§. i l .
Ve Praxi Jhlohgia o Hyßica, Méditalione ér Coniemplatione.
De "Praxi lheoiôgioe .
Ta E. Theologiæ Myfticæ pfaxi agit in altera Parte, quæ longe difFert ab eorum vanis co-
^ gitationibus, qui illam in nuda ac fterili contemplationeEllentiæDivinæ, fine Attributis ,
fitam elle voliint. Nam ad prabticam Myfticæ Theologiæ lias prælbribit Confiderationes.
i. Dei voïuntatem attendere , feu Vocationem. z. Propïiam complexionem agnofcere. 3.
Proprium Officium vel ftatum afpicere. 4. Semetipfum ad perfebtionem exercere. y. Occu-
pationës fugere. 6. Curioutatem depönere. 7. Longanimitatem a (lu mere. 8. Palîionuro vel
affêbtionum origines advertere. 9. Tempus idoneum 6c locum inquirere. 10. Somno 6c cibo
rnoderanter induîgere. 11. Meditationibus piis generativis aftebtuum filenter infiftere. i z . Spi-
ritum à phantafmatibus avertere.
, Utrùm autem apex mentis ferri poffit in Deum per amorem extaticum abfque prævia , vel
concomitante cognitione, dilputat in OpUlculo De Elwcidatione Myftica Theologie : ubi polt
alia concluditj iïare non pofle in hominis mente, fine qualicumque Dei cognitione -, quia
omnis apprehenfio vel motio intellcbtualis, five de Deo, vel de aliis , did poteft cognitio 6c
vifîoj per ilium loquendi modum, quô utimur de fenfibus exterioribus , ubi omnis fenfàtio ,
Vifio nominatur.
De Meditatione.
Ad Myfticaui illam Theologiam, fieu perfediffimum Dei amorem, meditatione 6c contem-
jplatione pérvenitur. Medhatiu definitur à Gerfonio : Vehemens cordis applicatio ad aliquid
inveftigandum 6c inveniendum fru&uosè. Additur, frubtuosè, ne meditatio vergat, aut in
curiofita’tem, aut in melancholicam ftoliditatem. Hanc comicari débet affebtus 6c devotio. De
rationé mèditandi leges prælcribêredifficilimum cenfuit, cùmpro divèrfitate horainum, varieras
în meditando fequatur. Multi in meditatione pofrunt abufus irrepere, niû adfit difcretio
moderatrix in omnibus , 8c afliduo uîu. Meditatio quæ primùm difficilis eft » fit facilior ni-
hilominûs ëxercitatis, qui 6c in ea laborehi fentiunt. Qui nondùm pargati Hint , interdum
graves tentàtiones fentiunt, cùm cogitatîones eorûm perfoeda 6c foraida vagantur. Tyrones
inhacarte, debent Directoris opera uti i 6c ejus confilium fequi. In meditationibus, à vifibili-
bus ad invifibilia afcendere oportet.
Hæc 6c alia de meditatione Gerfonius » in Opère ea de re edito. T. m .p . 44p.
De Côntémplatiôné.
- Abfque meditationis exercitio, nullus, feclûfo mirâcûlo Dei fpeciali, ad perfebtionem ton-
templationis dirigitur , aut pervertit : tratifit èrtim meditatio in contemplationem , rtec ab ea
differt, nifi penes facile 8c difficile. Delcribitür autem contemplatio -, Liber 8c expeditus
mentis intuitus in res refpiciendas, ufquequaque diffufus , 8c hoc quoad contempîarionem,
quæ refpicit intellebtum. Nam quoad contempîarionem ,' quæ confiftit in affebtu vel praxi,
defcribit earn Hugo : Sublevatæ mentis jubilas | mors qrtædam càrna'liam defideriorum, hoc
eft, guftare quàrn fuavis eft Dominos. ' Quem guftum feqoitur longe alia cognitio, quàmfùe-
rit intellebtualis iolum vifio, feu quædam aûdïtio per Lidern aut Scriptüras. Quamvis autem
copia fcientifc 6c htteratura, èruditiôqùe Legis Divinæ ac 'Sacræ Scripturæ, non modicum ad
àpicem concern plationis vôlare crupientfbus, præftet adminicutum: id ipfum tarnen interdùm ob-
d l mnltùm pluribüs, non qnidem ex fe, led bccalione irtflatiönis ex fcientiaprovenienrisSc acceptée.
Irhpôffibile eft autem ad vevam co'ntemphitiortem alio itinere , quàm :per humifitatem
peivenire. Quidam vel à natura, vel aib indole, vel à cônfuétudïné ad exteriora incliliati, ad
Conteirrplaricmem (e elevare nequeunt, 8c ad vitam aétiva'm multo aptiores reperiuntur ; 6c fi
ad oppolitum niterentur, in magnos-inciderent errores 6c blafphemationes ; ideoque tales in
abtiva leipfos exercitare debent. Alii contemplationi fimt aptiores > 6c exterioribus occupati,
plus deficerent quàm proficerent. Alii modo ie uni, modo le alteri vitæ tradere valent, qua-
les decet elle Prælatos.
