hoff werd bij zijne komst te Soerabarta met hevige klachten
over zijne aanmatigingen bestormd, en had de onvoorzichtigheid
hem, waarschijnlijk zonder veel onderzoek, in het openbaar,
ofsohoon in gematigde bewoordingen, over zijn gedrag te bestraffen.
De beleedigde prins, hoewel hij voor het oogenblik zjjn wrevel
met zooveel zelfbedwang verkropte, dat hij zijn glas ledigde
op het welzijn van de Compagnie, van den rijksbestuurder en van
den bestemden troonopvolger, verliet des nachts heimelijk zijne
woning en voegde zieh bij de rebellen, terwijl den volgenden
dag Mas Sai'd, in antwoord op een schriftelijke vermaning van
van Imhoff om naar Soerakarta op te komen, het gewone antwoord
gaf dat hij daarvan door vrees werd teruggehouden.
Later, op zijn doorreize, getuige geworden van de verwoestingen
door de muitende prinsen in Mataram aangericht, vaardigdevan
Imhoff bij zijne komst te Tagal een proclamatie uit, waarbij hij
aan de zwervende prinsen nog eene maand tijd gaf om zieh te
onderwerpen, maar hen vogelvrjj verklaarde en een premie op
hun hoofd stelde, wanneer zij dien tijd ongebruikt lieten voor-
bijgaan ‘). lfv, ~
Mangkoe Boemi had spoedig na zijne vlucht een leger bijeen-
gebracht, waarmede hij Soerakarta overviel en gedeeltelijk in
vlammen zette, om daarna af te trekken naar de landen van Djewana
en Pati, die hem eene geschikte schuilplaats boden. Mas Said,
die zieh nu met zijn vroegeren vijand verzoende, werd wel is
waar door von Hohendorff geslagen, maar herstelde zieh spoedig
en viel in Bagelen, waar hij den regent vermoordde. Even-
wel werd hij ook vandaar weldra, met achterlating van een groo-
ten buit, verdreven. Kort daarop verloren in een ander gevecht
twee andere der muitende prinsen het leven. Echter ging het
jaar 1746 voorbij zonder dat besliste voordeelen bevochten waren
, en von Hohendorff, in het volgende jaar tot Kommandeur
van Java’s Noördoostkust benoemd, moest toen op nieuw tegen
') Van Imhoff, t. a. p. 403 vv. 425; Munnik. 127—130. Doch deze berichten zijn
aangevuld uit een inlandsch verhaal, dat omtrent de oorzaak van Mangkoe Boemi s
ontevredenheid zeer geloofwaardige bijzonderheden mededeelt, opgenomen in T. v. N.
I . I I . 2. 206.
Mangkoe Boemi te velde trekken, dien hij wel is waar met belangrjjk
verlies eerst uit Grrobogan en later uit Djipang verdreef, maar
de vlucht naar het Zuidergebergte niet kon beletten. Die rebel-
lenhoofden waren als het riet, dat, buigende onder den storm,
zieh weder opricht zoodra de windvlaag voorbij is.
Het jaar 1748 zag düs wederom eene herhaling derzelfde too-
neelen. Een vereenigde aanval van Mangkoe Boemi en Mas Said
op Soerakarta werd afgeslagen en in Djewana werd het gezag
der Compagnie hersteld; maar ofschoon aanzienlijbe versterkingen
van Batavia gezonden werden, gelukte het den vijand gedurig
zieh aan de vervolging der onzen te onttrebken, om straks, waar
men hem het minst verwachtte, plotseling het hoofd weder op
te steben. Doch in 1749 vertoonden zieh günstiger teekenen.
Twee der Pangerans verlieten de partij der hoofdrebellen en
zöchten verzoening met den Soesoehoenan, en toen zij daarop
zelven door Mangkoe Boemi en Mas Said beoorloogd werden,
brachten zij hun gevoelige verliezen toe. De zachte behandeling
van Pangeran Boemi Nätä, die zieh, na zeven jaren met de
vijanden van Paboe Boewänä te hebben samengespannen, het
eerst in zjjne handen stelde, moedigde ook andere hoofden tot
onderwerping aan, en het scheen dat zelfs Mangkoe Boemi, ofschoon
hij de aanmatiging zoo ver dreef van zijn zoon tot kroon-
prins te verklären en daarop de goedkeuring der Compagnie te
vragen, inderdaad den strijd en het gedurig omzwerven begon
moede te worden, toen het bericht dat de Soesoehoenan ernstig
ziek lag, de hoop in het hart der muitelingen deed herleven.
De Hooge Regeering had niet zoodra vernomen dat de Ma-
taramsche Vorst in levensgevaar verkeerde, of zij zond von Hohendorff
naar Soerakarta, om, in geval van zijn overljjden, voor de
handhaving der orde en van hare belangen te waken. Het was
hoog tijd. De Soesoehoenan was zeer verbitterd op den Kroon-
prins, dien hij op nietige gronden van een minnehandel met eene
zijner goendiks verdacht hield. Het was waarschijnlijk de wrok
hierover die den bijna stervenden vorst noopte, von Hohendorff
te verzoeken, om in naam der Compagnie het gebied over het
Mataramsohe rijk op zieh te nemen, ten einde het op te dragen
31*