schuld van het ouheil gaf, ter dood gebragt zou hebben. Dit was een
zeer barsche eisch, want het waren trouwe staatsdienaren, die veel
voor het land gedaan hadden. Kien wen ontsloeg hen evenwel uil al
hunne posten, en zij keerden terug tot het ambteloos leven, hoewel
zij niettemin nagenoeg alle staatszaken regelden.
Deze toegevendheid kon Jen nog niet bevredigen, en hij ging nog
veel verder in zijne eischen. Maar in plaals van dilmaal eenig'anlwoord
te geven, liet de keizer 600,000 man te vel.de trekken. Met dezen kwam
het tot zulk een hardnekkig gevecht, dat Jen’s leger gevaar liep
van geheel vernield te worden. — Maar de vorst van Jen plaatste zieh
in den dringendsten nood aan het hoofd zijner troepen, en drong tot
midden in het leger door, zoodat de vijand, door schnk aangegrepen
eindelijk langzaam terugtrok. Daardoor was het getal der strijders
zoo versmollen, dat er veel tijd vereischt werd, om weder een ander
leger op de been te brengen. De prins van Jen belegerde daarmede
gedurende drie maanden eene zeer belangrijke vesting, maar geheel
vruchteloos; want de bezetting verdedigde zieh met leeuwenmoed. De
bevelhebber was een voortreffelijk man en doelde op den dood van den
onruslstoker zelven. Hoewel de keizer zeer strenge bevelen gegeven had
om het leven van zijn oom in het oorlogsgewoel te sparen, wilde hij zieh
voor zijn persoon van die verpligting ontslaan. Hij noodigde dus den prins
van Jen verraderlijk uit tot een mondgesprek betreffende de overgave
onder eene van de poorten der stad. De vorst kwam met een klein gevolg,
en terwijl men zieh met deze gewigtige aangelegenheden bezig hield, wierp
eensoldaat, op een gegeven sein, een zwaar stuk ijzer naar beneden,
zoodat het paard van Jen verpletterd werd. Hijzelf sprong spoedig op,
en rende aanstonds op een ander, paard weg, zieh schämende over
zijne dwaasheid, dat hij zieh zoo gemakkelijk in den strik had laten
lokken. De belegeraars schuimbekten van woede, en wilden zieh door
eene algemeene bestorming wreken over de trouweloosheid der bezetting.
Men arbeidde dag en nacht om alles gereed te maken. Eindelijk
brak de dag der wrake aan; maar toen zag men op de wallen
overal beeldtenissen van Hong wu. Hoe kon men dus pijlen op hen
afschieten?ditzou te onteerend geweest zijn; alzoo moest de aanvallende
partij voorloopig afstand doen van dit plan. Toen keurde Jen het naauwe-
lijks de moeite waardig zieh zoo lang te laten ophouden; hij trok
naar Liao tong, waär zijn leger geheel geslagen werd en zijne beste
officieren op het slagveld sneuvelden. Toen de keizer berigt kreeg van
deze overwinning, de eenige die men tot hiertoe behaald had, waren
de vreugdebetooningen buitengemeen; de ontslagen ministers werden
met overgroote eerbewijzen teruggehaald en in alle eereposten hersteld.
Kien wen was vrolijk en welgemoed, en meende dat alle gevaar ten
eenemaal voorbij was. Eensklaps kwam de tijding, dat de keizerlijke
troepen eene volslagen nederlaag ondergaan hadden; nu was de’keizer
hevig ontroerd, en zond niet alleen de ministers weg , maar verklaarde
al hunne goederen verbeurd. De overwinnaar rigtte een’ uiterst be-
leefden brief aan zijn neef, waarin hij met de nederigsle uitdrukkin-
gen het ongeluk betreurde, dat hem tot een vijand van de vijanden
des vaderlands maakte, en smeekte den keizer dezen voor altijd van
hem te verwijderen, anders zou hij den ondergang zijner familie be-
rokkenen. Inmiddels rukten de troepen binnen zijn gebied, toen men
nog bezig was met de onderhandelingen, en zoo trok de prins van Jen
het zwaard weder, dal hij niet in de schede stak, voordat hij Nan
king bereikt had.
Zijne heerschzucht wekte natuurlijk bij hem de begeerte om het
land voor zichzelven te veroveren, en terwijl hij zijn keizerlijken neef
met schoonklinkende woorden vleide , altijd grootere eischen te doen,
die ten slotte niet bevredigd konden worden. Zeker van zijne goede
zaak, vorderde hij van den bevelhebber eener vesting om zieh over
te geven. Deze antwoordde, dat hij het gaarne doen zou , zoodra degeen,
die het eischte, meester van de residentie was, maar dat hij het nu
volstrekt niet doen kon. Een ander maakte de opmerking, dat, eer hij
zieh aan een vreemden meester onderwierp, hij eerst zien moest dat
die de pligten der kinderlijke liefde vervulde, opdat hij zijnen onder-
danen tot voorbeeld kon strekken. Zulke aanmerkingen waren krenkend
voor den eerzuchligen J e n , en veroorzaakten hem menig kommervol
uur. Maar weldra werd zijne aandacht op andere voorwerpen gevestigd. —
Men had het leger een grooten toevoer van levensmiddelen gezonden;
hij wist ze af te snijden en verkreeg daardoor een rijken buit. Ver-
volgens viel hij als een leeuw op den dappersten generaal des keizers
aan en nam hem gevangen; hij behandelde hem echter met grooten
eerbied als een held en won daardoor zijne achting en loegenegenheid.
Toen nu dit leger, ’s keizers iaatste hoop, vernietigd was, was hij
afkeerig om den oorlog verder voort te zetten. Maar een dienaar maakte
de opmerking dat het gemakkelijk zijn zou den prins v.an achteren
aan te vallen, en op die wijze al zijne groote verwachtingen te verijdelen.
27