sluitend voor den Staat was, en andere voor het publiek openge-
stelde kantoren. Later werden in overeenstemming met de ligging
der plaatsen en den Staat van dienst vele telegraafkantoren gecom-
bineerd met de postkantoren, onder den naam van post-en telegraafkantoren.
Indien er meer dan twee telegraafkantoren in dezelfde
plaats waren, heette men het grootste „hoofdkantoor” en de andere
„bÿkantoren”. Yoorts richtte de Telegraafadministratie, nadat zÿ
gemachtigd was geworden om voor publiek gebruik de speciaal
ten dienste der spoorwegen aangelegde lÿnen te benutten, ver-
scheidene publieke kantoren op aan de eindpunten en stations der
spoorwegen.
In 1891 waren er vier kantoren op een bevolking van 8,977.706
Personen; in 1898 — 1899, 1267 op eene bevolking van 34.492.
Gewoonlijk worden de telegraaflÿnen längs de openbare wegen
en de spoorwegen gebouwd. In den aanvang werd particulier
eigendom zelden gebruikt bÿ de constructie van lÿnen, en er was
geen behoefte aan eenige regeling omirent het gebruik van publieke
eigendommen ten algemeenen nutte. Doch deze behoefte begon zieh
te doen gevoelen toen de telegraaflÿnen verlengd en ingewikkeld
werden. In 1874 vaardigde de Regeering eene verordening uit,
waarbÿ de administratie gemachtigd werd eene schadoloosstelling
toe te kennen aan de eigenaars van bezittingen welke onmisbaar
waren voor den aanleg van lÿnen, en in 1884 verschafte eene
tweede bepaling het middel om de onkosten, veroorzaakt door den
aanleg van lÿnen, te dekken. De bÿzonderheden der schikking
werden gewoonlÿk geregeld door de gebruiken van iedere plaats.
In 1889, toen de wet op het gebruiken van privaat-eigendom ten
algemeenen nutte uitgevaardigd was, deed zieh de behoefte aan
eene bÿzondere wet voor telegraaf en telefoon gevoelen. Ten
laatste, in 1890, vaardigde de Regeering eene zoodanige wet uit,
welke nog van kracht is. Het aanleggen van telegraaflÿnen tusschen
Tokio en Jokohama en tusschen Osaka en Kobe in 1869 — 1870
was eigenlÿk slechts de inleidende stap; de ernstige arbeid van
den aanleg begon met de oprichting der hoofdlÿnen voor Tokio
naar Nagasaki en van Tokio naar Amori, welk werk duurde van
1871 tot 1874. Deze lÿnen vormen met die van Hakodate naar
Sapporo den grooten slagader van Japan. De verschillende lÿnen
naar het eiland Kjoesjoe werden tusschen 1874 en 1877 vervaardigd;
die naar het eiland Sjikakoe tusschen 1876 en 1879; de constructie
van die lÿnen die de talrÿke gewichtige plaatsen in het eigenlÿke
Japan vereenigden tusschen 1876 en 1882; en ten laatste de lÿnen
naar Hokkaido, om de keten tusschen de eilanden te voleindigen,
in 1892. Gedurende deze periöde werd de aanleg van hoofd- en
zÿiÿnen te zelfder tÿd ten uitvoer gebracht, en deze beide lÿnen
werden verbonden naar gelang het werk op de hoofdlÿnen vorderde ;
er werden kabels gelegd tusschen de verschillende eilanden, opdatde
telegrafische gemeenschap zoo snel mogelÿk zou uitgebreid werden.
Gedurende den oorlog van 1894 —1896 drong de strategische
noodzakelÿkheid tot het aanleggen van een kabel tusschen Kago-
sjima (Kjoesjoe) en Kieloeng (Formosa), om de militaire lÿnen in
Japan te verbinden met die van Formosa en tegelÿkertÿd om het
openbaar verkeer met Formosa te veroorloven.
De Pescadores werden spoedig telegrafisch met Japan verbonden,
en heden ten dage zÿn alle voorname eilanden en steden van Japan
van eene telegraaf voorzien.
De binnenlandsche telegrafische correspondentie mag gevoerd
worden hetzÿ in de Japansche of in de Europeesche talen. Yoor
de in het Japansch opgestelde telegrammen bepaalt de Regeering
de methoden van compilatie, uitdeeling, cÿfer enz., door een règlement
in 1869 openbaar gemaakt, en voor de telegrammen in de
eene of andere Europeesche taal stelde men dezelfde besluiten vast
in 1870.
Men verdeelt de telegrammen in drie klassen — Staatstelegrammen,
diensttelegrammen en particulière telegrammen. Er zÿn zeven
wÿzen van overseinen: Gewone telegrammen, dringende telegrammen,
telegrammen à s u iv r e , herhaalde telegrammen, telegrammen
bestelgeld betaald, telegrammen met erkenning van ontvangst,
en telegrammen met betaald antwoord. De telegraafkosten werden
tot 1885 in munt betaald, toen men tien soorten telegraafzegels
gebruikte (van 1 sen tot 1 jen). Toen post en telegrafie later
vereenigd waren, werden de telegraafzegels afgeschaft en alleen de
postzegels voor beide gebruikt.
Vöör 1885 werden de telegrammen in het Japansch belast per
boodschap, terwÿl die in Europeesche talen per woord belast werden.
Yoorts wisselde het tarief voor binnenlandsche telegrammen af
volgens het aantal tusschenkantoren en volgens de economische en
geografische gesteldheid der plaatsen; maar in 1885 werd een
gelÿk tarief voor geheel Japan aangenomen, behalve voor telegrammen
in dezelfde stad en de met de eilanden Iki en Tsoesjima
gewisselde. In 1887 werd het tarief voor telegrammen in Europeesche
talen verlaagd voor de helft voor geheel Japan en een derde binnen
de stad. Nadat de uitzondering, welke gemaakt werd voor de beide
eilanden Iki en Tsoejima, in 1879 opgeheven was, zÿn de tarieven
Sedert dien tÿd voor geheel Japan gelÿk geweest.
In de eerste jaren van de mvoering van de telegraaf was het
aantal telegrammen onbeduidend, maar naarmate de Westersche