
 
        
         
		I!re bm ’s  erste Nachrichten  über  das Brutgeschäft  scheinen,  wie  er  neuerdings  
 selbst  zugibt,  unzuverlässige.  Nach, diesen  würde  die Art  im Mai  bis  Juli  in  selbstgegrabenen  
 3—4'  tiefen  Böhren  hoher  Flussufer  brüten  und  5 — 6  grauliehe  mit  
 dunkleren  Punkten  getüpfelte  Eier  legen.  A llen   fand  aber  das  Nest  in  Egypten  
 Anfang  März  mit  5  Eiem  von  rein  weisser  Farbe.  H e u g lin ,  T r is tram   und  
 L a y a rd   bestätigen  diese  Angaben  vollständig.  L a y a rd   fand  das  Nest  mit^  6  
 weissen  Eiern  im  November  an  den  Ufern  des  Zoetendals  Vley;  Adams  noch  im  
 December  in  Egypten.  Die  interessantesten  Nachrichten  theilt  indess  T r is tr am   
 mit,  der  von  C.  rudis.  bei  Ain  Mundawarah  in  Palästina  eine  an  30  Paare  starke  
 Kolonie  brütend  antraf.  Ende April  waren  die Nesthöhlen  mit  4—6 weissen Eiern  
 belegt,  Ende  Mai  enthielten  sie  meist  flügge  Junge,  einzeln  aber  noch  Eier.  Im  
 November  begegnete  T r is tr am   immensen  Schaaren  dieses  Eisvogels  an  der  Seeküste. 
   Sie  waren  sehr  scheu.  Nach  Brehm  ist  die  Art  in  Egypten  äusserst  zutraulich. 
 Fam. Meropidae,  Leach. 
 Genus Merops,  L in n é . 
 (79)  i.  Merops  superciliosus,  L in n é . 
 Jüngerer Vogel  und Winterkleid, 
 Apiastet- madagascariensis,  B r is s .,  Om.  Vf.  (1760)  p.  546.  t.  42.  f.  1.  -   Le  Patirich,  Buff.,  
 Hist  ois  VI.  p.  495.  'f-  PI.  etil.  259.  —  Supercüious  Bee-eatér,  L a tTi.,  Gen.  Syn.I.  p.  673. —  
 B e c h s t ,  VOtnebu  I.  p.  550.  -   Id.  Gm.  Bist.  IV.  p.  127  (cum  var. M i   Merops;  super-  
 ciliosus,  L in n é ,  S.  N.  (1766)  p.  183.  - G m l . ,   S.  N , (1788)  p.  461,  -   L a tb .,  Ind.  Om.  
 p.  271.  —.  B e ch st.,  Uebcrsets.  IV.  p.  1 6 9 .* -  V i e i l ! ,   Enc.  Mêth.  I.  p.  279  feum  var.  a).  -   
 S h aw ,  Gen.  Zool.  VIII.  p.  160.  —  Grand  Guêpier,  S g a n z in ,  Mém.  de  la  Soc.  hist.  nat.. de  
 Strassbourg.  vol.  in .  p.  30.  —  Guêpier  rousse-gorge,  L e v a ill.,  Hist.  Guêp.  t.  16. —  M.'rufi-  
 collis,  V ie ill.,  Nouv.  Dict.  XIV.  p.  22.  —  id.  Enc. Mêth.  I.  p.  391.  Guêpier  B om Æ im  
 rousse-tête,  L e v a ill.  t.  19  (ungenau).  —  M.  ruficapiUus,  V ie ill.  p.  392. —  M.  superciliosus,  
 R e ic h b .,  Handb.  p. 74.  sp. 153.  t. 448. f. 3242..  (NimhLevaill.  1.19). r>.Bp„  Camp. p. 161.,-  
 M.  aegyptius,  R e ichb.  p.  64.  sp.  139. t. 443.  f. 3545—46. —  M.  superciliosus.  H a rtl.,  J .f . Om. 
 1860.  p.  87.  -   id.  Madag.  p.  31.  id.  J.  f.  Om.  1861.  p.  106.  -   S p e r lin g ,  Ibis.  1868.  
 p.  289. —  N ew to n ,  Ibis.  1862.  p.  272. —  id.  ib.  1863.  p.  341. 
 Alter Vogel. 
