gaf hij eene onlzettende hoeveelheid kruid en verdeelde liet onder de
oorlogsjonken met den last om niet terug te komeh, eer het geheel
verscholen en het Engelsche schip in den grond geboord was.
Het gevecht begon derhalve, zonder dat het laatstgenoemde daarvan
iets vermoed had, ,en duurde een’ geheelen dag. De kogels der Chi-
nezen v logen meestal over het schip heen, en toen zij bemerkten, dat
zij aan het vunr van de brik blootgesteld waren, beliepen zij de
ondiepten, werwaarts het oorlogsvaartuig hen niet kon volgen, en
verspilden daar hun krnid met op een afstand van zeven tot acht mijlen
op het schip te schieten. Daarop zeilden zij terng en boodschapten hunne
overwinning.
Te Ni'ng po was de haven gedeellelijk gesloten geweest. De keizer
was ten hoogste gebelgd over de nalatigheid van den stadhouder,
maar kon niets anders tot verbetering van zijne fout doen dan hem
in ballingschap te zehden. De Soldaten en officteren, die van Tschu
san gevlugt waren, werden aan den krijgsraad overgeleverd. Dit vonnis
trof ook den vice-admiraal, een ond man, die, in plaats van te vlugten,
met zijne kleine jonk lelkens de volle laag van het Engelsche linieschip in
dwaze stoulmoedigheid had afgewacht, en de aanklagt Van lafhartig-
heid en onbezonnenheid door een spoedig gevolgden dood ontkwam.
Om betere kennis van de zaken te verkrijgen, en een’ dam op te
werpen tegen de invallen der barbaren, zond de keizer den beroemden
I li p u , toenmaals gouverneur-generaal der provincies Kiang nan en
Kiang si, naar Ning po. Hij ontving eene uitgestrekte volmagt; want
Tao kuang wist dat hij een oud, getrouw en verdienstelijk dienaar
was. I li pu bezat geen talenten, was reeds zeer bejaard, maar daarbij
een zeer eerlijk man, die het met de dienst zijns meesters opregt
meende, alle dingen getrouw overwoog en daarom met de vredelic-
vende gevoelens van Ki sehen inslemde. Hij woCdde niet tegen vreem-
delingen, maar wilde hen liever door vriendelijke behandeling winnen.
Hij verzachlle de geslrengheifl, waaronder de Engelsche gevängenen
tot dusver geleden hadden , aanmerkelijk | beschouwde hen als
menscheu, die medelijden verdienden, en deed hun betere levensmid-
delen en verfrisschingen toekomen. — Zijn medehelper was de krijgs-
haftige Ju pu jun, een generaal, die zijn roera in Turkestan geoogst
had, en thans met de Engelschen eveneens dacht te händelen
als met die horden. Hij Was in zijne grondstellingen het tegenover-
gestelde van 1 li p u , want volgens zijn gevoelen kon slechls oorlog
en verdelging der barbaren de eer van het hemelsche Rijk redden.
De eersle eisch des keizers aan I li pu was het bouwen van een
linieschip, gelijk dat der Engelschen; dit moest binnen weinige weken
gereed gemaakt worden, maar vermits de materialen geheel ontbraken,
droeg de gevolmagtigde de zaak over aan den opzigter van het dis-
trikt. Deze brak zijn hoofd lang over de zaak; want hij had nooit
werkelijke schepen, maar alleen afbeeldingen daarvan gezien, en
daar het hem zeer moeijelijk toescheen ’s keizers bevel te volbrengen,
verliing hij zieh. I li pu, dien men als de oorzaak van dit onroensche-
lijk bevel beschouwde, werd door den zoon des gestorvenen aange-
klaagd en naderhand in geschillen voor het geregt gewikkeld, die hem
veel schade veroorzaakten.
In Tschu San volgde na veelvuldige stortregens een zeer heete
zomer. De Soldaten kregen daar meestal gezouten rundvleesch te eten;
want men wilde zieh de moeite.niet geven om vee op het vaste land
in beslag te nemen. Hunnen dorst konden zij slechls met bedorven
water lesschen. Daarenboven waren zij in hunne kampen zeer dikwijls
aan de drukkendste hitte blootgesteld en bekommerden zieh zeer
weinig over hunne gezondheid, terwijl de bevelvoerende officier daarop
volstrekt geen acht sloeg. Nergens was groente noch vleesch te
koop; de stad Ting hai geleek een kerkhof; want de inwoners
waren öf 'gevlugt öf hadden zieh verscholen. Het gebrek aan goede
levensmiddelen deed zieh zeer gevoelen en er werden geene schik-
kingen gemaakt om den honger te stillen. Ongeveer twee maanden
daarna vertoonden zieh buikziekten, die zieh meer en meer verspreid-
den; het buitengewone van deze kwaal was, dat niemand herstelde,
die er door aangetast werd. Bijkans een geheel regiment stierf op
die wijze; al de hospitalen waren opgevuld met zieken; die voor
den rooden loop bewaard bleven werden door de koorts weggesleept,
overal heerschte schrik en eilende, en dikwijls stierven er vijflien
menschen op een dag. Tschu san werd dus als het kerkhof der Engelschen
beschouwd. Gedurende deze bezoeking zag men de arme menschen met
groote onverschilligheid, zonder de minste belangstelling, den geest
geven; want de liefde tot het leven, zoo diep in de menschelijke borst
geplant, scheen uitgebluscht.
In dezen toestand vond de admiraal de zaken , toen hij van den Pe ho
terugkwam. Eerst meende hij dat de Soldaten slechts door eene
ongesteldheid waren overvallen; want bet, was alleen het begin der