Chelonia viridis in grooten getale hare eieren komen leggen,
waarvan er niet zelden verscheiden honderden in eene enkele in
het zand gekrahde holte worden aangetroffen, in welke ze na
gelegd te zijn weder met zand worden bedekt. Daar deze eieren
in gedroogden staat een gezoeht voedsel'opleveren, dat tot diep
in de binnenlanden verzonden wordt, komen de Javanen deze
eieren opzoeken, wanneer de streek niet te ver van eene be-
woonde plaats verwijderd is. De schildpadden moeten, na de zee
verlaten te hebben, soms 500, ja 1000 voet over het gladde
Strand voortkruipen eer zij den voet der duinen bereiken, waar
zij het droge mulle zand vinden waarin zij zieh van hären last
kunnen ontdoen. Op deze tochten, die in den nacht plaats heb-
b en , worden zij niet zelden door de wilde honden (Canis rutilans)
aangevallen, die, in troepen van 20 tot 50„stuks vereenigd, de
schildpadden pakken aan al de deelen die niet door ,de schaal zijn
bedekt, en met vereende krachten het zoo ver Mengen, dat zij
de reusachtige dieren op den rüg werpen. Daarna seheuren zij
het buikschild vaneen en houden van het vleesch, het ingewand
en de eieren een bloedigen maaltijd, waarvan zij echter wel eens
door de plotselinge verschijning van een koningstijger worden
opgeschrikt.
De rivierschildpadden (trionycidae) zijn op Java vertegenwoor-
digd door eenige soorten van Gymnopus (Trionyx), de moeras-
schildpadden (emydae) door soorten van Emys en Cistudo, de
landschildpadden (chersidae) door soorten van Testudo. De meest
verbreide soort van allen is de kora-kora of Cistudo Diardii,
wier vleesch door de Chineezen gegeten wordt. In het algemeen
vindt men de zoetwaterschildpadden menigvuldig in de breede beken
en stroomen van het Neptunische gebergte, die slechts een gering
verval van water hebben.
Over de vogelen van Java kan ik kort zijn, ofschoon het aan-
tal van soorten zeer menigvuldig is, en daaronder verscheidene
gevonden worden die alleen op dit eiland voorkomen. Horsfield
begrootte het aantal soorten op 176, en stellig zijn er thans nog
wel eenige meer bekend. Maar aan den eenen kant hebben wij
hier te doen met eene klasse van dieren die de aandacht der
Zoologen steeds in hooge mate heeft getrokken, en waarvan door
onze musea of door de afbeeldingen door Temminck, Schlegel
en anderen bezorgd, de schoonste en merkwaardigste soorten
vrij algemeen bekend zijn; aan den anderen kant treden de vo-
gels, wat hun gewicht voor de inlandsche huishouding betreft,
zeer op den achtergrond. Indien wij het tarn gevogelte (kippen,
parelhoenders, kalkoenen, ganzen en eenden) uitzonderen, waar-
over het hier de plaats niet is te spreken, zijn de vogels op
Java voor de voeding van zeer ondergeschikt belang. De oorzaak
hiervan is, dat de meeste soorten slechts door weinige individu’s
vertegenwoordigd zijn, en dat, gedeeltelijk zeker juist daarom,
de inlander van de jacht op gevogelte niet veel werk maakt.
Echter komen sommige vogels van tijd tot tijd op de tafels van
Europeanen en aanzienlijke inlanders. Daartoe behooren vooreerst
eene fraaie, bruinkleurige soort van patrijzen (Perdix Javanica),
die zoo schuw is, dat zij nöoit onder schot komt, maar door de
Javanen soms in gegraven kuilen, bij wijze van vallen, gevan-
gen wordt; voorts duiven van velerlei soort, waaronder de groote,
fraaie, met diepen bastoon koerende Carpophaga aenea, de kleine,
groene, op den hals met heerljjk rozerood prijkende Ptilonopus
roseicollis, en de zacht kirrende tortels Turtur tigrinus, bitor-
quatus en Malaccensis; eindelijk eene groote verscheidenheid van
vogeltjes onder den naam van „Vinken“ samengevat, waaronder
de manoek randal (Eringilla Maja), die zijn nest maakt in de
alang-velden, en de manoek priet of pi-iet (Eringilla striata), die
gaarne onder de daken der inlandsche woningen nestelt, tot de
meest gewone gerekend worden. De tot de gierzwaluwen behoo-
rende Salanganen (Colocallia esculenta en fuciphaga) bouwen
tegen den wand van de holen der kalkrotsen, inzonderheid aan
Java’s zuiderstrand, uit eene kleverige zelfständigheid, die in den
krop wordt afgescheiden, de bekende eetbare nesten, die zulk een
geliefkoosdartikel voor de tafel der Chineezen zijn, dat de ex-
ploitatie voor Gouvernements-rekening eene niet onbelangrijke
bijdrage aan de schatkist levert. De meliwi (Anas arcuata),
eene kleine, fraaie eend, die overal bij de moerassen en plassen
van de eerste en tweede zone in tallooze vluchten voorkomt,