te Salatiga den 12^n September, op denzelfden dag waarop
te Jogjakarta twee Pangerans, die tot nog toe trouw aan dege-
vestigde orde van zaken hadden voorgewend, zieh van den jon-
gen Sultan trachtten meester te maken, om hem Dipa Negara
in handen te spelen,en, toen hun toeleg verijdeld was, zieh door
de vlucht wisten te redden. Dit beloofde niet veel goeds van de
gevolgen des gedanen staps, die dan ook werkelijk het bewijs
van onmacht en verlegenheid niet waard bleken dat de Regee-
ring daardoor voor de oogen van ganseh Java gegeven had. De
brieven door Sultan Sepoeh aan de hoofden van den opstand
geschreven, werden door Dipa Negara in het geheel niet, door
Mangkoe Boemi met hooghartige weigering om iets met de Euro-
peanen of hun handlanger te doen te hebben, door de andere
afgevallen prinsen ontwijkend beantwoord, en Mangkoe Di-ning-
Rat, het eenige hoofd van beteekenis dat voor het einde des
jaars zijne onderwerping aanbood, werd daartoe meer door den
voorspoed onzer wapenen in Kadoe en het beleid van Kolonel
Cleerens, dan door eerbied yoor zjjn grootvader, Sultan Sepoeh,
bewogen. Karakteristiek was eene der voorwaarden zijner on-
derwerping, dat namelijk het lijk zijns vaders, die als deelge-
noot der ballingschap van Sultan Sepoeh te Amboina gestorven
was, vandaar naar Java teruggevoerd en in het voorvaderlijk
graf bijgezet zou worden.
Gelukkig dat Generaal de Kock wijs genoeg was, om niet, zoo-
als sommigen verlangden, de steeds uitblijvende günstige gevolgen
van Sultan Sepoeh’s verheffing af te wachten, maar met de thans
toestroomende versterkingen de vijandeljjkheden voort te zetten.
Het was hoog noodig Soerakarta tegen des vijands aanhoudende
invallen en strooptochten te beveiligen en de hoofdstad des Soesoe-
hoenans te dekken. Die taak werd aan Kolonel Cochius toever-
trouwd. In versohillende ontmoetingen werden aan Dipa Negara
meer of min belangrijke verliezen toegebracht, en den lö^n October
werd hij zelf, bij den strijd om het bezit der dessa Gowok,
weinige palen van Soerakarta, in borst en dij gewond, terwijl
zijne scharen vier dagen later werden overhoop geworpen in een
gevecht dat op de Javanen bijzonderen indruk maakte, daar het
door den Soesoehoenan in persoon werd bestuurd. Blijvende
voordeelen werden echter niet verkregen, en de vjjand bleef
zijne taktiek om onze troepen aanhoudend te verontrusten en emsti-
ge gevechten te vermijden, waarin hij nu ook geholpen werd door
de bezwaren die de regentjjd voor de bewegingen van Euro-
peesche troepen oplevert, over het geheel met günstig gevolg
voortzetten. De vooruitzichten waarmede het jaar 1827 werdin-
getreden, konden nog op verre na niet günstig genoemd worden.
De Generaal de Kock, door de ervaring geleerd, werd er nu
op bedacht een nieuw stelsel van oorlogvoeren tegen zijn ge-
vaarlijken vijand in praktijk te brengen. Het bestond daarin, dat
elke voet gronds op den vijand veroverd, door de oprichting
eener kleine benteng of schans met blijvende bezetting tegen zjjn
terugkeer werd gewaarborgd. De bentengs werden allen onder-
ling door wegen verbonden, en door kleine mobiele kolonnes, uit
Europeesche en inlandsche troepen samengesteld en die steeds
marschvaardig werden gehouden, moest de gemeenschap tusschen
die versterkingen onderhouden en het doordringen van den vijand
tusschen de posten belet worden. Op deze wijze hoopte men
het terrein van den opstand te beperken en eerlang tusschen de
rivieren de Prâgâ en de Bâgâwântâ te besluiten. In weêrwil van
het hardnekkig verzet werd dus om den vijand een cordon ge-
trokken, dat gedurig nauwer werd toegehaald. Deze nieuwe taktiek
is in de geschiedenis van dezen oorlog onder den naam van
het b e n t e n g s t e l s e l bekend. Ongelukkiger wjjze kon het corps
expéditionnaire troepen, op aandrang van den Commissaris-Generaal
iD het laatst van 1826 in Nederland uitgerust, met het doelom
den vijand door eene sterke macht in eens te verpletteren, nadat
het in Mei en Juni 1827 allengs te Samarang was aangekomen,
voor deze nieuwe wijze van krijgvoeren slechts weinig dienst
bewijzen, dewijl du Bus aan de meening bleef vasthouden, dat
deze troepen in hun geheel tegen den vijand moesten worden
aangevoerd. Bij de hooggaande gesehillen hierover, tusschen den
legerbevelhebber en den Commissaris-Generaal gerezen, werd
wel ten slotte de generaal de Kock door de Regeering in het
Moederland in de hoofdzaak in het gelijk gesteld, maar inmid