lingen de strjjd nog langen tjjd werd voortgezet, zooals ons later
bljjken zal. De val zjjner hoofdstad wordt in het jaar 1481 na
C. gesteld.
Indien Padjadjaran, zooals mij waarschjjnljjk voorkomt, door
eene kolonie van Hindoe-Javanen uit Madjapahit gesticht en door
zjjne vorsten als leen van Madjapahit bestuurd werd ‘) , en indien
de verovering door Hasanoe’d-din in overleg met Raden Patah
en met ondersteuning van zijne zjjde was tot stand gekomen,
dan behoeven wjj ons niet te verwonderen, indien nit sommige
berichten bljjkt, dat de eerste vorsten van Banten de suzereini-
teit der vorsten van Demak erkend hebben, en dat, toen zij later
naar onafhankeljjkheid streefden, de vorsten van Mataram steeds
pogingen bleven aanwenden om hun oppergezag over Banten te
handhaven. Toch mögen wij Hasanoe’d-din beschouwetf als den
stamvader der Bantensche vorsten en den grondlegger der Ban-
tensche dynastie; maar het zal ons later blijken dat ook de
verovering van het Bantensche gebied door dezen kampioen van
den Islam verre van volledig was, en dat uitgestrekte landschap-
pen nog in het bezit bleven van heidensche hoofden, die eerst
langzamerhand tot onderwerping zjjn gebracht. De vorsten van
Banten hebben, zooals uit oude munten en andere documenten
blijkt, aanvankeljjk slechts den titel van Pangeran Ratoe gevoerd,
en schjjnen dien van Sultan eerst te hebben aangenomen in verband
met latere pogingen, om zieh van het huis van Mataram
onafhankeljjk te maken 2).
Ook Soenan Goenoeng Djati, die door den bijval veler hoofden
in staat was gesteld een Mohammedaanschen staat in het
tegenwoordige Tjeribon te stiebten, waarvan natuurljjk het door
zjjn zoon veroverde gebied aanvankelijk een deel werd geacht,
schjjnt geene zwarigheid gemaakt te hebben, het oppergezag der
vorsten van Demak te erkennen, als de erfgenamen der rechten
die de Maharadja’s van Madjapahit over gansch Djawa-dwipa had-
den geoefend. Maar in geesteljjk aanzien stond bij' boven Raden
Patah, even als dit ook het geval was met Soenan Giri, den
*) Vgl. bl. 145.
2) Zie Millies, Recherches sur les monnaies, 47; T. y. N. X. 1871. I I . 359, 459.
regent van Gresik. Beide waren uit Arabische geslachten gespro-
ten en maakten waarschijnlijk aanspraak op afkomst van den
Profeet zelven of althans uit den edelen stam van Koreisch, die,
naar Mohammedaansche begrippen, aan zijne leden het recht tot
uitoefening der souvereiniteit als een geboorterecht schenkt ’).
Dit schijnt de reden te zjjn waarom de vorsten in den Archipel die
den Islam aannamen, voor zoover zij het niet wagen durfden zelven
op eene afkomst uit den stam van Koreisch aanspraak te maken,
zieh de vorsteljjke waardigheid met den daaraan Verbünden
titel door Arabische scheikhs lieten toekennen 2). Terwijl Raden
Patah, door zieh in het bezit der insignien van de vorsteljjke
waardigheid te stellen, die hjj in allerjjl van Madjapahit naar
Demak had laten overbrengen, zieh volgens oud-Javaansche
begrippen als oppervorst had gelegitimeerd, moest er hem veel
aan gelegen zjjn de erkenning van zjjn gezag ook van de
hoofden der geloovigen, de priestervorsten van Gresik en
Tjeribon, te verwerven. In de verhalen die daaromtrent in
omloop zjjn, treedt nu eens de eene, dan de andere dezer
heilige mannen meer op den voorgrond. De heer Hageman3)
verhaalt daaromtrent de volgende overlevering. Soenan Goenoeng
Djati nam persoonljjk geen deel in den strjjd voor de uitbreiding
van den Islam, maar breidde steeds het getal zjjner aanhangers
uit door vreedzame prediking. Raden Patah, begeerig om den
beroemden man te leeren kennen, bracht hem een bezoek, ver-
gezeld door 40 leeraars en wjjzen, die over de kennis van den
Soenan zoo verbaasd waren, dat zjj hem den titel van Makh-
doem 4) toekenden en hem erkenden als hun geesteljjk opperhoofd.
Kort daarna toog de Soenan op zjjne beurt naar Demak, om
Raden Patah een tegenbezoek te brengen en de bevestiging te erlangen
der hem toegekende geesteljjke waardigheid. Hjj liet de be-
volking van Demak vergaderen en verklaarde haar dat hjj van
den hemel in last had Raden Patah tot Sultan van Demak te
') Mawerdi, ed. Enger. 5; Weil, Gesch. d. Chalifen, I. 3.
3) Zie voorbeelden in mijn »Borneo’s Westerafdeeling,» I, 213, en mijn »Atclnn», 25.
3) Handl. tot de kennis der geschiedenis enz. van Jav a , I , 43.
4) Letterlijk »die gediend wordt.«