
 
        
         
		vor  sich  hatte.  K o lb e   (Reise.  I.  p.  152)  macht  auf  den  kapischen  Wiedehopf  
 zuerst  aufmerksam;  V ie illo t  beschreibt  ihn  später  ausführlich.  L e v a i l l a n t ’s  
 nicht  mehr  wiedergefundener  „Largup“  (U.  monolophus,  Wagl.),  ohne  jede  Querbänderung  
 auf  Flügeln  und  Schwanz,  scheint  ein  Kunstprodukt,  welches  vorzugsweise  
 auf  dieser  Art  beruht. 
 Die  Verbreitung  von  U.  africana  erstreckt  sich  über  den  Süden  (Damaraland,  
 Kapländer,  Kaffernland,  Natal)  und  Osten,  wo  ihn  K irk   im  Gebiete  des  Sambesi,  
 sowol  im  Inneren  als  nahe  der  Seeküste,  indess  überall  selten,  antraf.  Die  Eingeborenen  
 schätzen  den Vogel,  der  unter  dem Namen  „kleiner Doktor“  bekannt ist.  
 Ueber  die  Lebensweise  fehlen  alle  Nachrichten.  —  Die  von  B a rb o z a   erwähnte  
 U.  capensis  aus  Benguela  bezieht  sieh  wol  auf  decorata. 
 Germs  Irrisor,  Less. 
 (89)  l.  Irrisor  erythrorhynchus,  (Lath.) 
 Rothschnäblig. 
 a.  S c hw a rz   m it  s ta h lv io le ttem   Scheine. 
 Red-büled  Promerops,  L a th .,  Gen.  Syn.  Suppl.  I.  p.  124.  pl.  10.  —  id.  Upupa  erythrorhynchos,  
 Ind.  Om.  (1790)  p. 280.  t. 34.  -§ffjBechst.,  Uebersetz.  I. (1793) p. 570. —  id.  IV.  p. 175. t. 34. —  
 M illa r ?  IU.  Nat.  Hist.  pl.  52.  —  S haw,  Nat.  Mise.  t.  533. —  id.  Gen.  Zool.  VIII.  pl.  18.  —  
 Red-büled  Promerops,  L a th .,  Gen.  Hist.  IV.  (1822)  p.  109.  t.  67. 
 b.  G o ld g rü n . 
 Upupa  viridis,  L ic h t,  se n .,  Cat.  rer.  rar.  nat.  Hamburg.  (1793)  p.  22.  No.  219.  —  Be chst.,  
 Lath.  Uebersetz.  II.  p.  365.  IV.  p.  176. 
 c.  V io le t t s t a h lb l a u ;   B r u s t  u n d   Bauch  grün. 
 Le  Promerops  a  bec  rouge,  V ie ill.,  Ois.  dor.  p.  20.  pl.  6.  —  Promerops Moqueur,  L ev a ill.,  
 Hist.  nat. Prom.  t.  1.  2  et  3  (jun.).  —  L ev a ill.,  Reise,  übersetzt  von  F ö r s t e r .  I.  p.  373  (uit-  
 lager).  -4-  L e s s .,  Man.  d'Orn.  II.  p.  4.  —  FalcineUus  erythrorhynchus,  V ie ill.,  Noiiv.  Dict.  
 vol. XXVIII. p. 163. —  id.  JEnc. Meth.  p. 577. —  Nectarinia  erythrorhyncha,  L icht.,  Doubl.-Verz.  
 p.  15.  —  Epimachus  erythrorhynchus,  W ag l.,  Syst: av.  Epimachus.  sp.  4.  —  R ü p p .,  Neue  
 WirbeUh.  p.  73.  —  Irrisor  capensis,  L e s s .,  Tr.  d'Orn.  p.  239.  —  Promerops  erythrorhynchus,  
 H a rtl.,  Verz.  Brern.  Samml.  1844.  p.  16.  —  R ü p p .,  Syst.  Uebers.  p.  28.  —  Irrisor  erythro-  
 rhynchus,  G.  R.  G ray ,  Gen.  o f B.  I.  p.  90.  —  B p .,  Consp.  p.  410.  —  M ü lle r ,  J.  f.  Örn.  
