ken, längs de noorderstranden vooral van Midden-Java gevestigd, die
zieh daar tevens een meer of minder uitgebreid gebied hadden weten
te verwerven, zieh met den vorst van Demalt vereenigden , en, na
eenige wisseling van kansen, er eindelijk in slaagden om met hem het
leger van Madjapahit geheel te verslaan, de hoofdplaats in te
nemen en te verwoesten.“ Doch de overlevering aangaande
Madjapahit’s val hevat ongetwijfeld ook in de bijzonderheden vele
historische feiten, die ook over latere toestanden licht versprei-
den, en in allen gevalle toonen zij ons hoe die gebeurtenissen
zieh in de opvatting des volks hehben afgespiegeld. Ik geef ze
dus liefst terug met al de naiveteit der Javaansche schrijvers,
zonder de ijdele poging om het wäre van het valsche te scheiden.
Scribitur ad narrandum.
Het talrijk leger der Moslemen werd onder hevelen van den
Soenan van Koedoes gesteld, en de vorst van Madjapahit ver-
trouwde de verdediging van zij n rijk toe aan Raden Koesen, die,
ofschoon zelf den Islam belijdende, de banden des bloeds of de
schitterende toekomst die hem als loon voor zijne diensten
wachtte, boven de belangen van zijnen godsdienst schijnt gesteld
te hehben. Yier jaren lang wist deze bekwame veldheer een be-
slissend treffen te vermijden, tot hij eindelijk, de kans günstig
ziende, in de nabijheid van Sidajoe aan het leger zijns hroeders
eene geduchte nederlaag toebracht, die aan den bevelhebber
zelven het leven kostte. Echter wordt hij beschuldigd dat hij,
om zijn broeder te sparen, de behaalde overwinning niet naar be-
hooren vervolgde. De koning van Madjapahit trachtte nu Raden
Patah door zachte middelen tot de gehoorzaamheid terug te
brengen, en deze beloofde aan zijne uitnoodiging om naar de
hoofdstad op te komen, te zullen voldoen, zoodra de ziekte ge-
weken was die hem aan zijn bed hield gekluisterd. En ofschoon
die ziekte slechts een bedriegelijk voorwendsel was, wiegde hij
Brä Widjäjä in slaap, door hem de verschuldigde schatting,
even als vroeger, te betalen. Maar onder dit masker maakte hij
zieh tot een nieuwen krijg gereed. Hij verzekerde zieh daarbij
yan de goedkeuring van Aijä Damar, die het als Gods wil er-
kende dat op Java het heidendom uitgeroeid en de Islam gevestigd
zou worden. Onder zijne bondgenooten onderscheidden zieh
de Soenans van Goenoeng Djati, Giri en Bonang. In den geest
der oude Javaansche wonderverhalen wordt dit dus uitgedrukt,
dat Soenan Goenoeng Djati hem een kettingharnas schonk, waaruit
gedurende den strijd duizenden ratten zouden te voorschijn komen,
Soenan Giri een kris die ontelbare zwermen horzelen zou voort-
brengen, en Soenan Bonang een staf die in geval van uitersten
nood het vermögen had van alle kanten versehe strijders te doen
aanrukken. De zoon van den gesneuvelden Soenan Ngoendoeng,
Pangéran Koedoes genaamd, werd thans aan het hoofd van het
leger der Moslemen geplaatst. Aan Raden Koesen werd een slag
geleverd die zeven dagen duurde, en waarin ten laatste de strijd
zieh keerde ten gunste der Moslemen, waarvan de overlevering
al de eer geeft aan de wonderdadige wapenen die Raden Patah
van zijne bondgenooten had ontvangen. Het overwinnende leger
volgde de vluchtelingen naar Madjapahit, dat, van alle zijden
ingesloten, zieh weldra aan de vijandelijke macht onderwierp,
terwijl Brä Widjäjä volgens sommige berichten gelegenheid vond
met eenige zijner trouwste volgelingen naar het oosten des eilands
te ontkomen, terwijl eene andere overlevering meldt dat hij met
zijn onmiddellijk gevolg hij de bestorming zijner hoofdstad om
het leven kwam. Dit geheurde in het jaar 1478 n. C.
Dus viel de beroemde hoofdstad van het Hindoerijk op Java
en met harén val was de zege van den Islam beslist, ofschoon
nog op verre na niet voltooid. Raden Koesen vluchtte naar Trong
in het tegenwoordige regentschap Sidä Ardjä, waarheen hij door
Pangéran Koedoes met een deel van het overwinnende leger
werd gevolgd. Ofschoon Raden Koesen zieh in een sterke Stelling
had verschanst, werd hij spoedig genoodzaakt zieh met al
zijne volgelingen en zijne dochter, die hem verzelde, over te geven.
Door zijn gevangene gevolgd keerde nu Pangéran Koedoes
naar Madjapahit terug, vanwaar inmiddels de rijkssieradenreeds
naar Demak waren overgebracht. Alles wat waarde had en ver-
voerbaar was werd nu van Madjapahit weggesleept en de stad
aan de verwoesting ter prooi gelaten. Raden Koesén werd bij
zijne körnst te Demak door zijn broeder wel ontvangen en zijne