de verwijderdste kennis van vreemdelingen liadden, zieh het luidst
hooren tot aanbeveling van den oorlog, om een geheelen menschen-
stain uil te roeijen. Maar nog draalde Tao kuang, toen eindelijk de
keizerin-weduwe oplrad, hem voor een onnatuurlijken zoon uitmaaktc ,
die de nagedachtenis der voorvaderen door zijne laauwheid jegens de
barbaren schandvlekte, en de vrijmoedigheid niet hebben mögt, als
zulk een laffe en laagbartige afstammeling, in het schimmenrijk voor
zijne vaderen te verschijnen. Zulk eene aanklagt doorboorde het hart
van den monarch; hij verklaarde thans tot groote en onuitsprekelijke
blijdschap der hovelingen en onwetende militaire overheden den oorlog
tot geheele verdelging der Engelschen
Ki sehen wilde, gelijk een Fabius , het onheil nog afwenden van het
land, en draalde lang. Elliot had dikwijls het sein tot den aanval geheschen
, maar zoodra hij de witte vlag der Chinezen ontdekte, deed hij het
weder neerhalen. Maar nu bleef Ki sehen in gebreke op den Januarij
1841 zijn telkens regelmatig aankomenden brief te zenden, en Elliot
verloor dus al zijn geduld. Het' fort van Tschuen pi aan de eene zijde van
den mond der rivier, en dat van Tai ko kteu aan de andere werden
dus te water en te land aangevallen. In het eerstgenoemde was de
slagting vreesselijk; wänt de Chinezen, onbekend met de krijgswelten
van het westen, wilden zieh niet overgeven, stortten zieh van de
boogten naar beneden of namen de vlugt in het water. De schrikhad
hen overmeesterd, zij vloden als wilden naar alle riglingen. De kleine
stoomboot, de Nemesis, wierp eerst vuurpijlen in de forlen, en wendde
zieh eindelijk naar de Chinesche vloot. Daar had men vroeger gemeend
de barbaren even als bazen met het net te vangen, en de matrozen
stonden gereed om deze manoeuvre te verrigten. Doch plotseling
viel er een vuurpijl in de admiraalsjonk , die oogenblikkelijk met
al de manschap in de lucht vloog.* Nu sprongen de Chinezen van
de overige jonken in het water om hun leven te redden; hunne vaar-
tuigen werden later aan de vlammen prijs gegeven en hetzelfde ge-
schiedde met andere jonken, die in eene kleine rivier lagen. Op Tai
ko kteu verdedigden de Chinezen zieh veel beter en waehtten toldat de
Engelschen de wallen beklommen hadden; maar toen renden zij in
allerijl weg en lieten de vestingwerken aan de vijanden over. Zoo
eindigde de verschrikkelijke dag gelijk China het sedert eeuwen nog
niet gezien had. De plaats in de nabijheid van Tschuen pi was overal
met lijken bedekt, het getal der verdronkenen was nog veel groöler.
De zoolang gekoesterde wensch van het volk om de barbaren met het
zwaard in de hand te ontmoeten, was thans vervuld. Op dezelfde plaats had
Lin vroeger wapenschouwing gehouden , en een schijnbaren aanval laten
doen door roodgerokte Chinezen, die de Engelschen moesten verbeel-
den, bij Welke gelegenheid de laatsten natuurlijk overwonnen werden.
Maar nu het tot een werkelijken strijd gekomen was, bleek de
stand der zaken geheel anders. Nu zou het tijd geweest zijn voor Lin,
om het vaderland met zijn eigen zwaard te verdedigen; maar terwijl
de grootste gebeurtenissen plaats grepen, bleef hij geheel bedaard en
hield zieh bezig met den minister Ki sehen op bittere wijze te berispen.
De laatste was van het geheele beloop van den slag zeer naauw-
keurig onderrigt; zijn blik doorzag het overwigt der Engelschen in
de krijgskunst en de onmogelijkheid om over zulk een volk te zege-
vieren met de geringe middelen, die den keizer te dienste stonden.
Hij waagde zelfs in verbloemde taal zijn gevoelen aan Tao kuang
bekend te makeu, en ondanks den algemeenen öorlogskreet den vrede
voor te slaan, want hij hield dien voor dringend noodzakelijk. In
deze overtuiging begon hij met Elliot te onderhandelen, len spijt van
de tegenspraak des geheelen Rijks en de uitdrukkelijke bevelen van
zijn opperheer, om noch woord noch belofte aan*de Engelschen gestand
te doen, maar hen van de aarde te verdelgen. Hij handelde dus
eigenmagtig, als wäre hij de gebieder , met den besten wil en de
zuiverste oogmerken. Elliot schoof van den anderen kanl de voor-
schriften zijner regering achter de bank; want zoo ver kon Ki sehen
niet gaan, om al zijne eischen toe te stemmen; hij handelde geheel
naar zijn eigen wensch, ten einde aan Ki schen’s verwachlingen te
beantwoorden. Zoo kwamen de beide heeren tot het besluit, na een
zeer uitvoerige briefwisseling, om met elkander een verbond te slui-
ten, dat ook voor Engeland en China van kracht zou zijn. De zaak
was zeer goed gemeend, en beide erkenden wederkeerig dat zij
hunhen last te buiten gingen , maar wegens den wensch om den vrede
tusschen de twee naties te bewerken , alle andere overwegingen
gering schatten. Onder ziilke omstandigheden werd er een zonderling
traktaat gesloten; Ki sehen stond Hong kong af, een ellendig eiland
met een voorlreffelijke haven, bewilligde in de termijnsgfewijze betaling
der verbrande opium, en vergunde gelijke regten tot briefwisseling.
De schepen naderden echter, eer men zoover kwam, de forlen in
de Boeca Tigris, om ook daar het voorbeeld van Tschuen pi te her