Maar Troena Djaja zelf wist door een in den laatsten muur ge-
broken gat te ontkomen, terwijl de Javanen die in last hadden
daar buiten de vluchtenden op te vangen, de handen te vol hadden
met rooven en plünderen, om te bemerken dat de kostbaarste
buit hen ontsnapte. De oude koninklijke kroon van Madjapahit
kwam echter met andere kostbare rijkssieraden ongeschonden in
handen van Tak.
Terwgl de strijd voor en binnen Kediri woedde, had zieh de
Soesoehoenan voorzichtig in Singkal schuil gehouden. Eerst den
volgenden dag kwam hg in de veroverde stad, en zoodra hg ver-
nomen had dat de rijkssieraden behouden waren, verzocht hij
dat die hem mochten worden teruggegeven. Dit had op Zondag
den 27sten November, na het houden eener dankpredikatie voor
de behaalde overwinning, ten aanzien der in parade opgestelde
troepen met groote plechtigheid plaats. De Opperbevelhebber bood
zelf de kroon aan den Soesoehoenan aan, die zieh haar, onder het
losbranden van kanon en musketten, op het hoofd zette. De zwak-
hoofdige vorst was opgetogen en besefte niet dat het ontvangen
der kroon uit de handen van een Nederlandsch bevelhebber het
duidelijkst teeken was dat de trotsche vorsten van Mataram zel-
ven hun meester gevonden hadden.
Nog een ander geluk viel omstreeks dezen tijd den Soesoehoenan
ten deel, een geluk dat hem niet minder dan het bezit
der kroon van Madjapahit verrukte. Hg was namelijk in het
bezit der lang begeerde Eatoe Blitar geraakt, en scheen, zoo
als Hurdt het uitdrukt, thans geen noemenswaardige bekommer-
nissen meer op het hart en het toppunt zijner wenschen bereikt
te hebben '). De Sultan van Banten had haar eindelijk uit eigen
beweging aan den Soesoehoenan gezonden, met den geheimen
last, zooals later bleek, om zijne Hollandsche vrienden bij hem
verdacht te maken, hem te verwijten dat hij zieh aan hen verkocht
had, hem voor te spiegelen dat zoo hg de kafirs den rüg toe
wilde keeren hij van Banten alles, ook de erlanging van den
Sultanstitel uit Mekka, te hopen, in het tegenovergestelde geval
alles te vreezen had.
Inmiddels had de Hooge Regeering te Batavia, wel onderrieht
van de groote bezwaren waarmede Hurdt een tijd lang voor Kediri
te kampen had, maar niet van zijne eindelijke zegepraal, beslo-
ten een corps van 300 Europeesche Soldaten onder majoorPole-
man naar Soerabaja te zenden, om den verwachten aftocht van
Hurdt te dekken. Maar toen Poleman ter bestemde plaatse
aan land ging, vernam hg dat de zaak der Compagnie ge-
red was, en eenige dagen later had hij eene samenkomst met
Hurdt, die den 17äen December, ziek en afgemat, te Soerabaja
aankwam.
De versterking was evenwel ten hoogste welkom, want er
bleven nog vele vijanden te bestrijden, en schier het geheele
leger, dat ongelooflijke vermoeienissen had doorgestaan, deelde
in de uitgeputheid van den Opperbevelhebber. Den 4den Jan. 1679
keerde het overige van het leger, onder St. Martin, te Soerabaja
terug, vergezeld van den Soesoehoenan, die vooraf het be-
stuur te Kediri geregeld en er eene bezetting achtergelaten had.
Kort daarna kwam ook een groot deel van Aroe Palakka’s Boeginee-
zen, aangevoerd door kapitein Holsteyn, te Soerabaja aan. Hij zelf
had zieh, na te Djapara te zjjn aan land gegaan, naar Batavia
begeven, om met de Hooge Regeering in overleg te treden.
Zoo werd allengs weder eene aanzienlijke macht bijeengebracht,
en terwijl Hurdt naar Batavia terugkeerde, het opperbevel den
22sten Eebruari aan Poleman overgedragen. Yoor zijn vertrek.had
Hurdt nog een langdurig onderhoud met den Soesoehoenan, in
welks loop hij ook het geheim der zending van Ratoe Blitar te
weten kwam en den vorst eene duchtige sträfpredikatie hield
over zijne plichten als regent en als bondgenoot der Compagnie.
Amangkoe-Rat was natuurlijk mild in de schoonste beloften, maar
vergat ze weldra onder de verraderlijke liefkozingen van zijne
schoöne prinses.
Aanhoudende regens, veelvuldige ziekten en de traagheid der
Javanen in het leveren van transportmiddelen hielden Poleman
maanden lang werkeloos. Die tijd hadden zieh de Makassaren
onder Kraeng Galesoeng, die zieh in de läge en moerassige
streken van Banggil verschanst hadden, ten nutte gemaakt om
II. 25