jonken hadden, bereikten het vaste land van China, terwijl de kleinere
vaartuigen bij hoopen in de nabijheid van Firando op een klein eiland
strandden. Hier hield het hulpelooze leger stand. Zoodra de inwoners van
de overzijde van het ongeval der bloeddorstige vijanden gehoord hadden,
staken zij terstond met hunne booten over, om 30,000 van degenen, die
hun leven nog gered hadden, dood te slaan. Maar naauwelijks waren zij
aan land gestegen,. of de schipbreukelingen maakten zieh längs een omweg
meester van hunne vloot, terwijl de Japannezen aan land waren gegaan,
en naar een der groote Japansche steden stuurden. Daar verdreven zij
alle mannelijke bewoners en leefden met de vrouwen, totdat de koning
van Japan de stad belegerde. De honger noodzaakte de bezetting om zieh
over te geven, en de inboorlingen gebelgd over dezen snooden inval,
schonken slechts 12,000 Chinezen het leven, terwijl de Tartaren allen
gedood werden. Nog heden viert'het volk een feest van die bevrijding.
De verhalen nopens dezen togt zijn zoo uiteenloopend — ja men wil
zelfs beweren dat de vloot naar de Pescadores verslagen werd, hetgeen
zeer mogelijk is — dat het moeijelijk is de waarheid te vinden. Hu pi lai
was zeer bedroefd, toen er berigt kwam van dit ongeval. Vele jaren
naderhand vernamhij, dat de oneenigheid der beide admiraals de oor-
zaak van het mislukken geweest was. Hij gelastte daarom, dat de eene
onthoofd, en de andere naar een eiland moest gebannen worden, waar
misdadigers in dierenhuiden genaaid en gestikt werden.
Niets kon de aandacht van den krijgshaftigen monarch van zijn doel
afleiden. Weldra gaf hij weder bevel, om eene magtige vloot te Kiangnan
te verzamelen, en daarmede de bewoners van Japan te overvallen. Er
waren zeshonderd vaartuigen besteld , de timmerlieden werden bij hoopen
bij elkaär gejaagd en het hout van de kooplieden genomen. Dit gaf
aanleiding tot een vreesselijken opsland, die slechts door bloed gedempt
had kunnen worden, zoo de prins op het volvoeren zijner plannen had
aangedrongen. Maar zijn zoon en een regtschapen minister vermaanden
hem ernstig om zijne plannen te laten varen, en zoo werd de strijd een
tijd lang uitgesteld. Het lag echter geenszins in Hu pi lai’s aard, om zijn
wil te buigen, en om in de toekomst niet mis te tasten met de verove-
ring van Japan, beval hij twee Bonzen derwaarts te brengen, die hem vari
alle omstandigheden des lands kondschap moesten brengen. Dezen gingen
ook werkelijk scheep; maar de matrozen, die volstrekt niet wenschtenom
de havens van Japan met spionnen binnen te loopen, wierpen de beide
priesters in zee. Aldus eindigde de togt. Als Hu pi lai langer geleefd had,
dan zou er desniettegenstaande ter vervulling zijner wenschen eene
vloot zijn uitgeloopen; maar de Heer der wereld riep hem spoedig
daarop voor zijn regterstoel om rekenschap af te leggen van zijn handel
en wandel.
In Hupi lai’s lijden gingen de jonken van Fo kien naar Kambodja,
gelijk nog tot op heden, en bragten van daar de kostelijkste voortbreng-
selen terug. Toen de Mongolen Cochin-China doorkruisten onder Meng
ko, deden zij ook nog een inval in dit land en bezochten het aan de kust
gelegen dorre Tsi am pa. Naderhand vergat men Kambodja, maar Hu
pi lai, die het om zijne voortbrengselen hoogschatte, zond een der
uitmuntendste generaals derwaarts, om zijne magt te bevestigen. Er
werd een belangrijk leger, onder bevel van zijn beroemden generaal
So tu, naar die streken gezonden, en hij ontving den last om het
land geheel te onderwerpen. Toen de inwoners van Kambodja de woeste
Tartaren zagen, waren zij zeer beangst, en namen de wijk naar hunne
bosschen. Doch toen het aantal der strijders döor ziekte en dood vermin-
derd was, en de overigen moedeloos naar hunne haardsteden verlangden,
overvielen zij hen gezamenlijk en vermoordden meedoogenloos de vijanden
van hun vaderland. De koning van Cochin-China had hierop slechts
geloerd; hij bezette de bergpassen en wegen, en rigtte groote schade
onder de Tartaren aan. Zoo kwam dan een nietig hoopje naar het vaderland
terug, ziek en moedeloos, en de toorn des gebieders trof natuur-
lijkerwijze den bevelhebber. Om de schände der nederlaag van zieh af
te wenden, werd aan een’ prins van den bloede opgedragen,- den koning
van Cochin-China voorbeeldig te straffen wegens zijne trouweloosheid.
Een nog veel grooter leger rukte de zuidelijke landen binnen, en nadat
de nomaden, volgens hunne gewoonte, groote verwoestingen aangerigt
en duizenden landlieden vermoord hadden, meenden zij verzekerd te
zijn van de overwinning. Maar dezelfde vijand, de besmeltelijke koorls,
die het vorige leger had gesloopt, vertoonde zieh andermaal, en rukte
binnen weinig dagen groote scharen weg. Dit bezielde de lafhartige
inwoners met nieuwen moed; zij verzamelden zieh in grooter aantal, en
versloegen den zieken vijand, waar zij hem ontmoetten. Het verlies was
zoo aanmerkelijk, dat de prins zieh gelukkig rekende, eindelijk met het
overschot zijns legers den bodem van China te bereiken. — De kloek-
moedigheid van den Khan was evenwel door het nieuwe verlies slechts
toegenomen, en hij drong aan op het uitroeijen dier gehate natie, wan-
necr zij zieh niet wilde onderwerpen aan zijn schepler. Zijn zoon, een