echtgenoote met zijne onderwerping kocht. Yier dagen na Dipa
Negara’s zooeven beschreven vlucht raakte de barisan van zeke-
ren Toemenggoeng Tjäkrä Djäjä in hetzelfde gebergte slaags met
eene kleine bende, waarbij zieh Pangeran B e i’), Dipa Negara’s
oom, met twee zijner zonen beyond. Tot het uiterste gebracht
hoopten zij door de verklaring dat hun het vorstelijk bloed van
Mataram door de aderen stroomde, hun leven te redden; doch daar
zij weigerden zieh over te geven, werden zij op last van Wangsa
Semitä, een onderbevelhebher van Tjäkrä Djäjä, van kant gc-
maakt. Hunne hoofden werden als zegeteekenen medegevoerd
en op pieken ten toon gesteld, doch toen Tjäkrä Djaja vernam,
dat het heilige bloed van drie telgen van het Mataramsche huis
vergoten was, liet hij in hevigen gemoedsangst hunne hoofden
weder opgraven en door een talrijke priesterschaar met alle gevor-
derde plechtigheid begraven. Den 27sten September besloot Mangkoe
Boemi, Dipa Negara’s medevoogd, een man van hooge jaren en
weinig veerkracht, die nauwelijks eenig werkdadig deel in den
krijg hadgenomen, zijne onderwerping aan tebieden. Hij wendde
zieh tot dat einde tot zijn zoon Nätä Di-ning-Rat, die reeds
lang onze zijde gekozen had. Om zijn hoogen rang en het aan-
zien waarin hjj bij de Jogjasche hofgrooten stond, werd zijn
afval van de zaak des opstands als een groot voordeel beschouwd,
waarom hij met veel zachtheid en onderscheiding werd behan-
deld. Zijne onderwerping was in de oogen des volks wel het
beste bewijs dat de zaken van Dipa Negara hopeloos stonden.
Nog een hoofd van grooten naam, de jonge en dappere Sen-
tot, was Dipa Negara getrouw gebleven, maar zwierf, na her-
haalde slagen, hem in het begin van October door de onzen toe-
gebracht, met eene kleine schaar onder nijpend gebrek in het Zui-
dergebergte rond. Nu begon ook hij op zijne veiligheid bedacht te
worden en liet hij door zendelingen aan Pangeran Prädjä zijne
geneigdheid verklären om het hoofd in den schoot te leggen. Na
korte onderhandeling werd den 17den October zijne onderwerping
met groote plechtigheid door Cochius te Imägiri aangenomen. Met
behoud van zijn titel Ali Bassa Prawirä Dirdjä ging hij met het
*) Verkort Van Ngabehi of Ngabe'i.
meerendeel zijner vroegere volgelingen, die zieh weldra van
heinde en ver weder onder zijne banier kwamen scharen, in
Nederlandschen dienst over, terwijl de overigen als rüstige bur-
gers naar hunne dessa’s terugkeerden. Gelukkig was het niet
meer noodig Sentot met zijn legioen in den strijd tegen Dipa
Negara zelven te gebruiken. Hij werd naar Sumatra gezonden,
waar hij in den oorlog tegen de Padri’s gewichtige diensten be-
wees, maar in 1833, omdat zijn aanmatigende toon hem in
verdenking van siechte bedoelingen gebracht had, näar Batavia
verwjjderd werd. De Gouverneur-Generaal van den Bosch, die
hem voor onschuldig hield| liet zieh kort daarna door hem op
zijne reis naar Sumatra vergezellen, maarschijnt daar tot andere
gedachten te zijn gekomen, daar Sentot te Benkoelen ge'interneerd
bleef ’).
Ofschoon de proclamatie van 21 September 1829, die eenbe-
looning van 20,000 spaansche matten toezegde aan wie Dipa Negara
dood of levend in handen der Regeering leverde, geen enke-
len Javaan bewegen kon om zieh aan zijn persoon te vergrijpen,
maakte de afval zijner volgelingen gedurig grooter vorderingen.
Eene voorzichtige staatkunde deed daarbij Generaal de Kock al
de titels erkennen, die de oproerige prins aan zijne aanhangers
had verleend. Doör onze kolonnes zonder ophouden achtervolgd
en van de eene schuilplaats naar de andere gedreven, ontkwam
Dipa Negara in November nogmaals op schier wonderdadige wijze,
toen hem een schot van den Ambonschen sergeant Dilangoe in
zijn wit priestergewaad van zijn schimmel deed störten, maar
hij nogtans zieh in het dichte glagah aan alle nasporingen wist
te onttrekken. In Januari 1830 verlieten hem achtereenvol-
gens de bekende Imam Moesbah, die zoolang de schrik was
geweest van Ledok, zijn Rijksbestuurder Danoe Redjä, en zijn
tweede zoon Dipä Koesoemä, die zieh reeds vroeger eens aan
het Gouvernement onderworpen, maar daarna op nieuw zijns
!) Het is zeer moeilijk over de schuld of onschuld van Sentot tot zekerheid te körnen.
Zie aan de eene zijde de Stuers, Vestiging en uitbreidiug der Nederlanders ter
Westkust van Sumatra, I. 184, 189, en aan de andere Lange, Het Ned. O. Ind.
leger ter Westkust van Sumatra, I . 325 noot.