de hongersnood zeer woedde in het land, volgden hem tienduizenden,
om door roof hun leven te rekken. Nadat hij den kommandant eener stad
overreed had om den afgod te aanbidden, nam hij aanstonds bezit van
deze plaats en liet zichzelven tot keizer benoeinen. Maar het bedrog was
te groot, en hoezeer de rebellen zieh dapper verdedigden, werden zij
spoedig tot rust gebragt.
De keizer had eene znster (Tschang' schi), die zieh insgelijks door goed-
hartigheid onderscheidde. Zij was gehuwd met een Rijksgroote, maar
liet het nooit merken, dat zij uit keizerlijk bloed was gesproten, en was
hären man onderdanig als een gewone vrouw. Haar geipaal tfas zeer
gastvrij, en had dikwijls een aantal Grooten aan zijne tafel; zij plagt hen
zelve te bedienen. Zij deed afstand van de sieraden, die zij regt had als
prinses van den bloede te dragen, en vergenoegde zieh met de gewone
alledaagsche kleeding; want zij wilde niets voor hebben boven hären
echtgenoot. Toen deze ziek was geworden, verliet zij eensk)aps de
residentie, paste hem met de grootste teederheid op, en wilde na zijnen
dood den rouw nooit afleggen. Men beschouwt deze Tschang schi als een
model van huwelijkstrouw, en als zoodanig verdient zij ook onze achting.
Gin tsong, wien de vrouwen van het harem zeer plaagden, zag geen
ander redmiddel, dan er een getal van vijfhonderd naar hare ouders
terug te zenden. Hij mögt zieh nooit verheugen in het bezit van een
zoon, en toen alle uitzigten daarop verijdeld waren, benoemde hij, geheel
tegen zijn zin, op voortdurend en ernstig aanraden zijner ministers, zijn
neef tot opvolger, die in de geschiedenis Jing tsong genoemd wordt;
kort daarop stierf hij (1063), algemeen betreurd om zijne inschikkelijk-
heid en goedhartigheid, oud en welbedaagd.
De inwendige zwakte des lands in het oorlog voeren, die tot op dezen
dag nog bestaat, was nimmer zoo in het oogloopend, als juist onder deze
regering. Terwijl het land aan alle grenzen vrede genoot, daarenboven
tamelijk bloeide, en een driemaal grooter getal troepen te veld kon
brengen, kon het Chinesche leger echter niets uitrigten tegen de Kitanen
en de bewoners van Hia; de smadelijke vrede, de belangrijke schatting,
die het betaalde, boezemde den naburigen volken de grootste verachting
jegens China in.
De regering van Jing tsong was zeer kort. Reeds bi} haar aanvang
gevoelde hij dat eene verwoestende krankheid hem door merg en gebeente
woelde. De keizerin nam daarom een tijdlang de regering over; zij
toonde door hare groote talenten, dat zij zeer gemakkelijk zulk een last
kon dragen. Toen een kamerling tusschen haar en den jongen keizer
tweedragt wilde stichten, ruimde men hem uit den weg, en aldus
werd de rust aan het hof hersteld. Tan den eenen kant smaakte de
jonge regent de büjdschap, dat de bewoners van Turfan, na lang onaf-
hankelijk geweest te zijn, wederom leenpligtig aan het rijk werden, van
den anderen kant werd het land door eene vreesselijke overstrooming
geteislerd. Een der censoren, maakte daarvan gebruik om den keizer
ernstig te vermanen, en zijne aandacht te vestigen op de teekenen des
tijds; op de vlekken in de zon volgden overstroomingen, dood en
besmettelijke ziekten, en daar China’s gebieder, volgens de heerschende
denkwijze, een grooten invloed uitoefent op de elementen, is hij ook
schuldig aan al de rampen, welke het land daardoor overkomen. Jing
tsong leende dus gehoor aan de bestraffingen, deed boete in zijn paleis,
leefde op de karigste manier en verwijderde alle praal. Om de daden
des verleden tijds te vereeuwigen, benoemde hij bekwame mannen tot
geschiedschrijvers, en gelastte hen met de meest mogelijke beknoptheid
de gebeurtenissen onder de vroegere dynaslie op te teekenen.
Dit was de laalste daad zijns levens, aan het ziekbed gekluisterd, ver-
toonde hij zieh nooit meer op de audientie. Toen de eerste minister hem
bezocht, schrikte hij van het vermagerd gelaat zijnsgebieders. Ter naau-
wernood was deze nog in Staat, met bevende hand den naam zijns op-
volgers Schin tsong neder te schrijven. Heete tränen biggelden bij deze
gelegenheid van ’skeizers wangen, maar het waren de laatste; de koude
hand des doods rustte reeds op zijn hart, en na weinige uren zonk hij
hem in de armen (1066).
De gedachte, die Schin tsong altijd bezighield, was, geheel voor de regering
te leven, en zieh nooit van zijne ministers te verwijderen. Zij waren
hem dierbaarder dan de schoonste vrouwen en vleijendste hovelingen,
en een onderhoud over het staatsbestuur was den keizer veel aangenamer
dan het schoonste gedieht of de zonderlingste vertelling. Hij kon intus-
schen zijn wil niet altijd volvoeren; zoo moest hij een der staatslieden zijn
ontslag geven, die door zijne ambtgenooten veracht, hoezeer door den
monarch bemind werd, en al wat Schin tsong'voor hem doen kon, was —
hem eenige tränen te wijden.
De monarch vestigde vooral zijne opmerkzaamheid op de vermeerdering
van de inkomsten des lands. Hij had eens vooral het denkbeeid opgevat
om aan Jao en Schun gelijk te worden; daar dezen ook iets omtrent schatting
en belasting bepaald hadden, teeg hij terstond aan het werk, om dit