 1855.  p.  12.  —  Heugl.  Syst.  Uebers.  No.  146.  —  S c la t.,  Contrib.  Orn.  1852.  p.  124.  
 R e ic h b .,  Handb.  p.  322.  t.  597.  f.  4041.  —  Irrisor  senegalerisis,  S t r i c k l . ,  Proc.  Z.  S.  1852.  
 p.  216. —  J a rd .,  Contrib.  Om.  1852.  p.  57  (Irrisor  erythrorhynchus).  —  S tric k l.  et  S c la t.,  
 Contrib.  1852.  p.  154.  —  Cab.,  v.  d.  Decken,  Reisen.  HI.  p.  34. 
 Fl.  Schw.  F  L. 
 5"  4"  19'"  8'"  • 
 Benguela;  hier  nach M o n te iro   häufig. 
 Die  junge  ü.  africana,  die  Wagl e r  mit  den  Worten  „remigibus  secundariis  trifasciatis“  
 beschreibt,  bezieht  sich  wahrscheinlich  auf  diese  Art.  Ebenso  die  Heimatsangabe  Kongo  .und  
 Malimbe,  welche  V ie illo t  für  africana  erwähnt. 
 Irrisor  erythrorhynchus. 
 Irrisor  smegalensis,  H a r tl.,  W.  Afr.  p.  43.  -   id.  J. f ,   Oro.  1861.  p.  108.  I.  erythrorhynchus,  
 A.  B rehm ,  J   f .   Om.  1853.  p.  456.  —  id.  1858.  p.  404.  —  id.  Promerops  erythrorhynchus,  
 Habesch.g.  211  et  279.  ■  G r ill,  Anteckn.  p.  40.  —  Irrisor  capensis  et  senegalensis,  Caí).,  
 Mus.  Hein.  II.  p.  130.  —  I.  erythrorhynchus,  G u rn e y j  Ibis.  1862.  p.  27.  —  M o n te iro ,  Ibis. 
 1862.  p.  334.  —  H eu g l.,  J . f .   Om.  1864.  p.  263. —  A n tin .,  Cat.  p.  32.  U »H a rtm .,  Uebersetz. 
   J.  f.  Om.  1866.  p.  205. —  A n d e r s s o n ,  Ibis.  1865.  p.  550. —  H a r tl.,  Proc.  Z.  S.  1867  
 p.  824. — B ia n c o n i,  Spee.  zool.  Mosamb.  XVIH.  (1867)  p.  320. 
 Schivarzsclinäblig. 
 Le  Promérops Mogueur,  var.  L e v a ill.,  Hist,  Prom.  t.  4.  —  FalcineUus  senegalensis,  Vieill,,  
 Nom.  Dict.  vol.  28.  p.  168. —  id.  Enc.  Méth.  p.  580.  4L  Red-büled Promerops,  var.  A,  L a th  ,  
 Gen.  Hist.  p.  110.  —  Nectarinia  melanorhyncha,  L ie h 't,  Doubl.-Verz.  (1823)  p.  15ß ^ E p i - 
 machus melam&rhynchus,  W ag 1.  gp. 3. —   Promerops  senegalensis,  S w s.,  B.  IV. Afr.  H. p. 117._ 
 Irrisor  melanorhynclius,  G.  S.  G ray ,  Gen.  o f B.  I.  p.  90.  t.  31.  —  Bp.,  Consp.  p.  410.  —  
 R e ic h b .,  Handb.  p.  323.  t.  597.  f.  4042  (jung).  —  Promerops  melanorhynchus,  H a r th ,  Zur  
 Fauna  u.  Gäa  der  westafr. Küstenl.  1850.  p.  19. —  Irrisor  meta/norhynchus, M ü lle r ,  J.  f.  Orn.  
