i n
670
Amangkoe Boewänä YI in Juli 1877 was gestorven, werd deze
prins eene maand later, onder den naam van Amangkoe Boewänä
VII, als zijn opvolger nitgeroepen.
De door Raffles in 1812, onder den titelvan Pangeran Pakoe
Alam, tot zoogenaamd onafhankelijk prins verheven Nätä Koe -
soemä, die tijdens de minderjarigheid van Amangkoe Boewänä
IV het bestuur over Jogjakarta als regent had gevoerd ') , was
in 1829 gestorven en onder denzelfden titel opgevolgd door zijn
zoon, die, na een loffelijk bestuur, in 1858 op 75jarigenleeftijd
overleed. De jongste van diens nog levende zonen — de oudste
was krankzinnig, de tweede kort te voren gestorven — werd
onder den titel van Pangeran Arjä Sasra-ning-Rat tot zjjn opvolger
benoemd, maar overleed reeds in 1864. Daar hij geene
meerderjarige wettige zonen naliet, werd de oudste echte zoon
zijns overleden broeders onder denzelfden titel in zijne plaats
gesteld, onder bepaling dat hij den eernaam van Pakoe Alam
eerst zou aannemen als hij den ouderdom van 40 jaren bereikt
had. Ofschoon dit tot heden het geval niet is , wordt deze prins,
even als zijn vader, ook in regeeringsstukken veelal Pakoe Alam
genoemd 2).
Te midden van al deze verwisselingen van inlandsche vorsten
nam de Europeesche invloed in de Vorstenlanden gedurig toe,
eensdeels ten gevolge van de zieh steeds uitbreidende landver-
huringen, anderdeels door de maatregelen der Regeering om
verbetering in rechtswezen en politie aan te brengen. Nadat
de landverhuring door den Commissaris-Generaal du Bus op
den vroegeren voet hersteld was 3) , werden overal de contracten
vernieuwd waar de voortdurende oorlogstoestand dit niet ver-
hinderde, teriyijl men de vroegere welvaart daar spoedig zag
herleven. Doch de huurders die niet in het bezit hunner gronden
konden hersteld worden, hadden met groote bezwaren te kam-
pen, daar de Vorsten buiten Staat waren de schadeloosstellingen
te betalen, en de'Regeering zieh niet verplicht achtte ze in hunne
P Eoven bl. 587, 589, 633, 635, 636.
2) Kol. versl. 1858, bl. 6 ; 1864, bl. 9 j 1876, bl. 4.
3) Zie boven, bl. 629.
671
plaats te voldoen. Na het einde van den oorlog werden echter
deze moeilijkheden allengs uit den weg geruimd, en tot op
heden kreeg de landverhuring steeds grootere uitgebreidheid,
terwijl algemeen erkend wordt, dat op de verhuurde landen de
bevolking grooter welvaart geniet dan op die welke in het bezit
der inlandsche vorsten en hoofden zijn gebleven. Tegen mis-
bruiken trachtte de Regeering herhaaldelijk door zorgvuldige be-
palingen te waken. Den 4ien November 1839 vaardigde de
Gouverneur-Generaal de Eerens een provisioneel reglement op
den landverhuur uit, dat den 24stenDec. 1857, onder het bestuur
van den Gouv. Gen. Pahud, door een definitief werd vervangen.
In 1876 is echter de zaak aan een nieuw onderzoek onderwor-
pen; het toen ontworpen reglement was nog bij de Regeering
in behandeling, toen het koloniaal verslag van 1877 werdsamen-
gesteld ’). In 1876 openbaarde prins Mangkoe Negärä het voor-
nemen om de door hem verhuurde perceelen terug te nemen
en zelf zijn domein te beheeren; de zware slag die daardoor de
Europeesche industrie bedreigde, werd echter door de voorstel-
lingen van den Resident namens de Regeering gelukkig afgewend2).
De in 1863 aangevangen en, wat de hoofdlijn betreft, in 1872
voltooide spoorweg, die Soerakarta en Jogjakarta met Samarang
verbindt, heeft op den bloei der landbouwondernemingen een
günstigen invloed geoefend.
In de eerste jaren na het einde van den Javaanschen oorlog
bleef in de Vorstenlanden, voornamelijk in Jogjakarta, nog eene
zekere gisting heerschen, die krachtige politie-maatregelen vor-
derde en herhaaldelijk tot de gevangenneming en verbanning
van onruststokers aanleiding g a f3). Nog in 1839 bracht eene
samenspanning van Raden Prawirä Sentänä met den Chinees
Boengseng, die zieh als Arabier voordeed en aan zijn voorgeven
kracht bijzette door het gemak waarmede hij de Arabische taal
sprak, de rust in Jogjakarta in ernstig gevaar *), en zelfs nog in
') Van der Wijck, da Bus, 136 v.; Staatsbl 1857, n° 116; de Louter, Handl.,
2e dr. 386; Kol. versl. 1877, bl. 208.
J) Kol. versl. 1877, bl. 208.
3) Van Deventer, Bijdr. I I . 422 vv.
4) J . Steyn Parve in T. v. N. I. 1850, II. 53.