De macht en invloed der regenten, reeds door Daendels be-
snoeid l) , ondergingen nog verdere beperking. Raffles vond, bij de
aanvaarding des bestuurs, den regent nog den eenigen persoon
van wien het Gouvernement de door gedwongen cultuur en levering
verkregen inkomsten van het onder zijn beheer staande
gebied ontving. De inwendige regeling was aan hem alleen over-
gelaten; van zijn persoonlijk karakter hing de goede behandeling
en de voorspoed der landbouwers alleen af. Dien verderfelijken
invloed te breken, was waarschijnljjk een der bijbedoelingen,
was althans zeker de strekking van het nieuwe stelsel. Raffles
meende echter voorzieningen te moeten treffen om aan de regenten
een voegzaam en eervol bestaan, de middelen tot on-
derhoud hunner familie en tot het voeren van een staat over-
eenkomstig hun rang, te verzekeren. Tot dat einde kende hij
hun, boven een vastgesteld salaris, een soort van ambtelijk
landbezit toe. Hunne diensten bleven in de hoofdzaak tot een
algemeen toezicht op de politie in hun regentschap bepaald. De
proclamatie van 15 Oc. 1813 resumeert de omtrent de regenten ge-
maakte beschikkingen in deze woorden: „De onbehoorlijke invloed
en het gezag der regenten zijn beperkt geworden; maar het Gouvernement
maakt van hunne diensten gebruik voor het belangrijk depar-
tement van inlandsche politie, dat zal geregeld worden naar vaste
beginselen, overeenkomende met de gewoonten en oude instellingen
des volks. Eene voldoende belooning in land en in geld is aan die
hoofden toegekend, en het wordt hierdoor natuurlijk zoowel hun plich
als hun belang, de nijverheid aan te moedigen en te beschermen“2).
De verbeteringen door Daendels in het rechtswezen gebracht,
waren naar het oordeel van Raffles ontoereikend om aan de
eischen eener zuivere en onvertogen rechtspraak te voldoen. Hjj
zag hierin natuurlijk met de oogen van een Brit, gewoon aan
eene rechtspraak die van de op Java gebruikelijke, vooral in
strafzaken, hemelsbreed verschilde. Deonmisbaar geachte Veränderungen
werden reeds bij proclamatie van 24 Januari 1812 afge-
kondigd. Met Februari werden alle bestaande gerechten opgeheven
verklaard en een nieuwe organisatie werd vastgesteld, waarover wjj
hier hoofdzakelijk slechts te handelen hebben voor zoo ver zjj de rechtspraak
over de Inländers betrof. In elke residentie zouden de resident
als voorzitter en eenige inlandsche ambtenaren als leden land-
raden vormen, zeer overeenkomende met de door Daendels ingestelde
landgerechten, behalve dat in crimineele zaken hunne rechtsmacht
meer beperkt was. Terwijl toch die landraden alle civiele zaken
zouden berechten waarin van weerszijden inlanders betrokken
waren, met dien verstände dat vonnissen in zaken van hooger
bedrag dan 50 Sp. matten de goedkeuring der Raden van Jus-
titie Vereischten, werd hunne crimineele jurisdictie tot politie-
zaken beperkt. De Raden van Justitie, drie in getal, waren te
Batavia, Samarang en Soerabaja gevestigd; maar die te Batavia,
Hooge Raad van Justitie genoemd, was tevens hof van appel
voor de beide andere Raden en voor alle andere gerechten. Alle
misdrijven door inlanders jegens elkander begaan, moesten berecht
worden door drie Rechtbanken van Ommegang, die uit den
voorzitter en een der beide leden van de Raden van Justitie
bestünden. Alle rechtsgedingen, ’tzjj civiele of crimineele, waarin
Europeanen of inwoners van de drie hoofdplaatsen betrokken
waren, werden voor de drie Raden van Justitie behandeld, wien
evenwel voor kleine civiele zaken de zoogenaamde requesten-
kamers, geschoeid op de leest der Engelsche Courts of requests
for small debts, voor kleine strafzaken de jurisdictie der Magistraten
waren ter zijde gesteld. De jurisdictie der voormalige
Sohepensbank te Batavia ging deels over aan den Hoogen Raad,
deel8 aan eene Bank van Magistraten, uit een voorzitter en drie
leden bestaande en bijgestaan door twee baljuws, een voor de Stad,
en een voor de Ommelanden, en door een waterfiscaal voor
het opzicht over de havens en de politie op de schepen. Dood-
vonnissen vereischten steeds de goedkeuring van den Luitenant-
Gouverneur, die tevens gratie of verzachting van alle lijfstraf-
fen mocht verleenen. Een zeer bedenkelijk beginsel werd ge-
huldigd door den Luitenant-Gouverneur in Rade de macht te
verleenen om uitspraken voorloopig te schorsen en zelfs het
onderzoek te stremmen. Eindelijk werd, zooals van de geheeht-
heid der Britten aan de rechtspraak door Gezworenen te wachten