 1855.  p.  12.'—  Promerops  senegalensis,  S c la t.,  Rep.  Coll.  Somali  Country.  1860.  p.  ÍÓ.  —  id.  
 Ibis.  1860.  p.  244.  —  Irrisor  sp.  nov.t  (BVytUi  in  litt.),  H eu g l.,  Fauna  des  Rothen Meeres.  
 No:  51.  —  id.  I.  Blythii,  „H a rtl.“ !,  J. f .  Orn.  1867.  p.  202.  —  Rhinopomastes  cyanoleucos  
 (part),  P a u l  v.  Wlirt.,  Icon.  ined.  No.  56.  —  H eu g l.,  J. f .   Orn.  1867.  p.  301. 
 Diagn.  Capite,  gula  et  dorso  violascente-chalybeo  viridique  nitidissimis;  
 collo,  pectore  et  epigastrio  magis  mridi  et  purpurino-resplendentibus;  
 uropygio  crissoque  mmdi^violaceis;  abdomine  nigro,  nitore  virescente;  
 remigibus  rectriczbusque  supra  nitide  violascente- chalybeis,  ternis  latera-  
 libus ■  apicetm  versus  maculis  duabus  albis,  • intermediis  unicoloribus;  
 remigibus  3  primis  macula  alba  interna,  seque,nt ¡bus  q uoqu>i  externa  
 notatis;  rostro  subarcúato  et  pedibus  ruberrimis;  iride Jusca. 
 Foem.  Minor,  rostro  breviore. 
 Jun.  Rostro  fuscescente-nigro;  ptilosi  nigricante^viridi;  gulae  plumis  
 subrufescentibiis. 
 Longi  V¿MP‘;  rostr.  1"  11“ ';   al,  5“ ;  cauä.  6“ ;  tars.  10'“ . 
 Kopf,  Hals,  Mantel,  Schultern  und  die  Unterseite  bis  zum  Unterbauche  glänzend  
 broneegrün,  am  dunkelsten  auf  der  Kehle;  an  der  Stirn,  den  Schultern,  auf  
 Brust  und  Oberbauch  die  Federspitzen  messingbräunlich  scheinend;  die  Federn  an  
 der  Basis  graulichschwarz,  über  die  Mitte  mit  kupferroth  scheinender,  verdeckter  
 Querbinde;  Unterbanch,  Schenkel,  After  und  untere  Schwanzdecken  schwarz  mit  
 purpurviolettem Metallschimmer; letzterer auf den unteren Flügeldecken noch lebhafter,  
 ebenso  auf  dem  Bürzel  und  den  oberen  Schwanzdecken; „Schwingen  und  deren  
 Deckfedern  tief  stahlblau  scheinend,  die  der  1.  Ordnung  an  der  Aussenfahne  und  
 Spitze  mehr  stahlgrün,  und  auf  der  Mitte  der  Innenfahne  mit  breiter  (c.  
 weisser  Querbinde,  die  sich  auf  der  4.  bis  10.  auch.liber  die  Aussenfahne  zieht;  
 ie  Deckfedern  der  1.  Schwingen  an  der  Innenfahne  mit  verdecktem  weissen  
 Spitzenflecke;  obere  Flügeldecken  purpurviolett  scheinend,  die  kleinsten  am Unterarme  
 mit  prachtvoll  kupferroth  scheinendem  Endsaume;  die  2  mittelsten  Schwanzfedern  
 purpurviolett  wie  der  Bürzel,  gegen  das  Ende  zu  mehr  stahlblau;  die  
 übrigen  tief  stahlblau  wie  die  Schwingen,  nur  an  dpr  Basis  der  Aussenfahne  pur-  
 purviolett;  die  äusseren  3  Federn  vor  dem  Ende  mit  breiter  (c.  6"')  weisser  
 Querbinde,  die  auf  der  Aussenfahne  ein  wenig  weiter  von  der  Spitze  entfernt  ist