om de kinderen, die door de onbarmhartige ouders waren weggeworpen,
te doopen; want volgens liet beslnit van de kerkvergadering te Trente,
kende men dezen kleinen, als zij spoedig na den doop stierven, het
hemelrijk toe. Maar deze ijver, die voor de Chinezen onbegrijpelijk
was, gaf dikwijls aanleiding tot zeer bedroevende tooneelen, want de
lieden dachten dat zij tooverij bedrijven wilden en daardoor kwamen
hunne katecheten, die daarmede belast waren, in groot gevaar. Wei
gaf dit weder aanleiding lot hernieuwing van het verbod tegen het
aannemen der godsdienst (1735), maar nogtans nam het getal der
priesters en monniken toe, die hunne gemeenlen zochlen te redden
om niet tot het heidendom te vervallen.
De koning van Portugal; die van de veelvuldige vervolgingen der
Christenen gehoord had, en nu nog vernam, dat de Chinesche rege-
ring den handel van Macao tot 25 schepen beperken wilde, meende
dat het hoog tijd was door een prächtig gezantschap alle hindernissen
zoowel van de godsdienst als van het verkeer uit den weg te ruimen.
Tot dit oogmerk koos men een aanzienlijk heer, Don Alexander Melello,
Souza y Menezes, een deftig, ernstig man, die nä zijne komst te
Macao tot voorwaarde maakte, om niet als schatpligtige, gelijk ge-
woonlijk de gezanten van andere hoven, te versehijnen. Een Portuge-
sche zendeling, Magelhaens, dien Kang hi kort te voren naar Europa
gezonden had, kwam eerst in de hoofdstad, om den keizer op het
gezantschap voor te bereiden. Doch daar men vermoedde, dat Metello
zieh over de behandeling der Christenen beklagen zou, wenschte Jong
tsching eerst de oorzaak uit te vorschen, die dezen Grooten naar Pe
king gebragt had. Eindelijk kwam de Don zelf, en deed zijnen statigen
en prächtigen intogt te Pe king, gelijk men het däär nog nooit gezien
had. Om een denkbeeld te geven van de grootheid zijns meeslers,
strooide hij met voile handen het geld längs den weg. Nu onlhaalde
men hem rijkelijk, de Grooten des lands kwamen om hem hunne op-
wachling te maken; toen hij echter eenige ceremonien, die bij de
audienlie vereisclit werden, niet wilde verriglen, schold de keizer de
zendelingen duchtig uit, omdat zij hem als vreemdeling verkeerde
begrippen hadden ingeboezemd. Dit geschil werd nogtans spoedig weder
bijgelegd, en nu kwam Metello eindelijk voor den vorst, die hem
met de grootste minzaamheid ontving, zieh veel met hem bezig hield,
maar allijd een gesprek over zaken van gewigl ontweek. Wat de Chinezen
slechts konden uitdenken om genoegen te verschaffen, werd
den vreemdeling aangedaan; maar het oogmerk van zijn bezoek ler
sprake te brengen was hem onmogelijk. Nadat hij nu den keizer in
zijne lusthoven bezocht, dikwijls op de kanalen in bet rond gevaren,
muziek gehoord , de genadigste woorden der keizerlijke welwillendheid
ontvangen had, kreeg Metello eindelijk zijn afscheidsgehoor. Jo«g tsching
reikte hem bij deze gelegenheid zelf een gouden beker met wijn toe,
gaf hem een kostbaren maallijd en daarenboven een aantal koffers
opgevuld met geschenken. Maar dil was alles; men maakte met geen
enkel woord gewag van den handel en het Kalholicismus, en liet den
gezant onverrigter zake in ’t gezelschap van hooge mandarijnen zijns
weegs trekken. De wenseh van den monarch was op die wijze vervuld;
hij wilde den gezant geen reden tot klagten geven en toch het geringste
verzoek niet toestaan. Onder alle aanzieulijken die ooit het hof be-
zochten, had niemand zulk eene eer genoten als Metello, en zoo bleef
hem dan de troost over, dat hij de waardigheid der kroon van Portugal
in dat verwijderd land krachtdadig had opgehouden.
Op het einde van Kang hi’s regering was de stand van het Chinesche
rijk tegenover het Russische zeer onvoordeelig; indien de potentaten
van deze beide landen geen onnoemelijke bezwaren hadden gevonden,
zou hun twist door het zwaard beslecht geworden zijn. Maar groole
woeslijnen en hindernissen zonder eind, maakten beide parlijen geneigd
den weg der onderhandeling te verkiezen. Wel had elk zeer regtmalige
klagten. De Russen hadden verscheiden Mongoolsche stammen aan zieh
gelrokken, en loen de keizer de uitlevering dezer nomaden eischte,
sloeg men geen acht op zijn bevel. Daarbij hadden zieh de Russische
karavanen zeer meesterachtig gedragen, en met de Chinezen zoowel op
reis als te Pe king twist gezöcht. De Chinesche regering had van
hären kant haar best gedaan, om den handel te benadeelen en den Russischen
agent op alle mogelijke wijze te krenken. Het was dus te
vreezen, dat het verkeer binnen kort geheel zou ophouden, waardoor
beide naties groot verlies zouden geleden hebben. Daarom kwam de
graaf Vladislawitsch naar Pe king (1728), en toonde zeer groote schran-
derheid in de onderhandelingen. In plaats van gelijk de Portugees zieh
in te laten met het in acht nemen der gebruiken, beperkte hij al zijne
pogingen tot de verlevendiging van den handel en de betere versland-
houding met de regering. —i Daar er omstreeks 500 man uit de vesting
Albazin als gevangenen naar Pe king gebragt waren, vergunden de
Chinezen eertijds, dat er een priesler oit Siberie naar de hoofdstad