weg der onderhandelingen. Men poogde de bewegelijke bergbewoners
in slaap te wiegen,' en met groote beloften en rijke geschenken ge-
lukte dit voor een gedeelte. Maar de prins begon te vroeg met de
bedrogen opperhoofden te overvallen; zij ontvingen spoedig berigt
van zijn trouweloos voornemen, kwamen hem voor, bragten zijn
leger eene groote nederlaag loe en namen den vorst zelven gevangen.
Bemoedigd door deze onverwachle günstige uitkomst, verspreidden
zij zieh in de vlakte, en vervulden het geheele land met vrees en
schrik.
Toen het ongeluk zijn’ hoogsten top had bereikt, benoemde Kien
long zijn’ getrouwen A kui, die nu reeds eerste minister was, tot
bevelhebber van bei leger. Even als Diebilseh , hield hij de onder-
werping van een bergachtig land voor een werk van lijd en behoed-
zaamheid, en baande zieh eerst een weg längs de steilste hoogten,
om gemakkelijk geschut en mondbehoeften derwaarts te brengen en
tevens zijn’ aflogt te dekken. Dit was inderdaad een zeer moeijelijke
arbeid, maar A kui wanhoople n ie t; ofseboon geheele legerafdeelingen
door de voor het vaderland strijdende vijanden vermeid werden, ging
hij nogtans schrede voor schrede voorwaarts, dreef het volk van
de eene hoogte naar de andere, en doodde een tamelijk aantal der
dapperslen. Zelfs vrouwen slreden voor hare woning en spoorden de
mannen tot wanhopigen legenstand aan , zoodat duizenden Chinezen
eerst moesten vallen, eer men een dorp magtig kon worden. Doch
nieuwe menschenmassaas vergoedden het verlies der gesneuvelden ;
A kui ging bedaard zijn gang, vermeide elke woning der weßrspan-
nigen met vuur , en stak jong en oud dood. Juist op dezen lijd stierf
een der opperhoofden, en het volk, ontzet over het vreesselijk lot
hunner landgenooten, die in handen der Chinezen vielen , vlugtte in
allerijl naar de versterkte plaatsen, waar Sn nom nog moedig het hoofd
bood aan de keizerlijken. Hoewei de beroemde Fu te in bet leger was,
en bepaaldelijk bij de voorhoede, leverde hij nogtans een’ slag, waarin
de onverschrokken krijgslieden van So nom de overwinning behaalden.
Maar dit was de laatsle ; de helden zijns volks waren de een- na
den ander’ bij het verdedigen der naauwe bergpassen gesneuveld, en wat
hem van zijn grondgebied nog overbleef, was de kleine Sterke hoofd-
stad Karai. Ook hier werd hij «omsingeld en vroeg thans om vrede,
tot welks behoud hij zijne moeder, vrouw en zuslers als gijzelaars
gaf. Hij was bereid zieh - vassaal des keizers teerkennen, maar drong
aan op het behoud van zijne waardigheid als regent van de bergbewoners.
Toen dit geweigerd werd, streed hij nog eens; het was
de doodsstrijd; A Kui, die weldra inzag , dat ’s mans wanhoop de
vernieling van zijn eigen leger ten gevolge zou hebben , beloofde hem
vergiffenis van wege den keizer en stond hem al zijne eischen loe,
wanneer hij zieh als gevangene naar het kamp begaf. So nom,
op het woord eens beroemden krijgsmans vertrouwende, deed zulks
gewillig , maar werd , tot zijne groote verbazing, aanstonds, benevens
zijne familie, in ketenen geslagen.
Zoodra de aangenaine tijding der overgave van het opperhoofd en
de hoofdstad ter ooren van Kien long gekomen was, verhief hij A kui
tot den vorstenrang , gaf hem eene paauwenveer met twee oogen,
en zond hem de groolste eereleekens (1776). Zijne ontvangst was nog
veel prächtiger dan die van Tschao hoei, en het geheele leger wed-
ijverde om den grooten held de meest mogelijke eer te bewijzen.
De keizer zelf ging hem te gemoet en verlustigde zieh in het aan-
schouwen der gevangenen , die onderweg zeer goed behandeld waren,
opdat zij bij den intogt des te grooter’ indruk mogten maken.
Vermits Kien long stellig geloofde , dat bet voltrekken Van vrees-
selijke straffen aan deze ongelukkigen, de Volkeren in de toekomst
gehoorzaam zou doen blijven, en meer kracht bijzelten aan zijne
beveleh, besloot hij tbans opeulijk een voorbeeld van wreedheid te
geven, om in bet geheele land huivering te verwekken. Hij wilde
echter den schijn niet hebben zelf het kannibalenfeest te hebben aan-
gelegd; maar onlving daarloe een verzoek van bet geregtshof voor
de gebruiken. Op den bepaalden dag verzamelde zieh het geheele hof
met den grootsten luister; alle prinsen van den bloede waren tegen-
woordig ; insgelijks de minislers van bet kabinel, de voorzitlers der
hooge geregtshoven, de geheele bezelting van Pe king, benevens
lionderden van maudarijnen in hunne amblskleeding. De gevangenen
werden door A kui zelven naar de Walhalla gebragt, en dewijl de
generaal in persoou borg.was gebleven voor hun leven, verzocht hij met
ernst hun zulks volgens zijne belofle te schenken. De keizer sprak geen
woord, maar beklom den troon, om als regter der ongelukkigen te
verschijnen. Zij werden voorgebragt, beriepen zieh op de toezegging
van ’s keizers genade , en prins So nom zelf smeekte vurig om zijnen
jeugdigen neef, de vrouwen, de Grooten van zijn land te sparen,
die allen, steunende op het woord van eer van A k u i, zieh hadden