bevrijden; hij verhief zijne gemalin ten troon, en gaf haren vader, tegen
den raad zijns ministers, den hoogsten eerepost. Reeds den volgenden
morgen hield Wu heu een rijksdag; al de Grooten waren vergaderd; zij
hield eene korte en zeer nadrukkelijke rede, en eindigde met te bevelen,
dat men den jongen vorst onttroonen en naar de gevangenis zenden
moest. Ieder der aanwezigen was verbaasd; maar ter naauwernood.kon-
den zij zieh bedenken, of de ongelukkige opperheer bevond zieh reeds in
verzekerde bewaring. Om zijne bevrijding onmogelijk te maken, veran-
derde zij zijne verbiijfplaats van dag tot dag. Nadat zij een’ nieuwen
regent benoemd had, die haar geheel toegedaan was, was zij er op bedacht,
om voor hare eigene familie een prächtig Walhalla te stiebten,
hoewel hare raadslieden zulks weigerden. Hare onderdanigste dienaren
bevonden zieh aan het hoofd der regering, en trotseerden elke andere
partij. Toen verbleekten de prinsen van den bloede; zij meenden dat het
er nu op toegelegd werd om hun geheel geslacht uit te roeijen, en bragten
een zeer talrijk leger op de been. Zij maakten vervolgens de gruwelen
der keizerin in een manifest bekend en riepen het geheele rijk op tot
dapperen wederstand tegen zulk eene dwingelandij. De keizerin ontving
dit manifest koelbloedig, antwoordde daarop met een groot, welgewapend
leger, en sloeg haren gelrouwsten minister het hoofd af, want hij had
haar den raad gegeven om den afgezetten keizer weder op den troon te
roepen. Weldra werd er een slag geleverd, hare troepen slreden dappei;,
de prinsen werden geslagen, en toen zij over zee wilden vlugten, sloeg
een verrader hun de hoofden af, en zond deze zegeteekenen aan den
overwinnaar. De gelukkige generaal werd door de keizerin met groote
eerbewijzen ontvangen en daarna met een ander ambt begiftigd. Maar
beschuldigd van opstand, werd hij gevonnisd, en daalde, in het gevoel
van de ondankbaarheid der vorstin, ten grave.
Omstreeks dezen tijd werd de vorstin verliefd op een jongen monnik. Zij
veroorloofdehem bij dag en nacht vrijen toegangtothaarvertrek, en raad-
pleegde dezen jongeling dik wijls. Toen hij tot abt van het groote klooster der
hoofdstad benoemd werd, wilde de broederschap zijne erkenteiijkheid aan
Wu heu betoonen,en verklaardesehriftelijk, dat zij de werkelijke dochter
vanBoeddha was, diealleen aanspraak op het rijk hebben kon. De keizerin
liet dezen brief terstond overal verspreiden en gelastte, dal men in iedere
stad een’ tempel moest bouwen voor hare voorvaderen.
Eene poging, om den keizer uit zijne gevangenschap te bevrijden,
eindigde met den dood dor roekeloozen. Niet beter slaagde de opstand
der overige vorsten, die de een voor, de ander na, overwonnen werden-,
daar het hunne plannen aan eenheid ontbrak. Toen nain de trotsche
vrouw het besluit, om zelve als alleenheerscheres te regeren, ln den
keizerlijken mantel gehuld, gelijk de dynastie van Tscheu dien bezigde,
stapte zij vergezeld van den troonopvolger en andere vorsten de zaal
der ministers in het rond. Zij bragt vervolgens het offer, dat slechts de
opperheer aan de afgoden mag aanbieden en vestigde pleglig den blik
op de vergaderde menigte, om de huldiging te ontvangen. Maar daar
zij liglelijk voorzien kon, dat deze onlheiliging van de voorregten des
regents misnoegdheid zou verwekken, verzocht zij de vrienden des
vaderlands vrijmoedig hun gevoelen daarover te uiten. Ontelbaar waren
de geschriften, die haar toegezonden werden. Met blijdschap ontving zij
zeen maaktealleende opmerking, dat zij lhanshare vijanden kende; weldra
werd de doodstraf over de berispers als rebellen uilgesproken. Om
zieh evenwel tegenover het volk te regtvaardigen, liet zij ook de geheime
berigtgevers op de strafplaats brengen, en vierde met onverschillige
wreedheid het doodsfeest der beste schrijvers. Het volk werd door hare
handlangers in rust gehouden, de voornaamste burgers uit de steden
naar de hofplaats gebragt en daar door haar met eeramblen begiftigd,
om naderhand in deprovincien den roem hares naams te verbreiden.
Het was thans Wu heu’s eerste wensch, een’ harer neven op den troon
te helpen; men beschouwde dit ook als mogelijk, dewijl noch het volk,
noch de natie eenigzins levendige belangstelling in hetkeizershuistoonde.
Maar eensklaps verscheen er een andere magthebber, die zieh met deze
zaken bemoeide en zwoer, dat hij niet wilde rüsten, voor hij de familie
van Tang weder in het bezit aller magt hersteld had. Dit was een
Turksch opperhoofd, die zijne verklaring aanstonds met een groot leger
ruiterij bekrachtigde. Deze ruiterij verspreidde zieh door het land,
maakte groolen buit en veel geyangenen, en toen eindelijk een Chineesch
leger in aantogt was, doodde zij het laatste. De verstokte Wu heu werd
dilmaal door loutere vrees genoodzaakt den ongelukkigen Tschong tsong
uit de gevangenis te bevrijden, en hem tegen alle verwachting tot troonopvolger
te verklären. Maar achterdochtig van aard, liet zij de geheele
keizerlijke familie plegtig bezweren, dat zij nooit wraak zouden nemen
op hare verwanten, en deze belofte werd op eene ijzeren tafel gegriffeld.,
en tot eene eeuwige gedachtenis geplaalst in de zaal der voorvaderen, de
heiligste stede die de Chinezen kennen. De ministers zöchten thans zon-
veel mogelijk de eerzuchtige vrouw tot afstand te bewegen, maar zij