 Merops persica,  Pall.,  Un.  H.  app.  p.  708.  No. 16.  t. D.  -   id.  Zoogr. Rosso-as.  I.  (1831)  p. 440.  -   
 M.  superciliosus,  var.  ft  Gml.,  S.  N.  p.  461.  -   V ie ill.,  Enc.  Mêth.  p.  279.  ^  L a th ,,Jnd.  
 Om.  I.  p.  271.  —  id.  Gen.  Hist.  IV.  p.  228.  var.  B.  —  id.  Abyssmian  Bee-eater.  p.  129. —  
 Guêpier  Savigny,  L e v a ill.  p.  30.  t.  6  et  t.  6.  b.  (var.).  -   M.  Savignyi,  Cu v.,  Rêg.  cmw,  t   
 p.  44.3.  -   S av ig n y ,  Erp.  d'Égypte.  tome XXXIH.  p.  371.  Ois.  pl;  4.  f.  3.  -  M.  supercihoms,  
 L ic h t  ,  Doubl-Verz.  1823.  p.  13,  —  M.  Samgnyi,  Sws.,  B.  W.  Afr.  II.  p.  77.  t.  VH.  
 T em m, Man.  d'Orn.  Vf.  (1840)  p.  649  (cum'var.  A.  Malh.,  Faune  omüh.  delaSiaH. 
 (1843)  P  141  —  M.  aegyptius,  Bp.,  Fauna  Ital. t .   25.  1.  -   S c h in z ,  Europ.  Fauna  (1840)  
 p  271  t  1.  1 M. persica,  Keys,  et Blas.,  Wirbelth.  Emop.  p.  1 4 9 ^ ,S c h l e g . ,   Ree.  ent. 
 T.TTT  ■   Lindermayer,  Vög.  G r ie c h e ^ (1860)  p.  45.  —  M. persicus,  aegyptius,  Samgnf  
 et  superciliosus,  G. R. Gray,  Gen.  o f B.  I.  p.  86.  -  M.  Vaillamti,  Bp.  (1839).  -   id. M.  Vad  
 lanti,  aegyptius  et Samgnyi,;Conep.  p.  161.  -   idrM .  aegyptius,  Rev.  xrrit.  de  VOm.  eur.  (18ÖU)  
 p  p39.      M.  superciliosus,  Riipp.,  Neue  Wirbelth.  p.  72, '-44  id.  Syst.  Hebers,  p.  23.  — 
 M. Samgnyi,  H a rtl.,  Verz.  flrem,  Samml.  (1844)  p. 15.  —  id.  J . f .   Om.  1854.  p. 6.. —  id.  Orn.  
 W.  Afr.  p.  38. —  id.  M.  Savignyi  et  aegyptius,  J . f .   Qm.  1861.  p.  106,  —  M.  Samgnyi,  D u b 
 o is ,  Ois.  de  l’Eur.  t.  118  (opt.).  —  R e ic h b ./ Handb.  p.  140.  t.  444.  f.  3225— 26.  —  id.  
 Blepharomerops  Samgnyi,  superciliosus  et  aegyptius.  p.  82.  —  M.  chrysocercus,  aegyptiu»  et  
 superciliosus,  Cab.,  Mus.  Hein.  II.  p.  139  et  140.  —  M.  superciliosus,  H eu g l, f Syst.  Uebers.  
 N.  138.  id.  Ibis.  1859.  p.  340.  —  id.  M.  aegyptius,  Fawna  d, Rothen  Meeres.  No.  46.  —  id  
 J.  f .   Om.  1862.  p.  402.  -   id.  J.  f.. Om.  1864.  p.  334.  -   id.  1867.  p.  201.  -   M,  Savigmi,  
 K irk ,  Ibis.  1864.  p.  324.  —  M.  superciliosus,  Sciait.,.  Ibis.  1864.  p.  299  (MohiUa).  M.  
 persicus,  B ly th ,  Cat.  B.  As.  Soc.  Beng.  (1849)  p. 52. —  id.  M.  aegyptius,  Ibis.  1866. p. 344  'Û  
 H o rsf.  et  M o o re ,  Gat.  B.  E.  I.  H.  I.  (1854)  p.  89.  -   J e r d ,   B.  o f  Ind.  I.  p.  209.  Í L   
 Sch ieg e l,  Mus.  P.  B.  Merops.  p.  2.  —  M.  superciliosus,  F in s c h ,  f .   Orn.  1867.  
