gent van Djakarta, eene wending in het belang der plannen en
inzichten van Banten kon gegeven worden.
Aan de versterking van het fort werd nu aanvankelijk met
ijver gearbeid. De Engelschen, die, naar het schijnt, niet dicht
genoeg bij den wal konden komen om het met hun geschut
te bereiken, bleven werkeloos, en den 13den Januari, toen al
de bastions van het fort voltooid waren, liet van den Broeck de
batterljen der Djakartanen hevig en met goed gevolg beschieten.
Ziende dat hij niets vorderde, nam nu de regent het middel
te baat, waarvoor Koen bij zijn laatste schrijven de bezetting
het ernstigst had aanbevolen op hare hoede te zijn, en toch liet
zij zieh verschalken. Er werd eene onderhandeling geopend, en
de onzen, vreezende dat hunne verdedigingsmiddelen weldra zou-
den zijn uitgeput en het ontzet niet spoedig zou opdagen, lieten
zieh bewegen het voorloopig behoud van het fort voor belangrijke
geldsommen te koopen. Tot bezegeling der hernieuwde vriend-
schap werd van den Broeck uitgenoodigd een feest in den dalam van
den Pangeran van Djakarta te komen bijwonen. Met een gevolg van
7 personen begaf hij zieh den 22st<® Januari derwaarts, maar nau-
welijks hadden zij de hofplaats bereikt, of zij werden overval-
len, gekneveld en in de gevangenis geworpen. Terstond daarna
hervatten de Djakartanen en Engelschen den arheid tot herstel
hunner batterijen, en van den Broeck, wiens moed door zijn on-
geval geheel was gebroken, liet zieh door den regent als werk-
tuig gebruiken, om schriftelijk, en , geboeid voor het fort gebracht,
ook mondeling de bezetting aan te manen zieh aan de eischen
der belegeraars te onderwerpen '). Deze vertoogen maakten zoo-
veel indruk op de belegerden, dat zij den Bisten eene capitulatie
sloten, volgens welke het fort aan de Engelschen en Djakartanen
zou worden overgegeven. Maar nog denzelfden dag had eene
gebeurtenis plaats die de gedaante der zaken geheel deed veränderen.
Een Toemenggoeng van Banten, met eene bende van ten
minste 2000 man tot versterking van het observatie-corps door
x) Paar ODze geschiedscbrijvers hebben goedgevonden van den Broeck als een anderen
Kegulas te verheerlijken, moet ik hier uitdrukkelijk naar de Jonge, IV , bl. XCVII
vv. verwijzen.
den rijksbestuurder gezonden, kwam den regent aanzeggen,
dat noch hij noch de Engelschen zieh met de Nederlanders
hadden te bemoeien, en eischte dat de gevangenen hem zouden
worden uitgeleverd. Zoodra dit geschied was, werden zij naar
Banten opgezonden.
In het fort kreeg men nu weder moed. Men weigerde zieh aan
de Engelschen over te geven, die trouwens buiten staat waren
aan de gestelde voorwaarden te voldoen, en mocht zieh Verheugen
dat de Bantenners tevens een vijandige houding tegen de
Engelschen aannamen door de communicatien tusschen hunne
batterijen en schepen af te snjjden, en aan het gezag van den regent
van Djakarta plotseling een einde maakten. In den nacht
van den 2den Pebruari werd de regent met de kris op de borst
genoodzaakt van zijn regentschap afstand te doen, en daarop
uit zjjn dalam en naar het gebergte gedreven. De bevolking stak
geene hand yoor hem uit, en in een oogwenk was Djakarta bij
de Bantensche kroonlanden ingelijfd.
Maar nu eischten de Bantenners dat het fort aan hen zou
worden overgegeven en wisten op hunne beurt van den Broeck,
die in zij ne gevangenis nauw bewaakt werd, als werktuig te
gebruiken om hunne bedoelingen te bereiken. Zij ne brieven hadden
ten gevolge dat men den 9deD Febr. besloot zieh aan Banten
over te geven; maar de langwijlige onderhandelingen over de
voorwaarden gevoerd, hadden het nut dat veel tijd werd gewonnen,
en met tijd was in dit geval schier alles gewonnen. De Engelschen
vreesden de Bantenners en wilden niet geheel met hen
breken, waarom zij zieh zelfs van Djakarta verwijderden; en de
Bantenners, de dapperheid der Nederlanders kennende, wilden
liever hun doel door listige onderhandelingen bereiken, dan zieh
wagen aan de bestorming der veste. Zij wisten niet hoe ellendig
het daarbinnen gesteld was, hoe alle banden van tucht sinds
lang waren losgereten, hoe dikwijls het fort het tooneel was van
de ergerlijkste bacchanalien.
De weigering der Engelschen om de waarborgen voor de vei-
ligheid der onzen te geven, die als voorwaarde voor de overgave
gesteld waren, deed intusschen de aangeknoopte onderhandelingen