magnetisme een groot aantal soortgelijke uitwerkselen moeten aantreffen.
Het rood worden van de huid, het naar willekeur'vóórtbrengen
van een blaar op het lichaam van eene hysterische? Wij
wensehen dat wonder te zien voor wij er aan gelooven. Overigens
vindt men in het Journal du magnétisme animal van dupotet (1860)
dat een magnetiseur, prejalmini genaamd, op eene somnambule een
blaar verwekt had door op de gezonde huid een stuk papier te leggen,
waarop hij het recept van een blaartrekkend middel had geschreven.
Er is dus, naar onze meening, volkomen identiteit tusschen het
dierlijk magnetisme en het hypnotisme. De geneesheeren, die zooveel
geweld maken met hunne vermeende ontdekkingen in dit opzicht,
slaan openstaande deuren in en ontdekken, evenals alexander dumas,
de Middellandsche zee.
Van dit denkbeeld doordrongen hebben wij totdusver in dit Annuaire
nooit melding gemaakt van de geschriften die betrekking hebben op
het hypnotisme, noch ook van de mededeelingen, die daarover aan de
geleerde genootschappen en de akademiën gedaan- zijn.
Dit jaar echter breken wij"ons stilzwijgen af, en dat om eene overwegende
reden. De geneesheeren , die zich met hypnotisme bezig houden,
zijn, van wonder .tot wonder, er toe gekomen om feiten mede te
deelen , die, zoo zij werkelijkheid bezaten, dat is, zoo zij geene eenvoudige
uitlegging toelieteil, alle physische en moreele notiën zouden
onderste boven keeren. In 1868 heeft men geneesheeren in ërnst hooren
verzekeren, dat zij niet alleen op hunne lijders een geestelijken invloed,
eene volstrekte intellectueele suggestie, zonder èenige beperking, uitoefenen
, maar dat zij het in hunne macht hebben om op een afstand
en zonder aanraking met den lijder de werking der geneesmiddelen
te bepalen. Zij zouden al de uitwerkselen van 'zekere geneesmiddelen
kunnen verkrijgen zonder deze in den gewonen zin des woords toe
te dienen, alleen door ze in de nabijheid van den lijder te brengen.
Al bevonden die geneesmiddelen zich in goed gesloten flesschen zonder
eenigen reuk te verspreiden, of op eene andere wijze goed ingepakt,
zou de werking er van zich toch vertoonen.
Een zeer voor indrukken vatbaar persoon, X. . . , gevoelde een hevige
branding wanneer men zijne huid met een gouden voorwerp aanraakte;
hij gevoelde de pijn door de gesloten hand van den proefnemer of
door zijne kleederen heen. Schoof men, zonder dat hij ’t merkte, een
goudstuk in zijn bed, dan keerde X. . . zich snel om. Wanneer men
op 10 a 15 centimeters afstand van hem een gouden voorwerp in de
hand hield zonder dat hij ’t zag, dan gevoelde hij dat als een brandende
kool. Een ring bracht op zijn handgewricht een ware brandwonde
voort. Het kwik van een thermometer werkte evenals het goud door
het glas der buis heen, en zelfs door eene stof, waarmede men het
werktuig bedekt had: op het aanrakingspunt ontstond eene verbranding
met oplichting der opperhuid, gevolgd door eene wond.
De goud- en kwikzouten werkten op dezelfde wijze.
Een proefglaasje vol waterstofgas werd met de hand van X. . . m
aanraking gebracht'en daarna een straal van dat gas op den arm en
den nek van X. .. gericht. Er volgden rhytmische bewegingen met
krampachtig lachen. : '
Een kristal van iodetum kalicum, in papier gewikkeld en met den
voorarm in aanraking gebracht, veroorzaakte geeuwen en niezen.
Deze zoo buitengewone en ongeloofelijke feiten zijn medegedeeld
door de heeren boüebü en b o m t , professoren aan de geneeskundige
school te Bochefort.
Maar dit is nog niet alles.
Een stuk ruw opium, -in papier gewikkeld en op het hoofd van
denzelfden X. . . geplaatst, deed hem in minder dan eene minuut in
slaap vallen. Men mocht hem roepen, hem schudden, hem de oogen
openen, hem met goud aanraken, niets hielp; hij gevoelde niets. Het-
ontwaken had, na; tien minuten, van zelf plaats.
De alkaloiden van opium werkten bijna even zoo.
: Chloral, mede in papier gesloten, verwekte in minder dan eene
minuut, -snorkende slaap.
Een fleschje met digitaline, tegen de voetzool gehouden, bracht
neiging tot braken en uitspuwen te weeg; de pols is zwak, de ademhaling
tusschenpoozend.
Zwavelzure chinine en caffeine, rechtstreeks op het voorhoofd of
den arm aangewend, vertoonden zeer spoedig hunne werking.
Een pakje met Jaborandibladen wordt des avonds onder het hoofdkussen
van den lijder geschoven. Na eene minuut is hij in slaap,
doch ontwaakt drie minuten later. Het speeksel loopt hem nu den
mond uit, de huid is vochtig, een cigarette tusschen de lippen van
het sujet geplaatst, doet hem den smaak van suiker waarnemen.
Deze feiten werden door dezen ontkend, verklaard door genen die
X. . ., het sujet van de professoren te Bochefort, voor een handigen
simulator hielden.
Een professor in de natuurkunde maakte twee pakketjes gereed,