 p.  239 — 245. —  Schleg.  et  P o lle n ,  Recherch.  Faune  de Madag.  1867.  p.  6Q.  —  M.  Samgnii  
 et  aegyptius,  L a y a rd ,  B.  S.  Afr.  p.  69. —  M.  aegyptius,  A n tin .,  Gated,  p.  29.  —  Hartm.,  
 Uébersetz.  J. f .   Orn.  1866.  p.  202.  —  M.  Samgnyi,  S p e r lin g ,  Ibis. .1868.  p. 289  (Savignyi  und  
 suqeraliosus  2 Arten).  .—  E ve rsm .,  J . f .   Om.  1853.  p.  291  (Kasp.  Meer).  —  De  F ilip p i,  
 Viâggià  in  Persia  (1865)  p,  345.  -A --T ristram ,  Proc.  Z.  S.  1864:  p.  433  (Palästina).’ —  id’  
 Ibis.  1859:  p.  27  et  1866.  p.  83.  —  Ibis.  1864.  p.  73  (M a te ) .« #  A.  B rehm ,  J.  f.  Orn,  1853.  
 p.  455  (Zug).—|j  id.  J . f   Om.  1856.  p.  398.  —  id.  Habesch.  p.  210.  —  A lle n ,  Ibis. 1862.  
 p.  359. —  Gu'rney.  Ibis.  1861.  p.  132  (Natal)..jj* M o n te iro ,  Ibis.  (862.  p.  334.  —  id.  Proc.  
 Z.  S.,  1865.  p.  96.  — M.  superciliosus,  Cab.,  ».  d.  Dechen,  Reisen.  III.  p.  35. 
 Ungenügende  Beschreibung  (av.  juu.). 
 Merops^  aegyptius)  F o r s k a l   (nec  L ic h t.,  nec K itt).),  Icones  rer.  nat.  quas  in  itinere  orienfati  
 depingi  ciiravit.  Post  mortem  'auctoris  ed;  Carsten Niébuhr  (1776)  p.  1.  sp.  2.  - - ‘ Indian  Bee-  
 eater,  var.  2,  L a th .,  Gem.  Syn.  I.  p.  670.  —  id.  Gen.  Hist.  TV.  p.  124.  —  B e c h s t.,  Lath.  
 Uebersetz.  I.  p. 549. —  Merops  viridis,  var. y,  Gml.,  S. N.  p. 461. —  L ath.,  Ind. Om. p. 269. —  
 Be chst.  IV.  p.  161.  var.  b.  —  M.  aegyptius,  V ie ill.,  Enc.  Mêth.  p.  276. 
 Artefact. 
 Guêpier  h collier .et  h  1res  longue queue,  Sonnini,  éd.  Buff.  tom. 54.  p. 277. —  V ie ill.  Enc. Mêth  
 p.  393.  —  R e ic h  h.,  Hamdb.  p.  66. 
 Diagn.  Ad.  Supra  laetè  et  dilute  viridis,  nitore fahescente;  fronte àlbido,  
 postiifê  caerùleseente,  supereiliis  dilute  cyaneis;  taenia per  óculiim niara,  
 infra  ryanea-marginafa;  mentó  flavo;  gula  saturate  rufa;  pector0et  
 abflomixie.  caerulescente-viridibus;  subalaribus  pallide ferrugineis ;  rectpfl  
 cibus  duabus  intermediis  reliquis  27<t"  longioribus,  ápice  nigricantibus;  
 rostro  nigro;  iride  coccínea. 
 Jun.  Supra  viridis,  capite  et  eolio  conspicue  rufo -brunnescentibus ;  vitta  
 suprácilíari  hreviberylliria;  altera  latius per  oculum  ductd  nigra,  hác’  
 infra  a  mentó  indé  albo  marginata;  mentó  albo;  gutturé  dilute  cinfict-  
 tnomeo. 
 Long.  lO 'f 1;  rostr.  1“  4 '" ;  al.  5"  6 "';  caud.  3"  10'".. 
 S  alt.  Dongola  (Savignyi,  auct.).  Dunkelgrasgrün,  auf  dem  Bauehe  und  den  
 unteren  Schwanzdecken  etwas  ins  Malachitgrüne  ziehend;  die  Oberseite,  namentlich  
 die Aussenfahne  der Schwingen  und  der Schwanz,  zeigt  unter  gewissem Lichte  
 einen,  den  meisten Bienenfressern  eigenthümliehen,  goldgelblieh-rostfarbenen  Schimmer; 
   Bürzelfedern  am  Ende  beryllblau;  die  letzten  Schwingen  2.  Ordnung  mit  
 breitem,  düster  grünblauen  Ende;  Schwingen  an  der  Innenfahne  breit  bräunlich  
 gerandet,  gegen  die  Basis  zu  zimmtrostbraun,  mit  schwärzlichem  Endrande- 
 12»