een officier hem naderde en doorstak. De jonge vorst, die zieh van zulk
een lästigen helper bevrijd zag, bestrafte de daad niet.
Tsching gis had zieh in dien tusschentijd naar Schan long begeven, en
daar groote verwoestingen aangerigt. Maar ook hij, die den oorlog voor
zijn genoegen voerde, werd verzadigd van hetbloed; de vlammen der
brandende steden schenen hem niet meer een wierook, dien zijne Soldaten
aan zijne grootheid offerden. Hij had daarenboven een’ beroemden wijze
uit het gebergte laten ontbieden, met wien hij gestadig sprak over goede
regeringsvormen, de grondbeginselen der deugd en de beste levens-
regels. Daardoor werd het woeste gemoed een weinig meer beschaafd,
en de vrede, waarom men van den kant der Kin zoo lang gesmeekt had,*
kwam hem ook uoodzakelijk voor. Behalvedat waren er veel zieken in zijn
leger, en men zag ook de met buit beladen krijgers naar rust verlangen.
Doch even als in Hia, wilde de overwinnaar niet naar de woestijn terug-
keeren, eer hij een band der liefde had aangeknoopt. Zoo ontving hij
dan op zijn aanzoek eene prinses der Kin tot vrouw en daarenboven 500
knapen en even zoo veel meisjes van de verblindendste schoonheid, mits-
gaders 3,000 paarden ten geschenke. Nu aanvaardde hij zijn teruglogt
naar het vaderland met een ontelbaren stoet. De Mongolen geleken thans
niet op een leger, maar op een groot volk. Zoodra zij op het punt
stonden om de woestijnen in te gaan, riepen zij allé gevangenen bijeen, en
slagtten hen nabij den grooten muur. Tienduizend ongelukkige Chinezen
werden op die wijze door deze schandelijke wreedaards vermoord.
Ondanks hunnen aftogt rekende U tu bu zieh nog niet veilig in zijne
hoofdstad ; hij trok derhalve, tot groote ontsteltenis van al zijne onder-
danen, naar Honan, om zijne residentie, geiijk de vroegere Chinesche
keizers, te Kai fung te vestigen. Toen de onrustige Tsching gis khan dit
hoorde, verklaarde hij het voor een misdaad en betuigde dat men zulk
een lafaard den oorlog moest aandoen. Voor dat U tu bu het dus ver-
wachtte, waren de noordsche benden weder in het land en verbrandden
al wat zij vonden. Hunne wapenen bestünden echter niet altijd in het
zwaard, maar dikwerf in groote list en omkoopingen. Voor de stad
Jen king (Pe king), die de Kin weder in hunne magt hadden, wilde men
beide bezigen. Maar de bevelhebber was een man van eer, en deed al
wat irfogelijk was om de vesling te verdedigen. Dit heldhaftig gedrag
perste zijn dralenden heer groote bewondering af, en hij deed zijn best
om den zwaar beproefden een duchtig leger ter hulp te zenden. Maar
de aanvoerder was een dronkaard; in plaats van zijne troepen bijeen le
houden, marscheerde hij langzaam voorwaarts, liet de lev'ensmiddelen op
grooten afstand bij de achterhoede, en toen hij eensklaps aangetast werd,
liepen al zijne Soldaten weg. Dit was de eersle en laatste onderneming
tot ontzet van de stad. Maar nog brandde het hart des heldenmoedigen
bevelhebbers van verlangen om zieh te onderscheiden, daarom wees
hij alle aanbiedingen der Mongolen lot de overgave fier van de hand,
en besloot zieh tot het laatste oogenblik te verdedigen. Maar de onver-
schilligheid van het hof ontmoedigde den in ’t naauw gebragten aanvoerder
veel meer dan de hevige aanvallen der vijanden. Toen hij zieh dus in
den meest hopeloozen toestand bevond, ging hij naar de gewijde plaats
zijner voorvaderen. Daar offerde hij welgemoed, en sprak openhartig
over verschillende onderwerpen. Nadat zijn geleider hem verlaten bad,
nam hij vergift in, dat oogenblikkelijk den dood ten gevolge had. Zijn
dood was de leus tot de overgave der stad, die op deschrikkelijkste wijze
geplunderd werd door de Mongolen. Vermits de Tartaren van godsdienst,
van vreeze Gods, ja van de flaauwste hoop op een volgend leven verstoken
waren, pleegden zij zeer dikwijls zelfmoord. Toen eens eene vesting op
een berg belegerd werd, wierpen zij vrouwen en kinderen van de rols
naar beneden, om hen niet in ’s vijands handen te zien vallen. Maar niet
alle officieren gedroegen zieh zoo dappef; een b. v., aan wien de prinses
zieh vertrouwde en die beloofde haar ridderlijk te verdedigen, liet haar
in den steek. Na de schoonste vrouwen, die hij persoonlijk lief had,
uitgekozen te hebben, nam hij ijlings met alle schatten de vlugt naar
Kai fong. Daar wachlte een vertoornde prins hem op, die aanstonds het
doodvonnis over den lafhartigen verrader uitsprak.
Tsching gis khan, die te gelijkertijd de uitgestrektste oorlogen voerde,
nam vele steden van het hertogdom der Hia in; nadat hij den buit van
Pe king naar zijne woestijnen in bewäring gebragt had, veroverde hij
ook, enkel voor zijn genoegen, een groot gedeelte van Korea. Nu wilde
hij weder vrede maken met de Kin, maar verbrak zijne belofte. Daar
intusschen het veroveren der hoofdstad met onuitsprekelijke moeite ver-
bonden was, liet hij het voorloopig daarbij berusten. De onderdanen
der Kin, wien men verzekerde dat zij verSchoond zouden worden, als
zij zieh-vrij willig aan den onwederstaanbaren overwinnaar onderwierpen,
bragten hunne hulde aan de barbaren, en dewijl men zijn woord gestand
deed, vielen groote streken van zelve af. In dit beslissend oogenblik
vertoonde zieh eene groote komeet, die het volk aanstonds als voorbode
van de alleenheerschappij der Mongolen beschouwde. Nu verloren de