belegcren. Van alle zijden benaauwd nam de wreedaard hei bcsluil om
alle Groolen ter dood te brengen; want dezen beschuldigde hij, dal zij
hem in het verderf hadden gestört. Dit plan werd echter verraden,
en met groote beradenheid traden de voornaamsten ’s keizers vertrek
binnen en doorstaken hem met een lans, sloegen hem het hoofd af, en
bragten het Siao jen ten geschenke. Deze rukte thans de stad binnen ,
dooddeal de werktuigen van den gestorvene, en bevrijdde tweeduizend
vrouwen uit den harem, die de ellendeling daar had onderhouden.
Na zulk eene schitterende uitkomst wilde Siao jen niet langer aan een
opperheer gehoorzamen, en de schijnkeizer Ho ti was le bevreesd, om
daartegen iets in het werk te stellen. Hij onderteekende derhalve met
bevende vingers zijnen afstand en begaf zieh tot het ambteloos leven.
Siao jen zond hem eene som gelds loe. Ho ti ontving het geld met ver-
achting, en zeide met een honenden glimlach: wat kan dit mij baten? lk
wil mij een stevigen roes drinken. Hij nam daarop den beker, ledigde
dien meermalen, lotdat hij geheel beschonken neerluimelde. In dit
oogenblik wierp Siao jen’s dienaar hem eene strop om den hals en worgde
hem. Met Siao jen, die thans den troon beklom en Wu ti genoemd werd,
begint de dynastie der Leang (502).
De Tsi hadden te kort geregeerd, om iets buitengewoons te verrigten.
Er bestond helaas le dier tijd onder de grooten te weinig achting voor de
losbandigen, die slechls regeerden, om in zingenot te zweigen. Daardoor
werd alle burgerlijke orde opgeheven en de zondigste begeerte des menschen,
de heerschzucht, ontving blijvend voedsel, tot grootonhei! van het
arme volk.
ZEVENDE AFDEELING.
DE D Y N AS T I E VAN LEANG.
(502—556 na Christus.)
Wuti was, gelijk reeds zijn naam aanduidt, een krijgsman, enhadaan-
vankelijk zijn roem door eene volkomene overwinning op de troepen van
Wei gegrondvest. Bij het aanvaarden zijner regering vond hij natuurlijk
zeer grooten tegenstand , en reeds waren verscheidene Grooten te velde,
om de familie des vorigen keizers te wreken en zichzelven rijkdom en
eereposlen le verwerven. Met dezen moest hij worstelen , en bovendien
een kleinen strijd voeren met de barbaren van het Noorden. Doch Wu ti
zag zeer wel in, dat volken niet gelukkig gemaakt kunnen worden door
het zwaard; daarom werd hij een van de moedigste en krachtdadigste
verbreiders der wijsbegeerte van Kongfu tse; want juistinditstelsel dacht
hij dat het heil van den Staat besloten lag. Er werden dus weder scholen
en hoogescholen gesticht, om de geschriften der klassieken van buiten te
leeren en te verklären, den geest des volks te beteugelen en naar de oude
regels te vormen. Aan Kong fu tse zelven bewees de keizer de grootste eer;
hij stichtte prächtige zalen, waar hem afgodische hulde beloond werd.
De monarch zelf was bij het onderzoek der leerlingen tegenwoordig, be-
loonde de vlijtigen en gaf het voorbeeld der hoogste achting voor al helgeen
de ouden geschreven hadden. Hij off erde ook aan den hemel, gelijk de
vorige keizers, en herstelde de geheele offerplegtigheid, zoo als die reeds
eeuwen lang had plaats gevonden.
Gelukkig in zijn’ oorlog met de barbaren, wilde hij hen echter niet tot
het uiterste drijven. In plaats van zieh de met inspanning verworven
yoordeelen len nutte te maken en de vero verde landen bij de zij ne te voe-
gen, was hij tevredenmelden grooten roem zijner daden en rustte op zijne
lauweren. Daarbij verbeterde hij evenwel de sternkundige berekeningen,
maakte een zeer goeden almanak en schonk bovendien aan het volk het
altijd zoo hartverheffend schouwspel om den keizer te zien ploegen, waar-
over de geheele natie buitengewoon verblijd was.
In het Noorden stierf ten laalste de vorst van Wei, wiens bestuur veel
goedkeuring verwierf. Toen zijn tweede zoon als jongeling op den troon
kwam, waren er aan het hof zeer vele misnoegden, en daarom worgde de
jonge regent den magtigsten tegenstander, en vernederde de keizerin-
weduwe tot eene dienstmaagd. Daarentegen verhief hij eene andere
vorstin tot die waardigheid, welke daarin zooveel genoegen vond, dat zij
het geheele bestuur op zieh nam. Zij waagde het zelfs om een offer te
brengen aan den hemel (iets wat nog nooit eene vrouw vöör haar gedaan
had), en de werkzaamheden der ministers met onvermoeide vlijt waar le
nemen. Want zij was eene zeer geleerde vrouw, ten volle bekend met de
geschiedenis, en had de klassieke schrijvers zeer goed bestudeerd. Nu
ontbrak het haar nog alleen aan oorlog, daarom kondigde zij dien den
dapperen Wu ti aan. Reeds in den vorigen veldtogt had zieh eene gemalin
van den kommandant eener stad, dewijl haar echtgfenoot juist afwezig
was, aan het hoofd der bezetting geplaatst en op de wallen zeer dapper
tegen de belegeraars gestreden. Toen nu de Tartaren eene vesting wilden
veroveren, en de bevelhebber ziek lag, nam zijne edele vrouw het bevel