
stoort in al zijne genoegens. Deze bijtende aanmerking had ten gevolge
dat de volksvriend vergiffenis verkreeg. Een ander looneelspeler had
zieh door spionnen zoo wel bekend gemaaklmet al wat in het rijk voorvie),
dat de keizer’them slechts behoefdete vragen; zijne opmerkingenenonder-
vindingen waren allijd de meest juiste, daarom stoorde de monarch zieh
niet aan het schreeuwen der Grooten j hij speelde zelf op het tooneel, en
benoemde een’ der tooneelisten tot stadhouder.
Het was een geheelen zomer droog geweest, en de oogst van den armen
landman was verdord. Toen kwam er een monnik, die voorwendde,
de luchtsgesleldheid naar verkiezing te kunnen maken, op aanzoek des
keizers naar de hoofdstad, en begon nu ten hove lange gebeden te pre-
velen. Hij had zieh verbonden om binnen een bepaalden tijd regen te
doen vällen, zoo niet, dan was hij bereid om zieh te laten verbranden.
Men deed hem de buitengewoonste eerbewijzen aan, de keizer zelf ver-
nederde zieh voor de tooverspreuken des priesters. De regen wilde
intusschen niet komen; en het opgewonden volk gaf hem te kennen, dal
men geheel volgens zijn vroeger uitgedrukten wensch met hem zou han-
delen. De monnik vlugtte daarom heimelijk ’s nachts, en stierf w |%
van vrees om tot den brandstapel veroordeeld te worden. Dekeizerschonk
hem vergiffenis, hoewel hij overigenseen zeer gestreng heer was. Zoo werd
bij voorbeeld een mandarijn op de wreedaardigste wijze ter dood gebragl,
omdat hij de wegen, die naar het graf der overledene keizerin leidden,
niet in orde gebragt had, hoezeer hij van de reis zijns gebiedcrs vooraf
verwittigd, was.
Op den heeten zomer volgde er een regenachtige herfst. Tschoang
tsong hield zieh reeds bezig met de gedachte, om een prächtigen toren
te laten bouwen ter bescherming tegen koude en hille; daartoe verstrekte
hij zijn eigen geld. Toen deGrooten het werk verhinderen wilden, omdat
het land uilgeput was en de inwoners gebrek leden, werd hij slechts te
onverzetlelijkcr, en voltooide den bouw ondanks de grootsle moeijelijk-
heden.