aanving, evenmin nam zij daarmede een einde; men heeft ge-
woonljjk veel te veel in een pnnt samengedrongen, wat eigenljjk
ket werk van eeuwen was. Het verdient dan ook al dadelijk onze
aandacht, dat er eene afwjjkende voorstelling van de bovenver-
melde Javaansche overlevering bestaat, volgens welke de kroon-
prins van Madjapahit, Dipati Goegoer, na van Malang verdreven
te zjjn, aanvankeljjb eene schuilplaats vond in Balambangan, zieh
daar nederzette, de stamvader werd der latere Balambangansche
vorsten, en zieh eerst jaren later naar Bali begaf, waar hij als Dewa
Agoeng of Oppervorst werd erbend ')• Aan Dipati Goegoer wordt
dan ook de stiebting toegekend van de stad waarvan de ruinen
nog nabij Bägä Djampi, in de tegenwoordige residentie Banjoe-
wangi, worden aangetroffen en onder den naam van ruinen van
Matjan poetih bekend zijn. Zjj liggen te midden eener wildernis,
van nvieren en beken doorsneden, en hebben eene verbazende
uitgestrektheid, maar zijn thans grootendeels vormlooze puinhoo-
pen. Er zijn overbbjfsels van muren van gebakben steen, die vjjf
kwartier in den omtrek hadden en 12 voet hoog, 6 voet breed en met
eene borstwering voorzien waren; maar van de poorten vindtmen
geen spoor meer. ’t Yoornaamste overblijfsel is een tempel waarvan
het dak is verdwenen, maar de fondementen en een deel der
muren zijn in stand gebleven. Deze laatsten zijn opgetrokken uit
een soort van witten balksteen, zooals wjj reeds in de ruinen van
Singasari 2) aantroffen, en zijn aan de buitenzjjde verdeeld in
Vierkante vakken, waarin bloemen en arabesken zjjn gebeiteld.
Men kan nog duideljjk zien, dat de tempel op een terras ter
boogte van eenige voeten stond, waarnaar men met een trap
opblom, maar niet meer dat dit terras , zooals de overlevering
wil, den rüg van een schildpad voorstelde en omkronkeld was
door twee slangen, wier boppen zieh met dien van de schildpad
aan de westzijde tot het vormen van den ingang vereenigden.
Bjj dien tempel heeft men overbljjfselen van Hindoebeelden
’) Hageman in Ind. Ar chief. I. 2. 239.
2) Boven, blz. 112. Deze steen is het witte kalkconglomeraat dat in DI. I. bl. 124
v. nader beschreven is en ook op het sehiereiland Blambangan (DI. I , bl. 36) voor-
komt. Men noemt dien steen wel »bloemensteen«, omdat hij zieh zoo goed voor het
Dehouwen met lofwerk leent.
gevonden, die deels naar Batavia gevoerd zijn , deels bij bet
residentiehuis te Banjoewangi bewaard worden. Yroeger stond
er ook een sierlijb huisje voor de verbranding van vorsteljjke Ijj-
ken. Het is bet algemeen gevoelen der oudheidkenners, dat dege-
bouwen van Matjan poetih, schoon ontwjjfelbaar door Siwai'eten
gesticht, in stijl van alle andere monumenten van Java verschil-
len en de jongste periode der Hindoe-bunst, bare laatste zwakke
pogingen na den val van Madjapahit, vertegenwoordigen; maar zij
zijn nog te weinig grondig onderzocht, om er een stellig oordeel
over uit te spreken ‘). Sommigen gissen dat Matjan poetih door
een uitbarsting van den Raoen in 1638 vermeid is;andere schrij-
ven de verwoesting toe aan de vreeselijke oorlogen waarvan deze
gewesten bet tooneel zjjn geweest.
Hoe het zij, er heeft hier in het Oosten van Java, lang na den
val van Madjapahit, een rjjk van Balambangan bestaan, dat
dezelfde instellingen, denzelfden godsdienst had als Bali; welks
vorst het oppergezag van den Dewa Agoeng van Bali moet erkend
hebben, en dat in zijne oorlogen met de Mohammedaansche vorsten
van Java hulp van Bali ontving, terwijl zijne krijgsbenden
bij geleden nederlagen op dat eiland eene toevlucht vonden.
Bij onze oude schrijvers komt dit Oost-Javaansche rijbje gewoon-
lijb onder den naam Balamboeang voor; doch dit schijnt slechts
eene verbastering van Blambangan of Balambangan, welke naam
nog aan het zuidoostelijk sehiereiland van Java gegeven wordt2).
De uitgestrektheid van het eigenlijke vorstendom Balambangan
schijnt altijd ongeveer aan die der tegenwoordige residentie Banjoewangi
te hebben beantwoord, maar zjjn vorst werd natuurljjb
als opperheer gehuldigd door al de regenten van Java’s Oosthoeb
die hun gezag aan Madjapahit ontleenden, zoolang zjj zieh nog
tegen de wapenen der Moslemen wisten te handhaven. Toen Blam-
Men zie over deze ruinen Epp, Schilderungen aus Holland. O. Indien, 485; v.
Hoevell, Reis, I I . 195; Stöhr, die Provinz Banjuwangi, 40. De afbeelding bij v.
Hoevell is zeer phantastisch, en indien men die naar de teekening van den heer Bik in
de door Mieling uitgegeven »Javaansche Oudheden« daarmede vergelijkt, wordt men
geneigd alles wat van die schildpad en die slangen verhaald wordt, voor een zuivere
vrucht der verbeelding te houden.
*) Valentiju, IV. I . 51, spreekt van »het vorstendom Balamboang, ook wel Balam-
boangan.v