officieren te verwerven, verdeelde dezegroote sommen onder hen. Spocdig
viel het hem lästig, zulk een trotschen minister bij zieh te hebben; maar
zoodra de dienaar de onverschilligheid van zijnen heer, die het immers
aHeen door hem geworden was, bemerkte, vönd hij een middel om den
jongen vorst in het paleis te worgen. De kapitein van de lijfwacht vernam
dH 5 nog denzelfden morgen bragt hij den kleinzoon van den vorigen
monarch te voorschijn, hield eene aanspraak aan het volk, en de een-
pange kreet: leve de keizer! (want de prinsen van Wei wilden zelfs in
den titel niet onderdoen voor deChinezen) vervulde de lucht. Deknaap,
Wien zulk een buitengewoon geluk, dat hij niet had kunnen vermoeden’
wedervaren was, gaf aanstonds bevel, om den verrader met zijne geheele
familie te onthoofden.
Aan het hof van Wen ti was de keizerin gestorven en haar zoon tot
kroonprins verklaard, terwijl eene andere schoone vrouw het hart van
den monarch gekluisterd hield en het opperste gezag in het paleis uit-
oefende. Gelukkig beviel zij insgelijks van een zoon, dien zij, om alle
jaloezij voor te komen, in broederlijke eensgezindheid met den kroonprins
opvoedde. Zoowel tot haar genoegen, als ook ter bevrediging harer
nieuwsgiengheid, ontbood zij een’ beroemden priester der Rede, die de
kunst verstand om geesten te bezweren, en de moeijelijkste aller kunsten,
de hartstagten der menschen te regeren. Men had ook eene beeldtenis
des keizers van kunstige steenen vervaardigd; want daardoor meende
men invloed te oefenen op de neigingen van den opperheer. De hooge
Personen bleven geheele nachten bij elkaär, om zieh met kluchten van
tooverij bezig te houden. Hoezeer men de slaven, die hier van wisten,
terdood bragt, werdditbijgeloof echter ontdekt. Nu verviel de jongeprins
in ongenade, en er werd zelfs besloten om hem van den troon vervallen
te verklären. Hij lag op den loer, kreeg te regier tijd berigt, gaf de lijf-
wachten ruime geschenken, en dronk met hen, alsof hij hun vertrouwdste
vriend was. Vervolgens snelde hij in den donkeren nacht naar den harem,
een vermetele soldaat drong des keizers slaapvertrek binnen en hakte den
monarch de vingers af, toen hij zieh met de handen wilde verdedigen.
Daarop hieuw hij hem neder, en nu riep de onnatuurlijke zoon zich-
zelven tot keizer uit en klaagde huichelachtig in een openbaar gesebrift,
dat hij te laat gekomen was om den dood zijns geliefden vaders te verhinderen.
Te gelijk ruimde hij alle getfouwe dienaren, benevens zijne stief-
moeder uit den weg, dewijl hij beducht was, dat zij het geheim der
nachtelijke zwelgparlijen in het paleis ontdekken zou. Daarop zond hij
een officier naar zijnen broeder, wien hij als een’ regtschapen jongeling
vreesde, om hem het leven te benemen. De afgezant verschrikte van de
opdragt, deelde het geheim aan den gevonnisde mede, en slechts om zijn
leven te redden, trok deze met een in der haast verzameld leger den
vadermoorder te gemoet. Het kwam tot eenen woedenden slag, twee
broeders standen tegenover elkander, en de vadermoorder zou bijkans
overwinnaar geweest zijn, toen nog in de;laatste ure de reglvaardige
zaak de bovenhand verkreeg. De overwonnene nam de vlugt naar eene
vesting, en de overwinnaar besteeg (433) onder den naam van Wuti
den troon.
De euveldader hoopte nog hulp te vinden in de hoofdstad, maar Wu ti
was hem met het zegevierend leger op den voet gevolgd. Toen men het
leger voor de muren der hofstad zag, was alles vervuld van ontzetting, en
ipder spoedde zieh om genade en verschooning af te smeeken. De wachten
konden de wallen niet langer verdedigen, want het volk schoolde zamen
en drong hen van daar, en de poorten waren reeds in de magt van den
nieuwen keizer, eer zijn broeder daarvan onderrigt was. Verschrikt liep
hij weg om zieh in het water te werpen. Een officier greep hem bij zijn
kleed en stortte tränen toen hij zijn gevangene aanzag. Hoe, sprak deze,
kunt gij weeklagen over een mensch, die in den hemel en op aarde ver-
foeidwordt?— Vervolgens werd hij naar het leger gebragt, waar men
de Soldaten, die Wen ti vermoord hadden, in de tegenwoordigheid aller
Grooten het hart uit het lijf scheurde. Daarop werden de vier zonen des
vadermoorders voorgebragt, en deze onschuldigen eerst onthoofd, vervolgens
de prins zelf. Hetzelfde lot trof, hoogst onbillijk, zijn stiefbroeder
en diens drie nog minderjarige zonen; want de wraak is niet te beteugelen
door banden en wetten. Het paleis, waar de wandaden gepleegd waren,
werd gesloopt, om de herinnering aan de gruwelen voor allijd te ver-
nietigen. Deze strafoefeningen geschiedden ten aanschouwen van het
geheele leger, en de lijken werden op de slraat geworpen. Wuti had nu
eenmaal bloed vergüten en daarom moest er nog meer vloeijen. Het was
aanvankelijk zijn wensch, om den geheelen aanhang zijns mi'sdadigen
broeders aan de schimmen zijns vaders op te offeren, doch weldra liet hij
dit plan varen. Een andere broeder, die niets met deze gruwelen te doen
had gehad, wekte zijne achterdocht, en werd daarom uit den weg
geruimd. Een vierde nam uit loutere verlwijfeling de wapenen op, zijne
booten werden in brand gestoken, zijn leger overwonnen, en hijzelf ver-
slagen, terwijl het bloedbij stroomen vloeide. Om voor deoverige prinsen