naderende eilende, maar toen er zoovelen stierven , keurde men
het hoog tijd maatregelen te nemen, om hun versterkende soepen en
andere voedzame spijzen te geven. Maar het was te laat; de dood had
reeds zijn zegel op de offers gedrukt en sleepte er een groot aantal
weg. De winter, in plaats van het werk der vernieling te verminderen
, schonk slechts weinig verligting , en de zieken , die naar Manilla
gezonden werden, slierven bijkans allen. Ki sehen had de vloot bij
hare terugtogt een geschenk van runderen gegeven; dit voorbeeld werd
in de sieden aan de kust gevolgd; I li pu, die thans niet onderdoen
wilde, zond ook een aantal runderen naar Tschu san. Dit geschenk
spoorde de inwoners aan om de bezetting van levensmiddelen te voor-
zien, en van dit oogenblik af stroomden allerlei mondbehoeflen in
tamelijk groote hoeveelheid naar Ting hai. Binnen körten tijd herstelden
de krijgslieden die de winter gespaard had, en hun moed, die reeds
gezonken was, werd weder opgewekt. Yerscheidene oorlogscbepen
zeilden längs het schiereiland Korea; een ander begaf zieh naar Quel-
port, om daar runderen te halen en beschoot eene plaals in de nabij-
heid van de kust.
Toen de admiraal in de maand November in de wateren van Canton
kwam, vond hij Ki sehen niet en moest dus een tijd lang wachten.
Toen nu de gevolmagtigde kwam , werd Lin eindelijk van zijn post ont-
slagen, omdat hij zijn opperheer bedrogen en daardoor aanleiding tot
den oorlog gegeven had; hij bleef echter nog mandarijn van den vierden
rang. Hij schreef van zijne zijde een scherpen brief aan Tao kuang,
waarin hij zieh niet alleen verontschuldigde, maar wederom allerlei
klagten inbragt tegen de Engelschen, en aandrong om gestrengelijk
oorlog te voeren tot de onderwerping der barbaren toe. Zelfs in zijne ver-
nedering, toen de grootste blaam op hem kleefde, vond zijne stem
gehoor en werd aan het liofals een orakel beschouwd. Hij scheen in
zijne vernedering slechts te grooter, want ieder vriend des vaderlands
klaagde over de onregtvaardige behandeling die hij ondervonden had;
men eerde hem als de eenige hoop van het Chinesche Rijk en den
overwinnaar der barbaren. Nogtans had deze man niets gedaan om
zijn’ roem te regtvaardigen, integendeel onheil en verderf aan zijn
vaderland berokkend en aan den Opiumhandel eene vlugt gegeven,
gelijk die nog nooit gehad had. — Zoo blind is dikwijls de volksgunst,
zoo verkeerd zijn de eerbewijzen, zoo bedriegelijk de kunstgrepen der
staatkundige schelmen.
Toen Elliot zieh nu eindelijk met eene stoomboot naar een fort
begaf, om daar de onderhandelingen te openen, gaf de bevelhebber
vuur op de witte vlag en wendde naderhand voor dat hij bevel ontvangen
had om zieh tegen de barbaren te verdedigen. Dit was zekerlijk een
siecht begin; maar daar Elliot reikhalsde om groote daden in de diplomatic
te verriglen, verontschuldigde zieh de Chinesche regering, en
Ki sehen begon eindelijk met zijn geschrijf.
Altijd beleefd en bescheiden stelde hij zijne brieven in den schoon-
sten en duidelijksten slijl, ongelijk aan al zijne voorgangers, hij bepaalde
zieh geheel bij zaken, sprak bemoedigeud en innemend, maar stond geen
enkel punt toe. Na zeer veel briefwisseling, gelijk men reeds vroeger
had kunuen verwachten, was er nög niets verkregen. De opium moest
gedurende eene reeks van jaren door de maatschappij-kooplieden met
eene belasling op den in- en uilvoer — met andere woorden, door de
vreemdelingen zelven betaald worden , en dit was de eenige gunst, die
de keizer aan de onrustige barbaren loestond, waarbij nu ook nog de
vergiffenis kwam van hetgeen geschied was. Admiraal Elliot, levens-
moede, klaagde over harlklopping en begaf zieh naar huis; kapitein
Elliot was thans de eenige gevolmagtigde. Dit was een van de geluk-
kigste oogenblikken zijns levens, want nu had hij vrijheid om te on-
derhandelen zooals het nooit met de pen gedaan kon worden, en tot
stand te brengen wat allen anderen onmogelijk scheen. Kischen zou nooit
een1 beleren tegenstander gevonden kunuen hebben; daarom vleide hij
hem, roemde zijn veelomvattend verstand en de buitengewone vlugheid
waarmede hij alles behandelde, en zoo gingen de zaken tot het einde
des jaars hären gang. Zoolang er nog papier voorhanden was, zouden
beide partijen tevreden geweest zijn met de briefwisseling voort te
zetten, indien Ki sehen niet had hooren spreken van de oorlogzuchtige
gezindheidvan zijn’ opperheer, en Elliot allhans iets voor zijne natie
had moelen ondernemen.
Nadat Ki sehen naar Canton gezonden was, werd het morren ten
hove algemeen, omdat men jegens de barbaren zijn woord houden
en vrede met hen sluiten moest. Weldra versehenen er geschriften uit
alle deelen des Rijks, die zulk eene handelwijs als landverraad be-
rispten en Tao kuang opriepen, om terstond het zwaard te trekken
en de schede weg te werpen, totdat dit gespuis uilgeroeid was; want
men beschouwde de Engelschen alleen uit het oogpunt van zee-
roovers. Zekerlijk lieten de mandarijnen binnen in het land, die niet