II j-;!
■
IS if
1
■rI
door de aanmatiging hunner medebroeders in bet zuiden, die zieh al
de eereposten der akademie toeeigenden. Na eenen langdurigen, met
groole verbittering gevoerden strijd, werd daarom bepaald dat ieder
deel een zeker aantal leden moesl leveren, deze overeenkomst bragt
de klagten der vroeger benadeelde partij tot zwijgen.
Eene koningin had den monarch een” zoon geschonken. Vermits de
keizerin onvruehtbaar bleef, wenschte hij de eerstgenoemde tot dezen
rang te verhelfen, maar het geheele hof, en zelfs de keizerin-moeder,
verzelten zieh tegen dezen voorslag. Wat kon de vredelievende Siuen te
dus anders doen, dan zijn verdriet aan zijne gelrouwe echtgenoot zelve
te klagen? Deze hoorde haren gemaal bedaard aan; verre verwijderd
van alle eerzucht, verzekerde zij hem dat zij het opregtste deel nam in
zijn leed, en bereidvaardig haren rang aan hare mededingster wilde
afstaan, om aan de wenschen van haren echtgenoot te voldoen. Yerbaasd
over zulk eene grootmoedigheid en opofferende liefde, keurden de ministers
den voorslag gaarne goed, en dus werd ook het kind, zoodra
de moeder keizerin was geworden, tot erfgenaam van den troon ver-
klaard. Siuen te had evenwel geen tijd genoeg om hem op te voeden;
want hij slierf reeds in den bloei zijner jaren zeer onverwacht.
Vrede en eendragt kenmerklen zijne regering. Hij sprak zeer weinig,
maar dacht zeer veel; hij was vlijtig en arbeidzaam, en tevreden met de
bestaande orde van zaken. De geschiedenis spreekt niet van zijn bestuur,
waarin hij zonder twijfel de grootste Verdiensten bezat.
TSCHING TONG EN TIEN SCHOTT , IN DE WALHALLA GENAAMD J ING ISONG.
(JAREN DER REGERING VAN DEN EERSTE>VAN 1436-1449.)
■
De dood des vorigen keizers was zeer onverwacht, en dompeldehet
geheele hof in den diepsten rouw. Toen trad de keizerin met haren
achtjarigen zoon aan de zijde de raadsvergadering binnen, en verklaarde
zieh in tegenwoordigheid der beproefdste minister» tot regentes ge-
durende de minderjarigheid van haar kind. Vermits de regering evenwel
reeds in een buitengewoon goed spoor liep, vond men zeer weinig
bezwaar in het handhaven des bestuurs. Zoo ging alles bedaard zijn
gang, totdat het berigt van een oproer het hof bereikte, Daar het hoofd
van den opstand zieh reeds verwijderd had, en beducht voor den toorn.
der regentes zieh in- ontoegankelijke bergkloven ophield, had men den
onschadelijken muiter met rust moeten laten. Maar de leden van den
staatsraad verklaarden, dat men bij eene vrouwenregering de kiemen van
alle ontevredenheid met Sterken arm vernietigen moest, en zijne zwakke
zijde volstrekt niet aan het volk mögt toonen. Zoo werd er dan een groot
leger naar die verwijderde streek gezonden; maar de bevelhebber was te
bevreesd en wilde zieh niet wagen in dfe bosschen van het bergachlig
land. Zijn luitenant brandde daarentegen van verlangen om de wapenen
der Chinezen beroemd te maken; daarom trok hij de Goudzand-rivier
over (zoo noemt men hier den Jang tse) en bevond zieh tegenover de
vijanden. Hij tastte hen ook dapper aan en dreef hen met zeer groot
verlies terug. Maar in plaats van de overwinning te vervolgen, hetgeen
de zwakte zijns legers onmogelijk maakte, drong hij voorwaarts in de
ongebaande streken, en rekende op de ondersteuning van zijn bevelhebber.
Deze, door bekrompen nijd bezield, weigerde hem zijne hulp,
en de held sneuvelde met zijne kleine bende te midden der bergen. Van
dit voorval gaf de generaal een voor hemzelven zeer günstig luidend
verslag, waarbij hij al de schuld op den ongelukkigen aanvoerder schoof
uithoofde zijner ougehoorzaamheid,en zijne eigene voorzigtigheid als
de hoogste deugd aanprees. Het hof was daar intusschen niet mede
tevreden en deed hem de bitterste verwijlen. De bevelhebber, daarover
zeer bedroefd, nam vergift, en stierf terstond. — Dus kwam er van den
veldtogt niets; totda.t de kamerling Wang tschin, die thans zeer veel
magt bezat, niet minder dan 150,000 man naar die provincie zond. De
bevelen, die de aanvoerder bij dezen togt ontving, waren zoo bepaald,
dat hij vechten moest, lietzij hij wilde of niet. Hij vond de muiters achter
puntige palissaden verschanst. Hij draalde met hen aan te tasten, maar
toen de wind opstak verbrandde hij hun kamp; zij verloren al hunne
have en trokken in aller ijl naar het gebied van Birma terug. Dit
verlies had de oproerlingen zoo ontmoedigd dat zij zieh gewillig aan
de regering onderwierpen. Maar nog was het hoofd van den opstand in
leven; de minister te Pe king, die zieh een grooten naam wilde maken,
verklaarde dat hij rüsten noch duren kon, eer hij dezen verleider had
doen vallen. Er drong dus een leger in Birma binnen; de koning van dit
land, zieh in gevaar wanende, schond de heilige pligten der gastvrijheid
en leverde den muiteling uit aan zijne vijanden. Deze wilde intusschen
de schände niet overleven, en pleegde een zelfmoord. Men sneed hem
het hoofd af en zond het tot bevrediging van den kamerling naar Pe king.