hok liep. Door die stoulmocdige daad kwam deze vrouw in groot aanzien,
zoodat de nijd harer gezeliinnen ten hoogste werd opgewekt. Eene uit
haar midden wist een onderzoek naar den plotselingen dood des vorigen
keizers te bewerkstelligen, en de arme vrouw werd als giftmengster aan-
geklaagd; zij dronk zelve den giftbeker, om de straf te ontgaan.
Nadat er een geheel nieuw bestuur was zamengesteld, werd de keizer
de hofdames moede. Hij had bestendig eenen jongen man bij zieh van
eene schoone gestalte, wien hij tot de hoogste posten verhief, endendiep-
sten eerbied bctoonde, zoodat deze weldra de eigenlijke keizer was 5 hij
plagt met een groot aantal sierlijk gewapende trawanten, fier gelijk een
koning, door de straten der hoofdstad te trekken. Om zijn schoon uiterlijk
benoemde Gai ti hem tot bevelhebber van het leger, en gaf hem 00k een
zeer bekwamen generaal tot leermeester, die zijnen discipel nooit anders
dan geknield ontving. Op eene algemeene vergadering van de Grooten
des Rijks deed de keizer eindelijk het voorstel, om dezen jongeling de
geheele regering op te dragen, gelijk Jao eens aan Schun deed, hetgeen
intusschen te belagchelijk was, om ten uitvoer gebragt te worden. De
ministers die zieh over de ligtzinnigheid van den gunsteling beklaagden,
werden deswege zeer bits afgewezen, zoodat de moedigste grooten het
stilzwijgen bewaarden. De voortdurende rust welke onder deze allerellen-
digste regering nooit gestoord werd is een bewijs, dat zeer bekwame
ambtenaren de orde onder het volk handhaafden. De Rhan der Tartaren
huldigde den keizer en kwam met een prächtigen stoet naar de hoofdstad.
Eerst wilde men die eer van de hand wijzen, want er was geen geld in
de schatkist, naderhand veranderde men van gedachten, en al de plegtig-
heden uit de tijden der vorige vorsten werden met de meeste naauwge-
zetheid verrigt.
Bij ’s keizers dood riep men den ouden minister van Tschingti weder aan
het hof, om Gai ti’s gunsteling met zijn raad te dienen. Toen deze grijs-
aard den nietswaardigen jongeling zag, vroeg hij hem met eene barsche
stem: hoe de keizer is dood, en blijft gij nog leven? Dit drong den
ellendeling door merg en been; hij wierp zijne prächtige kleederen aan-
stonds op den grond en met een kelen beladen ijlde hij naar de deur van
het paleis der keizerin-weduwe. Deze verbände hem naar zijne vaderstad
en beroofde hem van al zijne goederen, welke de geschiedschrijvers op
de ongeloofelijke waarde van 430 millioen Taels schatten., Zulk een
smaad kon hij niet dulden en daarom benam hij zichzelven benevens zijne
vrouw het leven. Bij eene vroegere gelegenheid hadden niet minder
dan zeventien hovelingen onder dezelfde regering hetzelfde gedaan.
Gai ti’s opvolger, Ping ti of vrede-keizer geheeten, aanvaardde de regering
in hetzelfde jaar, waarin de grootsle gebeurtenis der wereld plaals
greep. Maar dat lied der Engelen: «eere (zij) God in de hoogste (hemelen),
en vrede op aarde; in de menschen een welbehagen» klonk nog niet voor
de Chinezen, hoewel de Heiland der wereld 00k voor hen geboren was.
Hoe, wanneer dit talrijke volk den Verlosser in dit tijdpuntzijner geschie-
denis, als zijn Heer en God had aangebeden; hoe, wanneer dit de eerste
natie geweest was, die het Evangelie huldigde? Vragen als deze zullen in
de eeuwigheid beantwoord worden; terwijl wij hier den ondoorgronde-
lijken raad des Allerhoogsten aanbidden.
Ping ti was te jong om zieh met regeringszaken bezig te houden, en
daarom nam de gestrenge, talentvolle en eerzuchtige Wang mang het
bestuur op zieh. De ellendige hovelingen waren zeer spoedig verwijderd,
en alleen regtschapen menschen, die voor zijne oogmerken geschikt waren,
begaven zieh tot den heerschzuchtige. Kleinigheden verachtend, wees
hij den voorslag, om hem met nieuwe waardigheden te bekleeden met
edelen trots af; de inkomsten, die hij door de vergrooting zijner beziltin-
gen verkreeg, schonk hij grootmoedig aan de armen, wedüwen, weezen
en ongelukkigen, en gaf aan verwanten de ijdele titels. Hij vleide de
aanhangers van Kongfutse en gaf hun eereposten. Toen het land door
misgewas en sprinkhanen bezocht werd, deelde hij mil.Iioenen uit, om
hulp te verleenen bij den hongersnood. Jegens de keizerin betoonde
hij zieh zeer onderdanig; hij roemde hare schoonheid en bekwaamheid
in het regeren, en gaf haar eene Tartaarsche prinses tot gezelschap, die,
gelijk hij zeide, door hären vader gezonden, den roem volgde, om
door de grootste vrouw van hären lijd tö worden opgevoed. Zijn aanzien
nam toe, de ministers begonnen te beven, doch hijzelf was nog niet
tevreden dat het volk hem hoogachtte en beminde; maar hij bezoldigde
00k schrijvers, die zijne groote daden in alle landen verbreiden moesten.
Vreesselijk was zijne wreedheid jegensallen, die weigerden zijne wenschen
te eerbiedigen. Spaarzaam en nederig zocht hij 00k het hof naar zijn
voorbeeld te verbeteren, maar toen hij geld noodig had voor zijne eerzuchtige
plannen, overreedde hij de keizerin, om de ontzettende schatten, die
men in de doodkisten der vroegere vorsten begraven had, op te delven.
Hijzelf verleende den gezanten gehoor en ontving van hen een witten
faizant en een rhinoceros, die uit het zuiden was aangebragt — de
eerste, dien men ooit in China gezien had. Toen al zijne plannen tot