betwisten. Slaven zijn bovendien onverschillig ten aanzien van den
persoon, die de ketenen smeedt; het is en blijft immers altijd sla-
vernij , wie ook de heer is.
De mandarijnen te Nan king waren terstond, nadat het doodsberigt •
van Tsong tsching tot hen gekomen was, nog eer zij van dat voorval
tijding hadden, tot de keuze van een nieuwpn keizer overgegaan,,
en plaatsten Schi tsu tschang, een prins van den bloede, op den
troon (1644), die aan zijne regering den naam van Hong kuang gaf.
Nu waren er drie keizers , en volgens den regel der Chinezen
moest er slechts een zijn; want er is slechts eene zon aan den
Hemel. Twee hunner, hoezeer overweldigers , handhaafden hunne
aanspraken met het zwaard, en dreigden dood en verderf aan ieder
die ze hun betwisten wilde , lerwijl de regtmatige vorst langen tijd
weigerachtig bleef om die eer aan te- nemen. Met de gevaren dier
hooge waardigheid wel bekend , het wankelende van den troon besehend
en daarbij zieh zijner zwakheid bewust, was het niet te verwonderen,
dat de schepter niets aantrekkelijks voor hem bezat en hij de voor-
keur gaf aan den herdersstaf.
Intusschen had Li tse tsching weder genoegzame krachten verzameld,
en daar Wu san kuei zeer bedroefd was over het verraad der Tar-
taren, wilde hij zieh als een opregt vriend des vaderlands met hem
verbinden, om de Tartaren geheel te overwinnen. De vorst was een
tijdlang nog besluiteloos; want ofschoon de Man tschuren hem den
koningstitel hadden toegekend, wilde hij zieh toch niet van barbaren,
die zijne landgenooten met het zwaard aan hem onderwierpen, der-
wijze laten behandelen, en bescboüwde den eernaam veeleer als eene
schandvlek. Maar toen herriep hij al de wreedheden des roovers aan
zijn geheugen, hoe hij zijn vader onthoofd had en de oorzaak van den dood
zijner keizerlijke bloedverwanten geweest was, en de wraak zegevierde
over den haat legen de Tartaren. Reeds had Li tse tsching zieh voorgeno-
men, om als bevrijder van zijn vaderland naar Pe king te marscheren,
om den grondslag te leggen tot een duurzamen roem door het ver-
nietigen van de magt der Tartaren, maar toen hij Wu san kuei als
een leeuw uit zijn langen slaap zag ontwaken, en den vijand weder
in zijne vreesselijke wanhoop aanschouwde, begon hij spoedig den
teruglogt en verzamelde in zijne vaderstad op nieuw een leger, dat
zijne vorige in aanlal ver overtrof. De generaal had gemeend ha zoo
vele overwinningen den roover met een duchtigen aanval te kunnen
verpletteren; maar hoe verbaasd was h ij, töen hij hem slout zag aan-
komen , om zieh met zijn tot dusver gelukkigen vijand te meten. De
släg was bloedig genoeg; maar de tegenstand niet van belang, en na
het einde van het gevecht verstrooiden zieh de bandieten, om den
dwingeland noöit weder te volgen; want in plaats van buit zoo als tot
hiertoe, vonden zij slechts dood en eilende in zijne dienst. Nog had
hij het geluk dm twee steden in te nemen; maar daar het getal zijner
volgelingen dagelijks afnam, kon hij niet langer in de vlakten stand
houden, en verborg zieh in de gebergten van Hu kuang. Reeds waren
de keizerlijken hem op den voet achterna gesneld, en toen hij uit eene
bergkloof te voorschijn kwam, om zijnen troepen levensmiddelen te
verschaffen, werd hij door een veldheer totaal geslagen. Li tse tschidg
zelf bleef ongedeerd, toen hij verscheiden dagen honger geleden had,
kon hij zieh onmogelijk langer staande houden. Hij overviel eenvolkrijk
dörp, en wilde zijn vorig handwerk weder aanvangen, toen de inwo-
ners hem eensklaps omsingeiden,' het overschot der roovers keten-
den en den schijnbaren opperste het hoofd afsloegen, om het den
Chineschen generaal ten gefechenke te brengen. Nog druppelde het bloed
van het hoofd, toen de boeren het den veldheer bragten; het was het
hoofd van den dwingeland Li tse tsching, die nu eindelijk zijn loon
ontvangen had en voor den regter der wereld stond om zijn oordeel
te ontvangen. Zijn zoon beproefde wel om de verstrooide roovers te
vereenigen, maar hun ijver was uitgebluscht, en kleinmoedig verscholen
zij zieh in rolsspleten, om het zwaard der geregligheid te ontgaan.
De keizer te Nan king bekommerde zieh zeer weinig om deze ge-
beurtenissen; genoegen was de dampkring , waarin hij wenschte te
leven; elke inspanning scheen hem noodeloos to e ; rüstig en vrolijk te
regeren was de grondslag zijner wijsbegeerte. De eenige stoornis', waar-
over deze, Sybariet zieh te beklagen had, waren de beste’ndige kabalen
aan het hof. In plaats van aai\ de verdediging des vaderlands te denken,
zöchten de mandarijnen elkander uit hunne posten te verdrijven,
en hunne vijanden hij den keizer te belasteten; zoo was er een gedurige
oorlog in het paleis, en de ongenade of de gunsl van een enkelen
kamerling hield de geheele hoofdstad bezig.
De hongerige Tartaren kwameu nu bij tienduizendtallen uit de woes-
tijnen om den buit te verdeelen, en de legers leiden honderdduizenden
van strijderß. Wel had inen verwacht, dat deze barbaren hetland aanstonds
met hunne horden zouden overstroomen, maarhet tegendeelwashetgeVal,