van haren vader en de overige grooten, allen in grootkostuum,
het huis uit, en terwijl de anderen vöör de tent bleven staan',
ging de echtgenoot naar binnen, maakte op zjjn knieën een sla-
mat (eerbiedige begroeting) voor zijne vrouw, en sneed daarop
met zijn kris de sarong van onder tot boven door,. waarna hij
dat wapen op den grond wierp en, evenals de buiten de tent
staande hoofden, zieh snel verwijderde.
Aan de jonge vrouw werd nu de door het zevenmaal begieten
doornat geworden sarong ontnomen, en daarentegen werd zij be-
hoorlijk in de doorgesneden sarong gewikkeld, waarna zij zieh
naar eene afgezonderde kamer begaf. De vrouwen die met haar
in de tent waren, zetten zieh op stoelen bij de deur dier kamer,
en de overige vrouweljjke bloedverwanten, die tot dusverre
buiten de tent waren gebleven, plaatsten zieh daarnevens op
matten. Ylak voor de deur werd een fraai tapijt nedergelegd,
waarop een sirihdoos en een spuwbekken. Na een half uur
kwam de jonge vrouw naar buiten, prächtig gekleed en schit-
terende van edelgesteenten, plaatste zieh op het tapijt en ge-
bruikte sirih. De hoofdkleur van haar kleed was zwart, evenals
van de eerste toempeng. Maar zesmaal achtereen verwijderde
,zÿ zieh weder en keerde terug in een ander, maar even prächtig
toilet, waarvan steeds de hoofdkleur aan de kleur der na el-
kander gebruikte toempengs beantwoordde. In de laatste kleeding
gebruikte zij met de overige vrouwen een déjeuné, en na den
afloop daarvan werd aan elk der aanwezige vrouwen een porse-
leinen kom met roedjak aangeboden, terwijl zij ieder een opgerold
sirihblad, met een gouden, een zilveren en een ijzeren naald
vastgestoken, en een potje met zeven balletjes rijstdeeg, gekleurd
als de zeven toempengs, tot afscheid mede naar huis kregen.
Ongetwijfeld hebben deze plechtigheden, gelijk andere van
dien aard, een symbolische beteekenis , die zieh gedeeltelijk wel
laat gissen, maar waarin het toch altijd gevaarljjk is zieh te
verdiepen, dewijl men zieh aan velerlei misvatting bloot stelt. Men
mag wel aannemen, dat ook de Javanen zelyen in den regel zieh
om den waren zin zulker plechtigheden weinig bekommeren, maar
slechts het voorbeeld volgen hun door vroegere geslachten gegeven.
Na het tingkeb volgen nog offers van dawet, eene uit klonten van
rjjstmeel of geraspte aardvruchten met een saus van kokosmelk
en suiker bereide lekkernij, in de achtste en negende maand.
Bij herhaalde zwangerschap worden eveneens maandelijksche
offers aangeboden; doch het ngebor-eborri en het tingkeb blijven
tot de eerste zwangerschap beperkt.
Bij de bevalling zelve komt het bijgeloof der Javanen niet
minder aan den dag. Onder andere zijn zij van meening, dat de
tegenwoordigheid des vaders de verlossing bespoedigt, omdat
het kind naar zijn vader verlangt. Daarom, wanneer de vader
afwezig of reeds overleden is, laat men hem bij het kraambed
vertegenwoordigen door een rijststamper, welks eene einde men
met een hoofddoek omwindt. De veertigdaagsche reiniging (adoes
nipas) die de Islam van de kraamvrouwen vordert, gaat voor
de arme lijderes met gruwzame mishandelingen gepaard. Men
legt haar op den buik met een bezem onder het hoofd, en de
vroedvrouw trapt haar op den rüg om het bloed te doen weg-
vloeien, en brengt haar daarna in het bad. Wanneer zij dit ver-
laat, krijgt zij een mes in de hand, om zieh de booze geesten
van het lijf te houden, en moet zij driemaal over een bos halmen
van zwarte ketan stappen, en daarna legt men haar naast haar
kind op hooge kussens, met een steen aan de voeten om het
afglijden te beletten, en met een zak met asch onder de lenden.
Om de bloedvloeiing te bevorderen geeft men haar tamarinde-
water te drinken, en daarna beijvert men zieh om haar 24 uren
uit den slaap te houden, om haar voor het insluimeren tot den
laatsten slaap te vrij waren.
De pasgeborene wordt op een omgekeerde tampah ofbamboe-
zen rijstwan gelegd en eerst met kokosmelk, daarna met water
gewasschen, en vervolgens wordt de navelstreng öf met een
bamboezen mes, welad genaamd, afgesneden, of somtjjds afgebeten,
welk laatste naar het volksgeloof het kind onkwetsbaar maakt.
Daarna wordt de placenta met dat mes in een kokosschaal met
deksel gelegd, soms met bijvöeging van een papier waarop het
Arabische en Javaansche alphabet zijn geschreven, en aldus öf
begraven, öf ergens in huis in een rijstpot (kendil) opgehangen,