kunnen noemen, daar zij later meestal niet meer gebruikt
worden, zijn voor een groot deel de gewone Arabische, zooals
Mohammed, Ahmed, Joesoef, Ali, Abdallah, en voor de meis-
jes Aischah, Fatimah, Aminah enz., ofschoon daarnevens ook
vele inlandsche of van andere vreemde afkomst voorkomen,
zooals Sariman, Sidin, Patra en andere. Geringe lieden behouden
dezen naam totdat hun een kind is geboren en laten zieh van
dat oogenblik de vader en moeder van dat kind noemen, b. v.
Pak (of Pa) Dojok, de vader van Dojok, Bijang Kasiman, de
moeder van Kasiman, Bok Menir, de moeder van Menir, enz.
Doch dit karan anak (zieh noemen naar zijn kinderen) is niet in
zwang bij personen uit de hoogere standen; maar deze zijn gewoon
bij hun huwelijk of de aanvaarding eener betrekking een naam aan te
nemen die bijna altijd uit twee Kawi-woorden is samengesteld,
waarvan de verbinding dikwijls zeer willekeurig en soms geheel zin-
ledigis. Worden zij later tot hooger rang bevorderd, dan verwisselen
zij dien naam vaak weder met een anderen, die een nog voor-
namer aanzien heeft, terwijl zij daarentegen, wanneer zij hun
rang verliezen, soms den kindernaam weder aannemen. Voorbeel-
den van zulke namen, die niet met de gewoonlijk daaraan toe-
gevoegde adellijke of ambtelijke titels moeten verward worden
zijn b. v. Tjäkrä negärä (radpijl des rijks), Soemä wirjä(bloem
der macht), Djäjä di poerä (overwinning, puik der stad), enz.
Ook behoort daartoe Pakoe boewänä (spijker der wereld), de
naam dien steeds de Soesoehoenans van Soerakarta voeren. Het
is duidelijk dat deze namen zeer met de Arabische laqabs over-
eenkomen, terwijl eindelijk het karan desä (zieh noemen naar
zijn dessa), dat vooral in verbinding met den niet adellijken,
maar aan alle door ouderdom of stand eerbiedwaardige mannen
toekomenden titel Kjai schijnt voor te komen, b. v. Kjai
Panuraga, Kjai Madja enz., aan de Arabische nisbah’s herinnert,
die ook voor een groot deel aan namen van plaatsen ontleend
zijn; Dat geestelijke personen en hadji’s zieh gaarne bij Arabische
namen laten noemen, behoeft nauw jopmerking ').
') Het onderwerp hier hehandeld is nog zeer weinig onderzoeht. Vgl Cohen Stuart
in T. v. H. 1. 1869. I . 365.
Men zal licht bevroeden dat een volk, zoo op vormen gesteld
als de Javanen, ook de overbrenging der dooden naar hun
laatste rustplaats met tal van ceremonien omringd heeft. De hoofd-
zaken beantwoorden echter geheel aan de voorschriften van den
Islam, en de vreemde toevoegselen zijn minder menigvuldig dan
bij andere plechtige gelegenheden, indien wij de offers voor de
dooden uitzonderen, waarover reeds vroeger gesproken is *). De
algemeene regelen van den Ilälam omtrent de reiniging derlijken
en de doodskleederen worden, behoudens wellicht enkele kleine
wijzigingen, gevolgd; maar het gebed voor den overledene
wordt niet, gelijk het eigenlijk behoort, door een der bloedver-
wanten, maar steeds door een priester verricht. Dit heeft de-
zelfae reden waarom op Java zoo vele door den Islam gevorderde
religieuse handelingen aan den priester worden overgelaten:
volslagen onbekendheid der leeken met de taal die daarbij moet
gebruikt worden. Deze priester ontvangt voor zijne moeite kinang
en bidgeld. De offerande die verricht wordt omstreeks het tijd-
stip dat het lijk wordt weggedragen, en die den naam van
soertanah draagt, möge een Javaansch bijvoegsel zijn, maar de
spoed waarmede begraven wordt (binnen 24 uren na het overlij-
den), en de haastige stap waarmede zieh de lijkstoet beweegt,
beide te verklären uit de onreinheid die aan de ljjken wordt
toegeschreven, stemmen geheel met het algemeen gebruik der
Mohammedaansche landen overeen. Op Java worden alleen de
aanzienlijken en gegoeden in doodkisten begraven, terwijl de
lijken van geringe lieden op een bamboezen Stellage worden ge-
legd. De baar waarop deze kist of Stellage grafwaarts gedragen
wordt, heet bandoesä. De lijkstaatsie wordt geopend door twee
of meer in ’t wit gekleede priesters, die den ganschen weg
over hardop bidden; en daarop volgen eenige personen die eene
met wit linnen bekleede pet dragen. Men brandt wierook voor
het lijk uit, versiert het soms met bloemen, en houdt daarboven
een pajong, aan wier knop een witte doek is gehecht, en wier
steel met wit linnen is omwonden. Men strooit geld längs den