weder afspringen, en toen men in het fort vernam dat de En-
gelschen trachtten zieh nu weder met Banten omtrent een geza-
menlijken aanval te verstaan, begon men toch eindelijk in te
zien, dat in eigen kracht en moed de eenige kans van behoud
was gelegen. Men beij verde zieh weder om aan de verdedigings-
werken te arbeiden en de vijandeljjke batterijen te vernieten. Deze
houding boezemde ontzag in ; er werden wel voortdurend brieven
gewisseid, maar de oorlog hield feitelijk op. De cnzen begonnen te
hopen dat zij het fort zouden kunnen houden tot ontzet opdaagde,
en wilden nu gaarne de eer hebben van in Koens afwezen den
grond voor het .Nedorlandsche rendez-vous gelegd te hebben. Den
12den Maart riep kapitein van Raey, die van den Broeck in het
kommando was opgevolgd, de bezetting en verdere bewoners van
het fort bijeen, en gaf, onder het bijschen der vlaggen, hetlui-
den der klokken en bet drinken van den eerewijn, aan de vier
bastions de namen van Holland, West-Friesland, Zeeland en
Gelderland en aan bet geheele fort dien van Batavia. Doch weldra
keerde men tot de oude zorgeloosheid en losbandigheid terug, en
zoo de Bantenners • krachtig hadden durven doortasten, in plaats
van bun heil in listen en vertooningen te zoeken, bet zou waar-
schijnlijk siecht met het jonge Batavia zijn afgeloopen. Maar het
zwaard bleef in de scheede tot onverwachts de nadering der hulp
aan de onzen werd verkondigd. Den 10den Mei 1619 roeide eene
sloep met twee raden van Indie aan boord de Tji Liwong op,
om de komst van Koen te verkondigen, en weinige dagen later
verscheen hij zelf met 16 sebepen op de reede van Djakarta.
Den 30sten stelde zieh de dappere bevelhebber, met het rapier
in de vuist, aan het boofdvan een duizendtal strijdbare mannen,
brak met vliegende vaandels en onder het schallen der trompet-
ten door al de verdedigingswerken van den vijand benen, dreef
de Javanen als kaf voor den wind voor zieh uit en legde de
geheele stad in den asch. Toen de avond viel had Djakarta op-
gebouden te bestaan en was aan het jonge Batavia, als het al-
gemeen middelpunt van den Nederlandschen handel in Indie, eene
schoone toekomst gewaarborgd.
Van het gebeurde werd reeds den volgenden dag aan den
Pangeran njksbestuurder van Banten kennis gegeven, en men
hield zieh daarbij onzerzijds alsof men alleen met Djakarta te
doen gehad en de bevolking dier plaats voor hare trouweloosheid
gestraft had. Van Banten werd tevens de invrijheidstelling der
Nederland sehe gevangenen geeischt. Kort daarna vernam Köen,
dat de gevluchte vijanden zieh op eenigen afstand van de negerie
in twee bentengs verschanst hadden, en onmiddellijk werd eene
kolonne uitgezonden, die de bentengs na eenigen wederstand ver-
overde en over eene uitgestrektheid van een halve mijl längs de
rivier alle inlandsche woningen opruimde.
Na de zaken in het fort geregeld te hebben, zeilde Koen met
de vloot naar Banten en dreigde het vuur op die stad onmiddellijk
te openen, als de gevangenen niet binnen 24 uren waren
vrijgelaten. Binnen den gestelden termijn waren zij meest allen aan
boord en de Bantensche grooten trachtten de schuld van al het gebeurde
op de Engelschen en Djakartanen te werpen. Toen het echter
na Koens vertrek weldra bleek, dat de Bantenners vijandig gezind
bleven en voortgingen de Nederlanders in handel en proviandeering
te belemmeren, zond Koen den 16d™ Juli eenige schepen om
Banten tot rede te brengen en gaf het bevel daarover aan van
den Broeck. Op diens vraäg of de Bantenners oorlog of vrede
begeerden, kreeg hij ten antwoord dat het den vorst onver-
schillig was. Daarop werden het geld en de goederen uit de
Nederlandsche löge naar de schepen gebracht en den 2d™ Augustus
de vijandelijkheden aangevangen, bestaande in het blokkeeren
dbr haven en het wegnemen van een aantal vaartuigen. Vele
Chineezen die men daardoor in handen kreeg, werden naar Batavia
overgebracht en legden den grondslag van de later daar zoozeer
bloeiende Chineesche volkplanting.
Tegen den zin van Koen, die de nieuwe stichting naar zijne
vaderstad Nieuw-Hoorn had willen noemen, werd de naam
„Batavia“ door de bewindhebbers der Compagnie gehandhaafd.
Daar de inlandsche bevolking geheel gevlucht was, had men
daar groote behoefte aan werkzame handen, en men ging voort
door allerlei middelen Chineezen derwaarts te lokken. Den l l dei1
October 1619 was hun aantal reeds tot 400 geklommen en wer