; DUO font concemplationis modi. Surit qui per rationes fundatas in Vera Fide ,
Dei rtaruram 6c efientiam , 6c ejus opera inquinmt. Aliud contemplationis genus eft,
quæ prinCrpalitér trahit ad Dei amorem , 6c ad fäpiendatn fuam bo'nitatem, fine magna
-inquificiorte clarioris ‘Côgrïitionis, qùâm eft talis de Vera Fide, quæ data eft eis, aut cei'tè
infpirata-, jôc ad ha'nC cbntemplàtibHem poffimt pertift'gere fimpltceS': ‘fapierrria ilia eft, non
Tcientia. Nam fapiemra peitmet ad âftbdtum ; fcientia ad irttefleSutn. Sufficit autem ad
perverriendum ad talem làpientiam, Icieiitia, quæ hàbetür de Döo perFidem, per amorem
Dei, -fêivitium 6c hondrem. 'Radix 8c finis vitæ corttemplativæ,eft amor Dei, quo omnes
■ curie ;8c -occUpacidnes, ‘ob ejus dileâibfiem dimitturftttr. De teirénis præfertim intellige , 6c
de iis quæ contemplätiönem ootabiliter impedirertt. Nam modlca 6c temp'ei'aca occupatio
•a’Hqdando necefiaria éft, 6c valdè proficua ad vitam eontemplarivam, ad pigritiam autetiam
malam triftitiam depellendam. Licèt vita contemplativa fit a£tivâ perfedtiör > verum eft
tarnen quod aliquis poteft in vita fua abtiva plus Deum amare , quàm alius facit in vita
fua contemplativa, 6c talis eft magis perfectus. Ex quo patet, illos decipi, qui putant vitæ
contemplativæ finem eftb, loi inn fcire vel acquirere novas veritates ; ciim finis principalis
ejus fit, Deum diligere, 6c deguftare quàm bonus fit iplè. Quamvis ifte fapor , feu guftus ,
vel attractus, aut ipiritualeillud fentimentum, poteft dici modus cognofcendi^ quia amor ip-
( fc çognicio eft, ficut Auguftinus teftacur.
Ut
Ut illuc perveniatur, primüm amor mundi , rerumque mundanarum penitus removendus, 6c
è pebtore eliminandus. Quibus modis removeri queat docet Gerfonius.
Primus deinde ad vitam contemplativam gradus, eft hqmilis Confeffio , Pcenitentia medi-
ante 8c carnis caftigatione} quod fit per jejunium , vigiljas , 8c abftinentiam , afflibliones ,
lachrymas , gemitus 6e fulpiria crebra, ac etiarn pev laborem.: qui enim ante Pcenitentiara
talem repentè vellet uti perfebta vita contemplativa, hic feduceretur. Poftquam«perfona de-
vota in vita abfciva ufitata fuerit, 6c corpus fuum in fervitutem fpiritus redegerit, ad minus fal-
tem in maxima parte, fi noii in toto, ac amor.mundanus ei dilplicuerit; talis perfona tune
crit quafi languida. .Non enim vult reciperecomplacentias, feu deleblationes 8c confolationes,
.quas habere poflet ipfiusMundP: nihilominüs tarnen adhuc non habec fpirityales placentias ,
feu deleétationes, quas defiderat: 6c ita fuftinet feroces infultus fiepius duros 6c graves , cau-
fantes fibi poenam mirabilem ad vincendum , 6c modicum, vel nihil recipit confoïationis. Poft
hoe duelffim 6c hunc languorem, incipit melius fe habere 6c convalefcere: 6e in tali ftatu poteft
afcenderein fecundo gradu'fcalas contemplationis, qux*decitur fecretum 6c filentium, quod
pnecipuè haberi debet ad intra in anima , magis quam ad extriij hoe eft, quod anima exclu-
dat a fe 6c habitatione fua omnem curam humanam mundanam, omnemqüe cogitationem va-
nam vel nocivam, 6c qusecumquè ea impedire poffunt, ad illuc perveniendum quö tendit. Ibi
Gerfonius de loco ad contemplatiohem aptiflimo eligendo, 6c de corporis ftatu diflèVit. Deinde
de contemplationis militate 8c excellentia: inde progréditur ad tertium contemplationis gra-
dum, quem fortem perfèverantiam appellat. Cum adjutorio enim gratias, inquit, divime ,
perfeverantia fortis ponit atque cóllocat in alritudine perfebt« contemplationis, ordinatque hominem
in ftatu perfebto, in quo poteft dici vivere amore. Tune enim. fèntit confolationes a-
moris, non fentiendo tribulationês: de nulla enim re alia cura e f t, nifi Deum amare , de ip-
lb meditari atque-loqui 6c pro ejus amore, fugit faruas delebtationeshujusMundi, atque ejuf-
dem Mundi adverfitatés cum gaudio fufeipit. Et in ftatu ifto anima devota ardet dulciter, fua-
viter atque purè , r igne fpirituali fuccenla. Sed tarnen non eft quod, quamdiu in hac mortali
vita vivitur, fine dono ac privelegio gratiae fpecialis, aliquis in tali perfeblionis ftatu poflet per-
manere, fine fui mutatione; quin potiüs dico, ufque ad mortem , de ftatu in ftatum , varia-
tionem liepè 6c mutationem fieri. Sed qui jam ad talem ftatum perfebtionis pervenit, talis
diutius in eo permanet, 6c fepius quam alii immoratur: 6c quando excidere contingit 6c labi,
ex eo citius relevatur in aliqüem de duobus primis ftatibus.
