uitstaken, en eenen Archipel vormden, die in de derde wordings-
periode door aanslibbing tot een groot geheel werd vereenigd 1).
De overleveringen die men uit den mond Tan de Dajaks der
Westkust heeft opgeteekend, z ijn , ofschoon eenigzins verschillend
gekleurd, wat de hoofdzaak betreft hiermede in volmaakte overeen-
stemming. Wij merkten reeds vroeger op 2) , dat ook hier de over-
levering de langzame vereeniging van vele afzonderlijke eilanden tot
een groot geheel, ten gevolge der aanslibbing, leert. Onder de
bergtoppen, die hier eilanden en klippen vormden, behoorde ook
de Soenjang, aan welks voet thans de kampong Soengkoeng lig t,
van welker bevolking het volgend verhaal afkomstig is. Eene me-
nigte schepelingen, van wier herkomst niets gemeld wordt, dreven
in eene groote praauw over een uitgestrekt water, en geraakten ten
laatste op den berg Soenjang vast. Na eenigen tijd bespeurden zij ,
dat het in den omtrek der praauw droog werd en het water lang-
zaam zakte. Zij verlieten daarop de praauw, maar zouden weihaast
bij gebrek van levensmiddelen hebben moeten omkomen, ware niet
uit den bemel een groote rijstkorrel bij hen nedergevallen, van
welken zij voorzigtig ge noeg waren slechts de helft te nuttigen,
terwijl de andere helft werd klein gemaakt en de stukken gepoot.
De korrels, die zij inoogstten, waren natuurlijk slechts zoo groot
als de geplante stukjes. Intusschen kwam er allengs meer en meer
land boven, en steeds gingen zij voort de helft van hunnen oogst
te verteren en de wederhelft tot bekoming van nieuw voedsel aan
den schoot der aarde toe te vertrouwen. ZiJ zelven vermenigvul-
digden zieh en verspreidden z ieh , naarmate - de toestand des lands
het veroorloofde , over Sangouw, Landak, Serawak en de meer af-
gelegene deelen des eilands. De heer Groll, die deze legende me-
dedeelt 3) , wil daarbij aan de zoo algemeen verbreide overlevering
van den grooten watervloed gedacht hebben; mij schijnt ze vrij
duidelijk op den toestand en de bevolking van Borneo in zijn
tweede wordingsperiode te wijzen. Voor ’t overige merke men op,
dat deze overlevering eene geheel lokale kleur heeft erlangd; wel-
ligt zal men ze bij andere Dajaksche stammen met die wijziging
terugvinden, dat voor elken stam de plaats zijner woning als het
middelpunt beschouwd wordt, vanwaar de verspreiding is uitgegaan.
*) Schwaner B , bl. 164, 165.
s) Bl. 6, 12.
Een ander feit hetwelk wij op ethnologische gronden waarschijn-
lijk achtten, wordt eveneens door de overlevering bevestigd, — dit
namelijk, dat de Dajaksche bevolking van Borneo oorspronkelijk uit
verschillende bestanddeelen, tot onderscheidene natien behoorende,
gevormd is. De heer Tobias *) leert ons, dat, volgens de overlevering
van de bewoners der Westkust, Borneo, toen zij ne vaste
kust nog veel kleiner was dan thans, vier talrijke, maar nog geheel
onbeschaafde stammen bevatte, die met elkander gedurig in
oorlog waren. De Dajaks zelven leiden hieruit de veeten a f, die
nog heden de afstammelingen der vroegste bevolking, ook hen, die
naar den meer en meer toenemenden alluvialen grond zijn afge«
zakt, verdeelen en verscheuren, en tot die aanhoudende strooptog-
ten en verraderlijke overvallen aanleiding geven, waarbij de af-
gehouwen hoofden der vijanden als zegeteekenen worden medegevoerdJ
Nog heden wordt de onderlinge vijandschap der Dajaks het meest
waargenomen tusschen die stammen, die met meer of minder
grond als van verschillend ras kunnen beschouwd worden.
Mögt men het gering getal der Dajaksche bevolking op Borneo
als een bewijs tegen hären hoogen ouderdom willen laten gelden ,
wij zouden daartegen opmerken, dat deze nimmer eindigende oor-
logen, gevoegd bij zekere barbaarsche gewoonlen, die op de bevolking
een vernielenden invloed oefenen 2) , en bij de geringe vor-
*) W., bl. 24.
s) Het ongerijmde gebruik bij de Parische stammen (Kajans) om door
de glans van het membrum virile houten, beenen of metalen, en wel in
het laatste geval meestal koperen, bij de hoofden en aanzienlijken gouden of
zilveren , pinnen („oetang” genaamd) te steken, kost, volgens Dalton, p. 53,
bij hen ten minste aan eeD derde der mannelijke bevolking het leven. Andere
sohrijvers echter beweren, dat zij daarvan weinig of geen letsel hebben.
Natuurlijk hangt veel af van de wijze waarop de operatie volbragt wordt,
die bij verschillende stammen verschillend schynt te zijn. Volgens eene
mededeeling van den heer van Fers, schijnen bij sommige stammen de
gaatjes in de kindschheid geboord te worden, nadat het bloed door persing
tusschen twee plankjes is weggedrukt, maar worden de pinnen zelve,
die aan de ddne zijde met een agaten knop zijn voorzien, en aan de
andere met een stukje lood van denzelfden vorm worden aangeschroefd ,
eerst aangenomen na de verloving. Somtijds worden door de aanzienlijken
twee en zelfs drie pinnen gedragen. De herkomst en het doel van
dit buitensporig gebruik schijnt aan de Dajaks zelven niet bekend te
zyn. Het verdient opmerking dat eene dergelijke gewoonte in Pegu en
andere deelen van Achter-Indie wordt aangetroffen, een merkwaardig be-
wys voor de verwantschap der Dajaks en Tibeto-Anamesche volken. De
kieschheid verbiedt mij in dit werk over dit gebruik vorder uit te weiden,
hetgeon te minder noodzakelyk is, daar het in de Wester-afdeeling niet
18*