wederkeerde, en hem restte dus slechts op zijne beurt te beproe-
Yen Batavia meester te worden. Wanhopende om zijn doel met
geweld te bereiken, stelde hij 30 dagen lang duizend man aan
’t graven om de rivier af te leiden en de bewoners van Batavia
door gebrek tot de overgave te dwingen. Doch ziende dat hij
weinig vorderde en zijne troepen door bonger en ziekte weg-
smolten, moeat bij tot den terugtocht besluiten. Twee onder hem
dienende hoofden liet hij echter vooraf nog een aanval doen op
de schans Hollandia; zij moesten de mislukking met al bun volk
door den dood boeten. Toen de vijand den 3 ^ December van
Batavia waa afgetrokken, vonden de onzen 7 44 onbegraven, reeda
tot ontbinding overgegane lijken van door lanaen en kriaaen ver-
moorde Javanen. Indien echter Soerä-ngalägä zieh gevleid had
door die wreede executie den toorn zijns meeatera te bezweren, be-
droog hij zieh. Koen achreef althana den 10*“ Februaril629 ver-
nomen te hebben, dat de Soeaoehoenan hem met vele edelen had,
doen ombrengen, omdat hij de overwinning niet bevochten had.
Yolgens een brief van van Diemen echter zon hij eerst in 1638
naar Batavia gezonden zijn met laat om zieh dood te vechten,
begeleid door duizend man, die niet naar huia mochten keeren
voor de Toemenggoeng aan dien laat had voldaan. Er had toen
eene ontmoeting plaata met een Nederlandsche patrouille en in
dien strijd liet Soerä-ngalägä het leven 2).
De poging tot onderwerping van Batavia verhmderde den Soeaoehoenan
niet zijne plannen tot beveatiging en uitbreiding van
zijn gezag in Ooat-Java door te zetten. Toen in 1625 Soerabaja
voor hem bukken moeat, bleef de prieatervorat van Girinog weer-
atand bieden. Ofachoon door de herhaalde verwoeating van Gresik
en Djaratan gevoelige slageivaan dien prina waren toegebracht, ont-
leende hij aan zijne geestelijke waardigheid nog genoegzamen m-
vloed, om zieh aan het hoofd der mianoegden te plaatsen, toen
de Adipati van Soerabaja, nu Pangeran Pekih genoemd, zieh
met den Soeaoehoenan verzoend had en zijn achoonzoon geworden
waa 3). Nadat de opatand van Pati bedwongen waa, droeg
1) Koen bij de Jonge, V , 143. s) Van Diemen bij de Jonge, V. 237.
3) Vgl. de Carpentier bij de Jonge, V-. 98
de Mataramache vorat aan Pangeran Pekih de taak op om den
prieater van Giri te onderwerpen; maar deze verdedigde zieh met
wanhopige dapperheid en veraloeg zelfa ten laatate zijn tegenatan-
der. Alleen aan zijne heldhaftige echtgenoot had Pangeran Pekih
toen zijn behoud te danken. Ratoe Wandan Sari, ala man ver-
kleed, aprak de troepen toe en atelde zieh aan hun hoofd. Door
haar voorbeeld aangevuurd hernieuwden zij den aanval, veroverden
de moakee en het heilige graf van Giri.1) en maakten den pries-
tervorat gevangen, die naar Mataram werd opgezonden. Hij schijnt
toen door den Mataramachen vorat, die zelf ainda eenige jaren
zieh Soeaoehoenan had laten noemen, van dezen, vooral op geeatelijke
waardigheid wijzenden titel beroofd, maar ala vazal van
Mataram, met den titel van Panembahan, in zijn wereldlijk gezag
herateld te zijn. Yandaar de naam Panembahan Ageng waaron-
der hij in de kronieken hekend is.
Omatreeka dezen tijd ontving Koen van verachiliende zijden
waarschuwingen, dat te Karta een nieuwe aanval tegen Batavia
werd voorbereid, en de vorat van Banten, bevreesd dat de val
van Batavia door een aanalag op zijn eigen onafhankelijkheid
zou gevolgd worden, toonde zieh meer dan ooit tot goede ver-
standhouding met de Compagnie geneigd. Zonder dat een eigen-
lijk vredesverdrag tot atand kwam, werden de vaart en handel
tuaschen Banten en Batavia hervat , nadat de Commandeur Block
in Maart 1629, namens den Gouverneur-Generaal, een Arabisch
paard en andere geschenken en de hulp der Compagnie bij een
aanval van Mataram aan den Pangeran Ratoe van Banten had
aangeboden.
In de volgende maand kwam te Batavia een Javaan, Wargä
genaamd; die door den Toemenggoeng van Tagal was gezonden
om aan Koen den vrede aan te bieden en het gebeurde te ver-
ontschuldigen, waarvan de schuld op Baoe-raksä geworpen werd.
Maar dit geschiedde in zulke nederige termen, dat het de achter-
docht van Koen gaande maakte, waarom hij, in plaats van tot
zorgeloosheid verleid te worden, zooals ongetwijfeld bedoeld was,