tigen wat wij over den vermoedelijken oorsprong der zoogenaamde
oorspronkelijhe bevolking van Bornéo gezegd hebben 1).
De Chinezen op de Westkust beweren, dat de Dajaks afstammen
van eene schaar hunner eigen landslieden, door een toeval op het
eiland achtergebleven. Ofschoon het niet onwaarschijnlijk is, dat
ook de Chinezen op de heschrevene wijze eenigermate tot de vor-
ming der Dajaksche stammen hebben bijgedragen, steuftt echter
de bedoelde bewering op eene legende, zôô buitensporig, dat zij
geheel tot het gebied der fabelen moet verwezen worden. Zij ver-
halen, dat vele eeuwen geleden een vervaarlijke slang in de binnenlanden
van Borneo leefde, die een talisman bezat van onschat-
bare waarde, en dat de Vorst van het Hemelsche rijk , begeerig
naar een zoo grooten schat, eene sterk-bemande vloot uitzond, orn
dien aan den bezitter te ontrooven. Men vond de slang in slaap,
en plaatste de manschappen op eene, rij , die zieh van de kust tot
in het midden des eilands uitstrekte, en wel op zôô kleinen af-
stand van elkander, dat de talisman van hand tot hand kon over-
gaan , tot hij aan boord der jonken in veiligheid was gebragt. In-
tusschen werden deze voorzorgen nutteloos gemaakt door de onhan-
digheid van den persoon, wien het stelen van den talisman was
opgedragen. De slang ontwaakte e n , ziende wat er gaande was,
maakte zij zooveel wind, dat de jonken van de kust werden
gedreven, en de zonen van het Hemelsche rijk gedwongen waren,
goed- of kwaadschiks, als volkplanting achter te blijven 2).
Hoe monsterachtig ongerijmd nu deze legende ook wezen moge,
bestaan er echter sporen van Chinesche kolonisatie op Borneo’s
Noordkust, die tot Kao-tsoe van de Tang-dynastie, en dus tot het
begin van de zevende eeuw onzer jaartelling, opklimmèn, en waar-
van ik in het derde boek van dit werk breeder zal gewagen.
Daar nu die koloniën ongetwijfeld met de Dajaks in aanraking
kwamen, zieh met hen vermengden en invloed op hen oefenden,
’) Wat ons aangaande de godsdienst, zeden, gebruiken enz. der Dajaks
bekend i s , zullen wij in den loop van ons verhaal invlechten. Wij zouden
welligt verkozen hebben het reeds hier te doen, zoo niet onze berigten te
onnaauwkeurig waren om altijd te bepalen, welke eigenaardigheden aan ieder
ras in het bijzonder toekomen, en zoo het mogelijk mögt geacht worden
nu nog te onderschsiden, wat in de zeden en begrippen der Dajaks oor-
spronkelijk, wat door den invloed der later op Borneo gekomen vreemde-
l:ngen ontstaan is.
is het niet zoo bijzonder te verwonderen, dat de ilindoe-overblijf*
selen, die in de binnenlanden der Oostkust in overvloed worden
aangetroffen, ofschoon dan ook in klaarblijkelijken strijd met hun
karakter, door de inboorlingen aan de Chinezen worden toegeschre-
ven 1). De Chinesche afkomst der Dajaks schijnt bij sommige
Europeanen geloof te hebben gevonden, en de heer Earl acht het
noodig dii gevoelen te bestrijden door de opmerking, dat de Dajaks,
zelfs zij die dagelijks met de Chinezen omgaan, nimmer de Chinesche
taal kunnen leeren of liare uitspraak magtig worden 2).
De heer Earl verhaalt, dat, volgens berigten, van de inlanders
ingewonnen, in de binnenlanden der Westkust zekere overblijfselen
van eene oude bevolking gevonden worden, bestaande uit tumuli,
die waarschijnlijk tot graven hebben gediend. Hij voegt er b ij,
dat eene soort van aarden potten of vazen, die bij de Dajaks in
zeer hooge achting sta an , uit deze tumuli worden opgegraven, en
dat zij van deze potten gebruik maken, om, door middel van het
geluid, waarschijnlijk voortgebragt door het ingieten van water,
den goeden of kwaden uitslag eener onderneming vooraf te bepalen a).
Hiermede verdient vergeleken te worden, wat de heer Low ver-
m eld t, dat in een tuin te Serawak eenige potten en ander aarde-
werk zijn opgegraven, gelijk aan dat hetwelk thans in Indie in
gebruik is. In een pot, die veel overeenkomst had met de gewone
kookpotten der Hindoes, werden de nog in Hindostán gebruikelijke
gouden sieraden des aangezigts gevonden. De heer Low onderstelt,
dat deze pot gediend had, om de asch te bewaren van een lijk,
dat op de wijze der Hindoes verbrand was 4). Inderdaad is de ge-
woonte van het verbranden der lijken en het bewaren der asch in
u rn en , die nog bij sommige Dajaks wordt aangetroffen 5) , met
waarschijnlijkheid onder de sporen van den invloed der Hindoes
op Borneo te rekenen. Intusschen schijnt mij de heer Earl, wan-
neer hij van de hooge waarde spreekt, door de Dajaks aan de opgegraven
urnen toegekend, en van het gebruik daarvan als van eene
soort van godspraak gemaakt, die niet genoegzaam te onderscheiden
*) Dalton , p. 42.
s) E a r l, p. 276. Ygl. nog over den invloed der Hindoes en Chinezen
op de adat der Dajaks , Sckwaner B ., bl. 165 , 166.
s) Earl, p. 275.
*) L ow , p. 271.
8) Low, p. 262; vgl. SchwanerB., bl. 1 8 4 , van Lijnden N. T , bl. 607.