de jagt te vennaken. Een groot leger, vergezeld door de bekwaamsle
ministers, brak dus met hem op, om zieh in de koelle der woestijn te
verkwikken. Kort daarop werd de keizer ongesteld, moest stilhouden en
naar China lerugkeeren. Inlusschen was er een aanzienlijk leger, onder
bevel van zijn oom, voorwaarts gerukt, en ontmoette de Kalmukken der
woestijnen. Een zeer bloedige slag was het gevolg, waarin de Chinezen
zieh als gewoonlijk de overwinning toeeigenden. De bevelhebber, een
prins, was echter gesneuveld, en zijn lijk werd tot asch verbrand, om
met groole pracht en rouwbeklag naar de hoofdstad gebragt te worden.
De bloedverwanten van den prins gingen in de armoedigste
kleeding met hangende hairen de asch van den gestorvene te gemoel,
en verrigtten daarop met groot misbaar de gebruikelijke plegtigheden.
Kang hi zond daarenboven twee zijner zonen de lijkbus te gemoet.
Dezen knielden op de openbare straat nede.r, met vromen eerbied de
overblijfselen van den gedoode huldigende, en toen de oplogl te Pe king
gekomen was, waren de bewijzen van hoogachting slechts te uitste-
kender, en Kang hi zelf wenschte daaraan deel te nemen, want het
was zijn gevoelen, dat inen aan dappere verdedigers des vaderlands
nooit te veel eer bewijzen kon.
Na dezen slag werd een andere geleverd, waarover Kang hi zeer
misnoegd was; want zijne generaals hadden den vijand niet vernie-
tigd , gelijk hij hun bevolen had. Dit was zonder twijfel eene nederlaag,
waarvoor echter in de Chinesche bulletin’s geen naam te vinden is. De
bevelhebbers werden voor een krijgsraad gebragt, en zouden misschien
met den dood gestraft zijn geworden, wanneer niet de keizer zelf tot
andere gedachten gekomen was en de straf in eene zeer belangrijke
geldboete veranderd had. Over de schade zelve door zijne wapenen
geleden, heerschle niettemin een diep stilzwijgen ; nu begon de aulo-
kraal zijne magt tot onderwerping der Kalmukken längs den gewonen
weg in twijfel te trekken. Vindingrijk en werkzaam nam hij weldra
tot andere maatregelen zijne loevlugt; doch daar de uitvoering tot het
volgende jaar moest worden verschoven, zond de monarch aan den
Kaldan, die hem een zeer ootmoedigen brief had geschreven, eene
kleine som, welke deze ook äaunam.
Toen alles voorbereid was, riep Kang hi een rijksdag der vorsten
van de Kalkas in de woestijn bijeen. Indien er ooit pracht werd len
toon gespreid, dan was het bij deze gelegenheid. Een zeer talrijk
leger, hetzij onder aanvoering van den keizer zelven, of onder bevel
van zijne edelen, trok met buitengewone praal uit Pe king naar de
woestijn. Daar had een Fransche Jezuiet, Gerbillon, de plaals van het
kamp afgemelen; nu werden de ontelbare lenten opgerigt, waaronder
de’ gele des keizers uilblonk. Kang hi zelf kenmerkle zieh door
groote eenvoudigheid, vermaakte zijne gasten met blijspelen, wedrennen
en worstelen, bewees den prieslers die in grooten gelale aan-
wezig waren de meeste achting, en onlhaalde de vorslen op de
voorlreffelijkste wijze. De drie Khans en de groote Lama hadden het
eerst een onderhoud met den monarch; nadat hij door liefderijk gedrag
en vleijerijen hunne harten gewonnen had, vond de algemeene liul-
diging door de vorsten der Kalkas plaats. Bij deze gelegenheid werden
alleen de. heilige Lamas vrijgesteld van het kniebuigen en het aanraken
van den grond met het hoofd; de vorslen verrigtten daarentegen getrouw
de ceremonie hunner onderwerping en werden nu als vassalen des Rijks
beschouwd. Hierop volgde een schitterend feest, waarbij alle leenmannen
tegenwoordig waren en Kang hi zelf door zijne vriendelijkheid aller hart
verrukle. Eenige dagen later maaklen ook de prinsessen hare opwachting
en daaronder verscheidene nonneh. De vassalen wierpen zieh op de
knien om den groolen keizer en leenheer te eeren; toen Kang hi hunne
rijen doorliep, gevoelde hij zijne hooge roeping; hij zou meer dan
mensch geweestzijn, indien hij zijne verhevenheid niet had laten op-
merken, toen de nakomelingen van de verwoesters der wereld en de
veroveraars van China als slaven in het stof voor hem gebukt lagen.
Het Rijk was beveiligd zoo lang deze horden getrouw bleven, en het
overwigt dat men op deze wijze verkregen had, scheen duurzaam
te zijn.
Naar Pe king teruggekeerd, zocht Kang hi op alle mogelijke wijze
den Kaldan in het net der diplomatie te vangen. Hij hield hem voor,
welke weldaden hij van den keizer had genolen, lioe .zelfs de over-
loopers door hem waren teruggezonden, hoe hij gezöcht had vriend-
schap en vrede te bewaren en hoe eindelijk zijne pogingen mislukt
waren. — De ure waarop de keizer het zwaard wenschte te gebruiken,
was nog niet geslagen, daarom wachtte hij het oogenblik af, dat hij
hem in plaats van liefelijke redenen een antwoord uit den mond der
kanonnen mögt zenden. De Kaldan zat van zijnen kanl ook niet stil;
met geveinsde huichelarij onderwierp hij zieh allernederigst, maar zocht
oneenigheid tusschen de Mongolen te verspreiden, en stichtle zelfs
ketlerijen, om zieh een magtigen aanhang te verschaffen. Een andere