blikkelijk onlhoofd. Waar openbaar geweld'niel baten koo, daar bezigde
Sunhao vergift, en voerde bovendien de verschrikkelij kste straffen in.
De tijd was derhalve gekomen om een eind te maken aan dewreedheid
van dezen woestaard, en de wel geordende vloot van Wuti voer
onder bevel van een bekwamen admiraal den Jang tse af. Deze prächtige
rivier werd thans het tooneel van belangrijke gevechten. Eindelijk
verbrijzelde de keizerlijke zeeheid de keienen, waarmede men zijn ver-
deren voortgang had zoeken te verhinderen; de booten van Sunhao, die
twintigduizend man aan boord konden nemen, werden niet gebruikt,
en na lang dralen landden de overwinnaars aan den zuidelijken oever.
De dwingeland was zeer verrast door dezen stoutmoedigen stap, en zond
aanstonds de Rijkszegelen aan eenen van Wu ti’s verwanten. Voordat
deze evenwel hunne bestemming nog bereikten, had de admiraal den
bevreesden Sunhao reeds zoo in het naauw gebragt, dat hij in een schuit
met een’ strop om den hals en eene doodkist naast zieh naar hem loe
kwam. Deze ontving hem zeer welwillend, en nadat hij de overgave van
zuidelijk China wettelijk van hem verkregen had, verbrandde hij terstond
de teekenen der vernedering en zond den beangste naar de hoofdstad.
Met eene rammelende keten naderde hij Wuti’s paleis. Deze, in plaats
van de gestrengheid eens overwinnaars te toonen, verhief zijn bloedver-
want tot hooge waardigheden, sprak hem vriendelijk loe, en zeide met
hoofsche vleitaal, dat hij lang gewenscht had, zulk een gast bij zieh te
zien. Sun hao antwoordde, dat hij van zijnen kant ook het verlangen
gekoesterd had om Wuti in de nabijheid van zijn troon te ontvangen.
Op de vraag, waarom hij zulke vreesselijke straffen had ingevoerd, zoo
als de oogen uitsteken en verminken, gaf de wreedaard tenantwoord: dat
landverraders het zonlicht niet moesten aanschouwen, en dat het beste
was, wanneer dieven beroofd werden van de middelen om nieuwe boe-
venstukken te plegen. De keizer zorgde rijkelijk voor hem, en nam ook
de elfduizend vrouwen, die Sun hao’s hofstoet hadden uitgemaakt, in zijne
dienst. Het waren meestal tooneelspeelsters en wulpsche meisjes, en zij
verleidderi den keizer tot een wellustig leven. De generaal, die de groote
overwinning behaald had, werd aangeklaagd van ongehoorzaamheid, om-
dat hij de hofplaats van den vijand in bezit, en aan de plundering van het
paleis deel genomen had, zonder daartoe uildrukkelijk verlof verkregen
te hebben. De monarch wees intusschen met misnoegen zulk eene beschul-
diging van zieh af, en verhief hem later tot een der grootste edelen
des lands.
De vrouwen gaven weldra aan den geest des keizers eene andere
rigting. Onder haar waren meisjes van betoöverende schoonheid en de
boeijendste talenten, en zij vonden de jsonderlingste middelen uit om
den monarch te vervrolijken. Zoo hadden zij b. v. in eenen heerlijken
lusthof een wagen met bokken bespannen, die den gebieder rondreden.
en bij de verschillende lusthuizen, waar de keizer ten prächtigste door
de bewoonsters onthaald werd, stil hielden. Ten laatste vond Wu ti het
veel aangenamer zijn leven in genot door te brengen, dan zieh aan de
staatszaken te wijden; hij werd geheel ontzenuwd en liet de regering
aan zijnen schoonvader over. Uitgeput en geplaagd door walging van
het voorldurend genot daalde de eens zoo krachtige Wu ti ten grave (290).
Zonder zelf talenten te bezitten om groote daden ten uitvoer te brengen,
wist hij eene goede keus te doen, en het gelukkige tijdstip te treffen,
en daarom was zijn bcstuur altijd rijk aan gevolgen. De onderdaan leed
weinig bij den val van twee dynastien, en om den burger er weder boven
op te helpen, verordende Wu ti, dat gedurende een zeker gelal jaren in
de veroverde landen geene belastingen betaald moesten worden. Indien
hij zieh niet aan den wellust had overgegeveri, dan zou zijn roem op het
einde zijner levensbaan niet verduisterd zijn geworden.
Zijn zoon Hoei ti, krachteloos en weifelend, wilde zieh geheei aan den
minister, zijn oudoom, overgeven. Deze was ook ernstig bezig om zieh
eenen grooten aanhang te verwerven, en had zelfs den veldmaarschalks-
staf aan een Tartaar opgedragen, die hem evenwel met fierheid weigerde.
Terwijl hij meer en meer streefde om onbeperkt rijksbesluurder te
worden, vond hij eene aartsvijandin in de jeugdige keizerin. Dit was
eene vrouw, misdadig in hären wandel, hevig in de uitbarstingen van
hären toorn; zij had zelfs met eigene hand wonden toegebragt aan de
zwangere vorstinnen van den barem, om eene ontijdige geboorte te
verwekken. Haar gemaal was geheelenal haar slaaf, en het was dus
gemakkelijk van hem het bevel te verkrijgen tot veroordeeling van den
minister. Zij droeg de uilvoering op aan twee kamerlingen, die met
hunne Wächters slechts den nacht verbeidden,'om dezen gruwel te plegen.
Toen naderden de getrouwen van den rijksbestuurder, en smeekten hem
dringend om de deur van het paleis open te breken, en den keizer van
zijne gemalin te bevrijden. Yruchteloos was hunne waarschuwing; de
minister bleef besluiteioos; zijne aanhangers benamen zieh het leven,
en niettegenstaande de keizerin-weduwe stukken zijde op de slraat had
geworpen, waarop zij eene oproeping aan het volk geschreven had, tot