straffen. Wederom met gelach afgewezen, rende hij de stad door,
schreeuwde zijnen medeburgers de beschimping, die hij ondergaan had,
in het oor, en de Chinesche kommandant, die zieh vruchteloos voor den
ongelukkige had in de bres gesteld, plaatste zieh aanstonds aan het
hoofd van het gebelgde volk, en vermoordde al de Man tschuren zon-
der genade. Alleen de gezant ontkwam; hij klom over den muur en
vond daar toevallig een paard, waarop hij wegrende. Intusschen had
de Chinesche aanvoerder de kleine sehaar der stedelingen rondom zieh
verzameld en hun zijn onverzoenlijken haat tegen de barbaren mede-
gedeeld. Hij liet dus eene algemeene oproeping doen aan zijne land-
genooten, om tegenstand te bieden aan zulke verachtelijke menschen ;
naauwelijks was deze oproeping bekend, of er hadden zieh ook reeds
100,000 Chinezen onder de vanen van den kommandant.verzameld,
wien zij een prins van Han en een hersteiler der natie noemden. Deze
scheen werkelijk tot groote daden geboren te zijn; om echter met
günstig gevolg voor de natie te strijden, zond hij naar den vorst der
Mongolen, dien de keizer tot zijn schoonvader had willen maken, en
vroeg hem om hulp. Deze Khan, de magtigste der Mongolen, was
terstond gereed om de/Man tschuren te overvallen en hun het bezit
van China te betwisten. Het is onverklaarbaar, dat de laatste Chinesche
keizer er nooit aan dacht, om deze nomaden te hulp te roepen
en de plannen der Man tschuren door een aanval in den rüg te ver-
ijdelen.
Van al deze voorvallen ontving men te Pe kingberigt, en Jbesefte
weldra het groot gevaar, dat het bestaan des Rijks bedreigde. Men
zond de rijkste geschenken naar Mongolie, verkreeg van den Khan
de bruid en ried hem het Chinesche verbond af. De Chinezen hadden
■kruidwagens op eene lange rij geplaatst even als proviantwagens; tpen
de Man tschuren aankwamen, namen zij kwanswijs de vlugt. Naauwelijks
waren de Man tschuren met het plünderen der wagens bezig,
of deze vlogen, door een kruidlijn in brand gestoken, in de lucht, de
held van Han hieuw op den vijand los en versloeg op dien merkwaar-
digen dag 13,000 man. Een ander leger der Man tschuren verging het
niet beter. De regent besloot daarom zelf te veld te trekken; in plaals
van op Tartaarsche wijze terstond forsch aan te vallen, draalde hij
en vermoeide de Chinezen, totdat dezen zieh in eene vesting wierpen.
Dit hadden de Man tschuren juist gewenscht. Zij slöten de plaats in
en omringden haar met eene groote loopgraaf. Daarop verzamelde de
opperbevelhebber zijne dappere oflicieren , sprak van den hongerdood en
het onvermijdelijk verderf als men niet wakker streed, en stortte zieh
veryolgens met zijne getrouwen op de gehate vreemdelingen. Onweerstaan-
baar was zijn aanval; de Man tschuren geraakten in wanorde, weken naar
alle kanten en waren reeds op het punt van te vlugten. Toen spande
een gemeen soldaat zijn boog en doorschoot den vorst van Han het
hart. Spoedig verbreidde zieh het’gerucht dat de held gesneuveld was.
Van dit oogenblik af dacht niemand meer aan een strijd voor vrijbeid
en regt; ieder ging naar huis, en de Tartaren bekommerden zieh niet
langer om de oproerlingen. Zoo was deze onderneming door het af-
schielen van eene enkele pijl geeindigd.
In Sse tschuen had men altijd eene tamelijke onafhankelijkheid be-
waard. Zoodra dus de tijding van den val des Rijks kwam, waren
vele mededingers naar de oppermagt gereed haar met het zwaard
te koopen. Allen zwichlten voor een zekeren Tschang hien tschong,
een monster van wreedheid. Hij had de bloeddorstige roovers door
zijne vrolijkheid en gulheid tot zieh getrokken; met hunne hulp nam
hij de meesle steden dezer uitgestrekte provincie in bezit. Vervolgens
trok hij ook tot voor de hoofdslad, waar de stadhouder zieh zoo be-
slissend verdedigde, dat den woesten krijgsman weinig lioop op ver-
overing restte. Om zieh te wreken verbrandde Tschang de omliggende
plaatsen en trok zegevierend rond in de omstreek, na de ongehoordste
wreedheden gepleegd te hebben. De stadhouder, daarover vergramd,
deed met de burgerwacht een uitval, brak door de opeen gedrongen
gelederen der muitelingen heen, dood en verderf rondom zieh verbrei-
dend. Nu weken de moordenaars , duizenden hunner makkers bedekten
den grond; maar in het oogenblik der overwinning werd de gouver-
neur doorschöten. Zijne Soldaten wilden thans niet langer tegenstand
bieden, en vlugtten naar alle rigtingen. De dwingeland trok kort
daarop le Tsching ta als overwinnaar binnen en wilde alle inwoners
neersabelen. Zijn bepte generaal ried hem dit af, en hij vergenoegde
zieh bij voorraad met eene algemeene plundering, die op de vreesse-
lijkste wijze voltrokken werd.
Tschang hien tschong scheen slechts in menschenbloed bevrediging
te vinden, slechts in ongehoorde wreedheden aan den lust zijns harten
te voldoen, en geene andere gedachte te koesteren dan het meest moge-
lijke aantal zijner medeschepselen door de schrikkelijkste martelingen
uit de wereld te ruimen. Nadat hij zieh tot koning gemaakt en een’