spreidde groote verslagenheid in Banten en deed vooral Sultan
Hadji tot vrede neigen. Hij zond daarom drie aanzienlijke Ban-
tenners naar Batavia om hernieuwing der oude contracten te
Tragen, maar daar deze geene volmacht van den ouden Sultan met
zieh brachten, werden zij beleefdelijk teruggezonden. De partij die
in Banten Sultan Hadji vijandig was en de opvolging van Pa-
ngeran Poerbaja wenschte, ging voort den ouden Sultan tot den
krijg aan te zetten, en die oorlogspartij kreeg nieuw voedsel
door de wraakzucht over de meedoogenlooze gestrengheid, waar-
mede de achterhaalde Bantensche zeeroovers door de kruisers
der Compagnie werden behandeld. In het paleis te Tirtajasa
werd het besluit genomen openlijk den oorlog aan de Compagnie
te verklären, maar binnen drie dagen na dit besluit had eene
geheele omwenteling plaats. Den lsten Mei 1680 maakte Sultan
Hadji zieh plotseling van het oppergezag meester, dwong Sultan
Ageng van de regeering afstand te doen, verwijderde alle tegen-
standers der Compagnie uit het bewind, verbood aan al zij ne
onderdanen op strenge straf haar overlast aan te doen en zond
den nieuwen rijksbestuurder als vredebode naar Batavia.
De onderhandelingen over den vrede leverden echter groote
zwarigheden op, daar Sultan Hadji ten stelligste volhield dat
twee der door de Compagnie gestelde eischen, de uitlevering van
alle overloopers, ook van hen die tot den Islam waren overge-
gaan, en de vergoeding van alle schade door Bantenners in de
laatste jaren aan Batavia berokkend bepaaldelijk met de
voorschriften van den Islam in strijd waren. De Compagnie
wilde van geen toegeven hooren en baande door hare halstar-
righeid aan Sultan Ageng en zijne krijgszuchtige medestanders
den weg om eerlang het verloren gezag te herwinnen.
Inmiddels was Tjeribon geheel onder de macht der Compagnie
geraakt. In het begin van 1680 was de stad Pekalongan, behoo-
rende tot het gebied dat de Compagnie van den Soesoehoenan
*) De verwerping van den eisch tot schadevergoeding berustte op de bewering, dat,
daar geen verdrag met ongeloovigen langer dan tien jaren geldig is, van 1669 af (het
laatst verdrag was in 1659 gesloten) een wettige oorlogstoestand tnsscben Banten en
d« Compagnie had bestaan. Zie Zeeman en Ockersz bij de Jonge, V II. 355, en vgl.
boven, blz. 339 en 348.
in pand hield, door de scheepsmacht van Sultan Ageng overvallen
en verbrand. De vorsten van Tjeribon hadden lijdelijk toegezien
dat het geschut, door de Bantenners medegevoerd, in hunne hoofd-
stad was aan. land gebracht, en zieh daardoor hetmisnoegender
Hooge Regeering op den hals gehaald. Zij stelde hun den eisch
om de Bantensche roovers met hunnen buit öf aan de Compagnie
uit te leveren, öf althans buiten hun gebied te zetten, onder be-
dreiging dat anders de krjjgsmacht der Compagnie de grenzen van
Tjeribon niet langer ontzieD, maar zelve de roovers verdrjjven zou.
De gezanten werden niet bij de prinsen toegelaten, maar Sultan
Sepoeh liet hun ondershands door zjjn Schahbandar verklären,
dat hij bereid was zieh onder bescherming der Compagnie te stellen,
indien zij hem als eenigen heerscher in Tjeribon wilde erkennen.
Doch met dit antwoord was de Regeering niet gediend; aan
kapitein Michielsz werd versterking gezonden en zonder slag of
stoot werd de stad Tjeribon door hem bezet, terwijl de Bantenners,
die de prinsen in bedwang hadden gehouden, zieh uit de
voeten maakten. Michielsz bleef, getrouw aan zijn last, volstandig
weigeren om met Sultan Sepoeh alleen in onderhandeling te
treden en liet ook de beide andere broeders oproepen. Allen
verklaarden nu zieh onder bescherming der Compagnie te willen
stellen, mits deze hen dan ook werkeljjk tegen de aanvallenvan
Banten beveiligde, en tdbn daartoe de noodige maatregelen
genomen waren, kwamen al spoedig gezanten van de drie prinsen
te Batavia aan. De onderhandelingen werden zeer lang gerekt,
daar de regeling der onderlinge belangen van de prinsen allerlei
moeilijkheden opleverde. Van den nieuw verkregen Sultanstitel,
onbestaanbaar met de gevorderde erkenning van het
oppergezag des Soesoehoenans, moesten zij, zeer tegen hun zin,
weder afstand doen; maar ofschoon de Regeering zieh in offi-
cieele stukken van het gebruik daarvan onthield, sehijnt men
oogluikend te hebben toegelaten, dat zij zieh bij voortduring zoo
lieten noemen. Het aandeel der broeders in de algemeene inkom-
sten des rijks werd zoo vastgesteld, dat de oudste 5 /1 2 , de
tweede 4 /1 2 , de jongste 3/12- daarvan zou genieten. Na deze
voorafgaande schikkingen werd eindelijk, den 4den Jan. 1681,