sehe dichter is , naar het oordeel van den heer K ern, stellig niet
hekend geweest met die gedeelten van ,’t Indische heldendicht
waarin dezelfde stof wordt behandeld, daar zijne afwijkingen
niet enkel den vorm, maar zelfs de belangrijkste punten van
den inhoud betreffen. E r bestaat trouwens in ’t geheel geen
grond om het Javaansche gedieht voor eene vertaling te houden;
de dichter schijnt veeleer de overgeleverde stof zelfstandig bewerkt te
hebben. De tijd der vervaardiging is niet met zekerheid aan te
wijzen; doch de naam van den vorst aan wien het dichtstuk is
opgedragen, in verband gebracht met het voorkomen van den-
zelfden naam (ofschoon eenigszins anders geschreven) in eene
historische Kawi-oorkonde, brengt den heer Kern tot het ver-
moeden, dat de Ardjoenä-wiwähä uit de eerste helft der elfde
eeuw na Christus dagteekent. De Kawi-teskt van dit gedieht
werd door den heer Friederich naar een op Bali gevonden hand-
schrift, met interlineaire Balineesche vertaling voorzien, uitgegeven.
Prof. Kern gaf in zijne Kawi-studien eene verbeterde uitgäaf met
vertaling en aanteekeningen van de twee eerste zangen, en be-
diende zieh daarbij ook van de vertolking in bäsä djarwä, die
de heer Palmer van den. Broek in 1868 te Batavia in het licht
gaf. Daarentegen vond hij de door Gericke uitgegeven nieuw-
Javaansche bewerking geheel onbruikbaar.
Liever dan eene dorre inhoudsopgave van dit gedieht te leveren,
zal ik mij veroorloven, als eene proeve van oud-Javaansche
poezie, een deel van Kerns vertaling met eenige vrijheid terug
te geven ‘).
»Er was een zeker reuzenvorst, Niwätakawaka, alom als alverwinnend ver-
maard. Zijne bürg was aan den zuidervoet van den berg Meroe. Hij wilde
Indra s verbljjf verwoesten, en hem was het voorrecht verleend, dat hij door
goden noch titanen kon gedood worden; slechts voor een mensch van groote
kracht moest hij op, zijne hoede zijn. Zoo was de wil geweest van den Opperheer;
en daarom werden door de hemelsche geesten ängstige beraadslagingen
gehonden.
•ir , Myne bedoeling is niet eene andere of gewijzigde vertaling te geven, wanrtoe
ik buiten staat ben, maar door eene wnt vrijere woordenkens en het vermijden vnn
vreemde namen te voorkomen dat de indruk bij den lezer bedorven wordt
Indra hield heimelijk rdad over ’t geen hem te doen stond, en het besluit
kwam to t stand, dat, zoo een mensch van buitengewone kracht wastevinden,
men zijne hulp tegen den vijand zon inroepen. Men hadvernomen dat Ardjoenä
zieh onlangs aan de zelfkastijding had gewijd, om onverwinbaar te worden in
den oorlog. Zoodra hij dit doel had bereikt, zou hfl ontboden worden; maar
slechts met veel moeite is zulk een doel te bereiken. Maehteloos is het gebed,
zoolang het door hartstoehten en verkeerdheden verontreinigd is; alleen door
standvastig aan Siwa te denken, wordt men zijne gunst deelachtig. Slechts
een gemoed vrij van de zinnelijke begeerten kan de vruchten die geestelijk
genot baren, in overvloed voortbrengen; het komt den geest des wijzen nabij
die den hoogsten trap der wijsheid bereikt heeft.
»De vrees dat Ardjoenä niet standvastig zon zijn, was Indra’s grootste be-
kommernis. Hij besloot das hem op listige wijze te beproeven ; en zoo hij te
kort schoot, wilde hij naar andere hnlp omzien. Maar als hij standvastig bleef
onder de verzoeking, dan zou het blijken dat zijn täpä-leven hem ernst was.
»Onder de hemelnimfen die reeds vermaard waren door de macht waardoor
zij kluizenaars verleid, geloften gestoö'rd hadden, werden een zevental uitgeko-
zen, door ’s beeldhouwers hand uit edetgesteenten gewrocht. De twee voor-
naamste deden voor de gade van den minnegod in sehoonheid niet onder.
Toen die nimfen gebeeldhouwd waren, werden zij door de goden opgekweekt.
Thans, in den vollen bloei der sehoonheid, bewezen zij eerbied aan de goden
door dnemaal om hen rond te gaan. Brahma werd vierhoofdig en Indra
duizendoogig; zij ontzagen zieh het hoofd te wenden, maar konden, als de
nimfen achter hen waren, hun ongeduld nauw bedwingen.
»Bij heteerbiedig afsoheid vragen sprak Indra de nimfen aldus toe: -O jonkvrou-
wen, stelt eene wijl uwe bevalligheden in mijQen dienst, en beproeft het hart
van Ardjoenä. Zijne vrouwen heeten »de Berkoorlijke» en »het Juweel«; maar
alware hare sehoonheid vertienvoudigd, de jonkvrouwen, mijne doehters, zou-
den niet voor haar onderdoen. Als de Asana bloesem niet, meer liefelijk is bij het
valleu van den regen; als de lonk der maan den aansohouwer onverschillig
laatj als de pas ontloken Gadpeng-bloem, die de hären doorgeurt waar hetkoel-
tje meh speelt, versmaad zal worden; dan eerst, o jonkvrouwenI zal de macht
uwer sehoonheid overwonnen, dan zal de minnegod verslagen zijn. «
»Zoo luidde Indra’s ta a l, die door de nimfen met eerbiedige buiging werd
aangehoord. Daarop verwijderden zij zieh, zwevende geljjk een zachte wind, en
toeh bereikten zij spoedig het doel harer reize. Een stoet van dienaressen ver-
gezelde haar een eind weegs; maar toen ijj den berg Indräkilä in ’t gezicht
kregen, streken zjj fllings daarop neder.
»Vrooljjk .voortstappende bereikten zy den bergtop in den vroegen morgen;
met sehuwen blik staarden de runderen haar aan, die op de berghellingen graas-
den; de jonge uitspruitsels der donkerkleurige kaneelboomen spreidden het
schoonste rood ten toon, als wilden zij wedjjveren met het rood harer borst-
tepels of van lippen die zieh openen om de zoetste vleitaal te doen hooren. De
morgennevel verhulde de sohoonheid der boomen van het woud; alleen wat
dichtby was vortooude zioh in soherp geteekende omtrekkon. Het geel der bloe-
27*