verbond hij zieh om voor. de werken aan de Merakbaai een vast
contingent van 300 man te leveren ').
Maar ook deze nieuwe regeling der Bantensche aangelegenhe-
den bracht geen duurzatne bevrediging &an. Pangeran Ahmed,
zeker een prins van het vorstelijk huis, werd het hoofd der
misnoegden, die door Daendels steeds als roovers worden voor-
gesteld, en vond steun bij de Engelschen gedurende den tijd
dat zjj met de hoofden op .Tava verstandhouding trachtten aan
te knoopen, om den weg voor de verovering des eilands te ba-
nen. Eene door Daendels uitgezonden expeditie deed aan die
roovers wel veel afbreuk, maar kon Ahmed niet in handen krij-
gen, en toen, na de aftreding van dien landvoogd, Banten ge-
heel van troepen werd ontbloot, slaagde Ahmed er in zijn invloed
zeer uit te breiden en zelfs den Sultan gevangen te houden. De
Engelschen, aan wie hij den voorraad verkocht die hij door zijne
rooftochten bijeenbracht, beschouwden hem als een ongelukkigen
prins, die zijne rechten tegen de Hollanders verdedigde 2).
In Tjeribon vond Daendels bij zijn optreden de rust nog niet
geheel hersteld, en daar de in 1806 door Engelhard gedane
voorstellen nog slechts gedeeltelijk ten uitvoer waren gelegd,
vond hij gelegenheid eene in het algemeen daarmede overeen-
stemmende, maar nog eenige toevoegselen bevattende regeling
in naam des Konings van Holland uit te vaardigen.
De door Engelhard als onmisbare voorwaarde der bevrediging
van Tjeribon beschouwde verheffing van Radja Kanoman, den
echten vertegenwoordiger van het aloude vorstengeslacht, aan
wiens terugzetting het volk al zjjne rampen weet, achtte Daendels
niet geheel boven bedenking verheven, om dat zij zoo lijn-
recht met de vroegere handelingen der Regeering in strijd was.
Toch aarzelde hij niet ook in dit opzicht aan Engelhards denk-
beelden uitvoering te geven. Die prins was reeds in 1807 uit
Amboina teruggekeerd, en Engelhard leert ons uitdrukkelijk dat
hij reeds tot derden Sultan verheven was 3). De plechtigheid der
investituur had echter stellig nog geen plaats gehad. Daendels
x) Daendels, Org. Stukk. I I . Bantam, No. 7, 8 en 9.
8) Raffles, I I . 267. Mackay, t. a. p. 20 v. 3) Overzieht. 98.
droeg haar op aan den resident, o f — zooals toen de titel luidde —
prefect van Tjeribon, van Lawick van Pghst, die den 25sten Maart
1808 Radja Kanoman als derden Sultan onder den titel van
Sultan Tjeribon plechtig aan het volk voorstelde '). Die verheffing
kan dus als het herstel der in 1798 vervallen waardigheid van
Radja Tjeribon in eenigszins gewijzigden vorm beschouwd worden2).
De verwijderirig van eenige bij de bevolking gehate personen,
de afschaffing van het houden van pandelingen en het verbod
aan de Chineezen om dessa’s te huren, werden bevestigd; maar
Daendels gaf bovendien aan de inlanders gelegenheid om hunne
koffie tegen richtige betaling te Tjeribon zelf, in stede van de
vroeger daarvoor aangewezen afgelegen plaats, in te leveren ; om
vrij te beschikken over alle producten die niet tot de verplichte
leverantien behoorden, en omvrijelijk naar Batavia op te komen
om over verongelijkingen, hetzij van den Resident of van den Sultan
, bij de Hooge Regeering te klagen 3).
Wij hadden meermalen de gelegenheid op te merken, dat het
niet gemakkelijk is onder een Javaansche bevolking die eenmaal
in gisting is geraakt, de rust volkomen te berstellen. Zij die
gewoon zijn van roof en plundering te leven, keeren ongaarne
tot ploeg en spade terug. Reeds in November 1808 moest Daendels
naar het moederland schrijven, dat het weder aan twee ontevre-
den hoofden gelukt was een opstand in Tjeribon te verwekken, die
echter zonder belangrijke schade voor de cultures was gedempt.
Intusschen noopte deze gebeurtenis den Gouverneur Generaal om
een nieuw onderzoek naar de Tjeribonsche aangelegenheden in
>) T. V . N. I. 1849. r . 434.
2) Boven, bl. 520. Het denkbeeld om aan Radja Kanoman de waardigheid van Radja
Tjeribon te geven, was althans zijdelings ook in bet Rapport van Engelhard geopperd,
bl. 333.
3) Engelhard, d ie , eerst met Daendels op goeden voet, allengs zijn bittere vijand
was geworden, beschuldigt hem van zieh zelven de eer gegeven te hebben van zaken
die inderdaad reeds voor zijne komst aan het bestuur waren afgedaan. Daendels, Staat.
24, getuigt dat hij in de regeling der Tjeribonsche zaken in het algemeen de voorstellen
van Engelhard volgde, maar beweert dat, daar ze buiten werking waren gebleven,
krachtdadig iDgrijpen van zijne zijde noodig was Misschien heeft Daendels in dep »Staat»
aari de handelingen van zijn verklaarden vijand niet volkomen recht laten wedervaren,
maar de klachten van Engelhard zijn toch stellig zeer overdreven. Ygl. hierover Mackay.
25—31, en Hageman in T. v. I. T. Ld. en Vk. V. 209 vv.