His obfervatis , Gerfonius impedimenta plura quae in montem contemplationis tendentibus
feobjiciüntenumerat : deinde varia contemplationuna argumenta & exempla fubjicit'.
Hiec in libro De tJfyConte Contemplationis. 7 . 111. p. y4y. & fequentibus.
rDe Simplificatione & DireÜione Cordis.
Ad contemplationem pervenitur'per fimpKficationem 8c direbtionem cordis. Deutraque,pe--
culiari Opufoulo Gerfonius. Ibidem p. 457. 8c p. 468. In primo Trabtatu docet mod'um ab-
ftrahendi intelïebtum 8c. cor a rebus fenfibilibus 8c corporeis*, 8c convertendum illa'ad bonum
in genere, ad Deum, utPatremcceleftem, Benefabtorem, Redemptorem., Salvatorem, Ju-
cticem, Dominum > imö fponfumSc amicum fuum : in altero, quo paÖ:o voluntatem Jufti-
tia: D e i, Legibus, ejufqüe voluntati conformare debeamus: in éxplicanda autem itltf cordis
rebtitudine, obfêrvat quofdam fuifle, qui dicerent; hanc rebtitudinem cordis ad Deum , efle.
ut vellet homo quidquid vellet Deus, 8c non aliud, vel alifer. Aliis vifum efle-, quod voluntas
Dei non obligat voluntatem creaturasad imitationem fui 8c conforinitatem , 8c per confo-
quens, nee ad fuam rebfcitudinem j nifi primo fit cognita voluntas Dei ipfaj 8c denique quod
ad ejus imitationem obligetur fub Prascepto affirmativo, vel negativo} quod aliqui fic expli-
cant, ut cor hominis teneatur veile illud quod feit quod Deus vult ipfum veile , 6c hoc non
fblüm confoltivè vel permifïïvè, fed prseceptivè , ut dibtum eft. Reducitur ergo , fecundum
iftos , tota cordis rebtitudo} ad reblitudinem impletionis Divinorum Prseceptorum , quas funt
Judicia^ feu dibbamina Divina; Juftitiac. Fuifle 8c alios, quibus hoc non fatis ample dibtum
videbatur, qui diftinxerunt triplicem in homine voluntatem } appetitum fenfualem} rationem
inferibris partis } 8c rationem fuperioris, quze conformatur ad Leges asternas } 8c idcircö
dicitur voluntas rationis. Hic dicunt confequenter, quod voluntas confequens judicium ratio-
nis fuperioris 8c direbtionem ejus, debet fèmper efle ita conformis Divinas voluntati, quod in
nullo unquam remurmuret, nee de damnatione hominum , nee de permiflione peccatorum,
nee de gratix fiibftrabtione} imó nee de fua futura damnatione, fi illam Deus difpofuérit jufto
fuojudicio venturam} fed dicat humili corde , fine murmure , ftsfitts es Dominc , & reclunt
Judicum tuum. Non quod homo fimpliciter 8c abfolutè debcat cönfentire in damnationem
fuam , ficut nee in peccatum , vel defperationem : fed haec ita fub conditione proponun-
tur.
Quamvis, inquit prudentiflimè Gerfonius, non expediatapud multos, tales interrogationes
p«articulares fibi formare Ë vel in eis deliberando diü ftare } hoe tarnen poteft fieri, ut fecun»
düm judicium rationis fuperioris nolit in aliquo remurmurareDivinisdifpofitionibus , quod fa-
cilius eft, quam pofitivè eas laudare, 8c approbando, in ratióne ejus gaudere.
Ha:c pauca de multis, quze de Myftica Theológia tradidit Gerfonius. Autorum qui de
illa fcriplerunt Opera enumerat, 8c cömmendat. 7 . m . 369. 434. f 7 i- Inprimis Bo-
naventuram laudat, T. 1. p. o i . i i y . 116. •